Dit is alweer mijn vijftigste verhaal op de site, een mooie jubileumeditie om het voorlopig mee af te sluiten, dacht ik zo. In mijn vorige blog schreef ik dat we van Zuid-Spanje waren verkast naar het veel noordelijker gelegen Catalonië. Tom’s oom en tante hebben hier een vakantiehuis op een golfresort waar we gebruik van mochten maken. Een treinrit van ruim 12 uur door het Spaanse platte land bracht ons bij het dorpje waar we wezen moesten. Een mooie rit, die we ooit op de fiets hopen te doen.
We waren op het moment van onze aankomst bij het huis nog erg optimistisch (naïef) over een spoedige start. We zaten op een steenworp van de Pyreneeën en we keken er erg naar uit om dat obstakel als eerste te moeten trotseren.
Je hebt alle mogelijkheden om creatief te koken, dus wat kook je? Pasta met pastasaus natuurlijk!
Het bleek al snel dat alles veel langer zou gaan duren dan we aanvankelijk dachten. De Spaanse noodtoestand was op dat moment van kracht tot 8 april en we dachten serieus dat we daarna zouden kunnen starten. Begin april werd deze noodtoestand echter met twee weken verlengd. Dat was een flinke domper die we wellicht hadden moeten zien aankomen. We wilden er op dat moment gewoon nog niet aan geloven dat we niet van start konden gaan, denk ik.
We zaten gelukkig op een schitterende plek, met meer bewegingsvrijheid dan menig Spanjaard. Zo konden we een balletje overslaan of voetballen op de gesloten golfbaan (het gras werd natuurlijk wel keurig gemaaid), op de ondergrondse verdieping van het huis onze dart- en tafelvoetbalskills opkrikken, een duik in het zwembad nemen en bijna elke dag naar de supermarkt fietsen door het bos.
Uitzicht vanaf het balkon op de achtertuin
Lekke band… lopend terug. Het banden plakken was ik gelukkig nog niet verleerd
Ik
zie ze
vliegen
Geloof het of niet, maar ook dat gaat snel vervelen. Ook het feit dat je niet weet hoe lang je daar nog moet wachten is niet fijn. Alles wees erop dat het nogmaals zou worden verlengd dus we besloten om naar huis te gaan. De beslissing om terug te komen is trouwens sneller gemaakt dan het daadwerkelijke terugkomen. Dat was nogal een gedoe maar ook daar heb ik (hebben we) weer eens flinke mazzel gehad.
Op mijn vorige blog kreeg ik een berichtje van Cees Zeeman, die me al een tijdje volgt via m’n website. Hij werkt als vrachtwagenschauffeur voor GAM Bakker, een vervoersbedrijf dat in Middenmeer gevestigd is actief is in de tuinbouwsector. Hij schreef dat hij gewoon nog vrolijk rondreed in Frankrijk en dat collega’s van hem actief waren in de buurt van Barcelona. Ik vroeg Cees of het misschien mogelijk is om de fietsen aan een van de chauffeurs mee te geven, omdat we ze zelf niet in konden pakken (nergens materiaal te krijgen).
Zo is het balletje van het fietstransport gaan rollen. In ruil voor gebak (bij voorkeur tompoezen) was GAM Bakker bereidt om ons te helpen. Dat leek ons meer dan fair. Uiteindelijk heeft een Marco onze fietsen opgepikt bij een groot distributiecentrum dat stomtoevallig náást het golfresort zat, dus we hoefden maar vijf minuutjes te fietsen. Hij was op weg naar de plaats waar zijn vrachtwagen zou worden volgeladen, maar het was al bekend dat er genoeg ruimte over zou blijven om onze fietsen mee te kunnen nemen. Wat een mazzel.
Daar gaan ze
We hadden onszelf in de tussentijd allang opgegeven voor repatriëring naar Nederland, maar het contact met het ministerie van buitenlandse zaken verliep vrij stroef. We moesten telkens lang wachten op een reactie en ik kon uit die reactie opmaken dat een vlucht vanuit Barcelona er voorlopig niet inzat. Ik denk dat de meeste Nederlanders ‘m allang waren gepeerd tegen de tijd dat wij weg wilden, het gros van de Nederlanders in Spanje zaten bovendien in het zonnige zuiden.
Lang verhaal kort: We hebben op eigen houtje transport naar Nederland kunnen regelen. Ineens waren er lijnvluchten beschikbaar van Barcelona naar Frankfurt. Vanaf de luchthaven van Frankfurt is het vervolgens niet moeilijk om per trein naar Nederland te gaan. We besloten op die manier terug te keren.
Nadat we het huis netjes achterlieten zijn we per taxi, trein, taxi, vliegtuig en nog eens vijf treinen en een bus richting Schagen vertrokken. Om 05:30 vertrokken we van huis en om 20:15 reed de geelblauwe intercity met Den-Helder als eindbestemming dan eindelijk Schagen binnen. Niet bepaald de thuiskomst die ik voor ogen had, maar Tom en ik waren allebei blij dat we weer thuis waren.
Wachtend op onze vlucht vanuit Barcelona
naar Frankfurt
De luchthaven was vrij leeg
Vueling’s parkeerplaats
Onze ouders en Kim wachtten ons op bij het treinstation. Omdat we uit een risicogebied kwamen, kon ik mijn ouders of zus niet eens even een knuffel gegeven. Ik zou het toch niet op mijn geweten willen hebben om anderen aan te steken. Zo hebben we dat keurig twee weken volgehouden. We hebben (op gepaste afstand) nog wel onze schulden ingelost bij Cees en bij GAM Bakker door een taartje en tompoezen te brengen, maar verder hebben we niemand gezien.
Het voelt gek om weer terug te zijn. Ik vind het lastig om goed te omschrijven hoe het nou echt voelt om terug te zijn omdat ik, voor m’n gevoel, nog steeds niet helemaal geland ben. Ik heb twee jaar als een vrije vogel geleefd. Ushuaia was altijd die stip op de horizon waar je elke dag (bewust of onbewust) naartoe werkte, net als Nederland dat zou zijn geweest als ik met Tom vanuit Spanje zou fietsen. Nu ik plotseling ben wedergekeerd op het ouderlijk nest is zo’n doel ineens verdwenen. Dat klinkt misschien dramatischer dan de bedoeling is, maar het voelt een beetje als een nog onopgevulde leegte.
Tegelijkertijd voelt alles heel vertrouwd aan. Het is alsof de tijd hier heeft stilgestaan en er niks is veranderd. Zoals jullie waarschijnlijk zelf ook hebben gemerkt is het de afgelopen weken alleen maar mooi weer geweest, en daar hebben we goed gebruik van gemaakt. We fietsen enthousiast door het polderlandschap van Noord-Holland, waar de tulpen prachtig in bloei stonden en staan. Ik wil niet te nationalistisch overkomen maar wat heeft Nederland trouwens een geweldige fietsinfrastructuur…. Je weet pas wat je mist als je het niet hebt. Ik denk dat er geen land in de wereld is die daar aan kan tippen. Mijn vader is trouwens ook lekker bezig op z’n fiets, die heeft het fietsvirus goed te pakken. Onze gezamenlijke fietstocht is nog steeds het eerste waar hij aan denkt als hij wakker wordt, vertelde hij me. Dan kunnen we elkaar de hand schudden. Oh nee.
We hebben mooie rondjes gemaakt in Noord-Holland
De tulpen stonden prachtig in bloei
De Noordzee
Fietspad op de dijk!
Kater Karel had ik nog niet gezien
Tot zover.
Hier houdt het voorlopig even op. Het ‘echte’ leven gaat weer beginnen. Ik wil gaan studeren vanaf september (waarschijnlijk in Rotterdam), er moet weer ergens een geldkraan gevonden worden, en ik hoop ergens een onderkomen te vinden op fietsafstand van Rotterdam. Genoeg om naar uit te kijken.
Ik heb nog wat ideetjes voor de website, zoals fotocollages met korte (onvertelde) verhalen, dus dit is waarschijnlijk niet de laatste post.
Oh en ik ben Frans aan het leren voor een toekomstig Afrikaans fietsavontuur 🙂
Nogmaals bedankt voor het volgen.
Adiós