Maand: februari 2018

Categorieën
Uncategorized

Fietsen door Nova Scotia

Zeven fietsdagen en een dikke 500 kilometer verder ben ik aangekomen in Amherst, waar ik een rustdag houd. Ik ben vanaf nu van plan om één keer per week, ergens in ’t weekend, wat nieuws te posten. Twee keer per week lijkt me een beetje teveel van het goeie!

Voordat ik van New Glasgow naar Truro vetrok heb ik even op Google Maps gecheckt hoe ik moest fietsen. Ik kreeg drie opties, ik koos de kortste van een kilometer of 70. Tot nu toe navigeer ik zonder smartphone, omdat het redelijk rechttoe rechtaan was. Ik onthoud de belangrijkste wegen en weet waar ik naar links of rechts moet. Vandaag lag dat net even anders. Ik had 30 kilometer afgelegd toen het asfalt er ineens mee ophield en het bovendien zeer heuvelachtig was. Zal wel een klein stukkie zijn, dacht ik nog. Onverharde wegen hoeven in principe geen probleem te zijn, maar mijn fiets zakte weg in de modderige, net ontdooide, ondergrond. Zelfs heuvelaf kostte heel veel energie, ik was niet vooruit te branden en er kwam verdomme geen einde aan die weg. De delen die niet ontdooid waren, waren bedenkt met een dikke laag ijs die zelfs met spijkerbanden veel te glad waren. Veel harder dan 6 kilometer per uur ging ik niet. Na uren zweten was ik er eindelijk uit. Het uitzicht was wel prachtig, dat dan weer wel. En ik heb geleerd dat ik niet blindelings op Google’s fiets-algoritme kan vertrouwen.

Niet bepaald comfortabele ondergrond
Het uitzicht na uren zweten

De resterende 30 kilometer gingen als een speer. Ik merk dat mijn benen veel sterker zijn geworden sinds dag 1, en helemaal na het onverharde stuk van net. In Truro sliep ik bij Nicole en Darren. Ik ben helaas vergeten een foto te nemen van Nicole en Darren, maar heb wel wat foto’s van de herten die dagelijks in hun achtertuin te zien zijn.

Nicole en ‘haar’ herten in de achtertuin, Truro

Amherst is de volgende metropool die ik aandoe, met maar liefst 10.000 inwoners. Ik ben daar in twee dagen, via Parrsboro, heen gefietst. Ik was wederom echt van plan om in het wild te gaan kamperen, maar de grond was te oneffen. Op de zeldzame vlakke delen stond de ondergrond onder water/ijs of was het te ruig. Er zat dus voor de derde keer niets anders op dan bij iemand aan te kloppen om te vragen of ik in hun tuin mocht staan. Dat was geen probleem. Ik mocht mee naar binnen, kreeg lekkere warme thee en leerde Gary en Emmily kennen. Gary vertelde dat hij als oud NAVO militair in de zwaarst denkbare omstandigheden trainde in Noorwegen. Toch leek hij heel bezorgd en bood aan om binnen te slapen. Het zou vannacht -10 worden en er zijn allemaal Coyote’s in de omgeving, een soort mini-wolven. Ik bedankte vriendelijk voor het aanbod, maar ik heb mijn eten toch maar even binnen gelegd, voor de zekerheid. Ik kreeg kussens en een soort isolatie-materiaal mee. Het is meer glamping dan camping op deze manier 😊. Ondanks de temperatuur lag ik heerlijk warm, klein minpuntje was de naar kerosine stinkende slaapzak….

Emmily en Gary

Het heeft vannacht een klein beetje gesneeuwd, maar in de ochtend begon alles al te dooien. Op tijd heb ik mijn tent weer afgebouwd en vertrok ik richting Amherst, met een ontbijtje bij Tim Horton’s als start.  De omgeving is verschrikkelijk mooi en doet me denken aan de Schotse hooglanden. Ik besef dat ik nog geen enkele dag neerslag heb gehad en de voorspellingen zien er ook gunstig uit. De weergoden zijn ongelofelijk goed voor me geweest. Ondanks de relatief vlakke rit van vandaag merk ik na 7 dagen fietsen dat mijn linkerknie behoorlijk zeer begint te doen. Een rustdag is geen slecht idee. In Nederland had ik al contact opgenomen met Charles, waar ik vannacht kon slapen. Om 3 uur ’s middags arriveerde ik op de plaats van bestemming en ontmoette ik Charles en Carol, een gepensioneerd koppel, zeer vriendelijk en gastvrij!

Hippie huis, onderweg naar Amherst
Carol and Chef Charles

Ik heb van het aanbod gebruik gemaakt om hier een dag rust te nemen, en ga maandag (morgen) weer verder. Komende week zal ik de grens met de Verenigde Staten passeren, ben erg benieuwd hoe dat allemaal verloopt.

Categorieën
Uncategorized

Cycling through Nova Scotia

Seven cycling days and more than 500 kilometers further, I have arrived in Amherst where I will take a day off. From now on, I plan to post someting new once a week, around the weekdn or something. Twice a week is just a little bit too much.

Before I cycled from New Glasgow to Truro, I checked the possible routes on Google Maps. Google gave me three options, I chose the shortest one of about 70 kilometer. I haven’t really used my smartphone yet for navigating, because it’s pretty straightforward so far. I remember the most important roads and know where to go to the right or left. Today was a bit different. I had cycled about 30 kilometers when  the paved way suddenly stopped. I thought it would only be for a short piece of road. Off-road is not necessarily a problem, but my bike sank in the muddy underground that was just thawed. Even cycling downhill costed me a lot of energy, I was cycling at an extremely low pace. The parts that weren’t thawed, were covered with a thick layer of ice that was way too slippery, even with my studs on the bike. It took me hours of sweating to finally get out. The only benefit was the nice view that I had. Oh, and I learend something new: do not blindly trust Google bicycle algorithm.

It may not look like it, but this it not very comfortable to cycle on
Beautiful view after hours of sweating

The remaining 30 kilometers went really smooth, I noticed that my legs are getting stronger and stronger. In Truro, I slept at Nicol and Darren’s place, a really friendly couple. Unfortunately, I forgot to take a picture of them. I did take some pictures of deers in their backyard, though.

Nicole and ‘her’ deers in her backyard

Amherst is the next metropole that I will go to, with more than 10.000 people(!!!). I cycled to Amherst in two days, via Parrsboro. Again, I was really planning on camping in the wild, but the ground was too uneven. The few flat spots were covered with water/ice or were just too rough. For the third time, I didn’t have a choice and had to ask someone if I could sleep in their yard. That was no problem at all. They invited me in their house, got a nice warm cup of tea and met Gary and Emmily. Gary told me that, as a former NATO soldier, he had trained in the toughest conditions you can imagine. Yet, he seemed a bit concerned about me wanting to sleep in a tent and offered me to sleep inside. He expected that it would freeze like -10 and told me that there are a bunch of coyote’s in this area, which are like mini foxes. I thanked him for the offer, but put my food in his car, just to be sure. He gave me pillow and extra isolations material for the night, it is more like glamping than camping this way. Despite the temperature, I was lying pretty comfortable, with my sleeping bag that smelled like kerosene as the only minor disadvantage….

Gary and Emmily

It snowed a little bit tonight, but it started melting already in the morning. I took down my tent and went off towards Amherst. I took a quick breakfast at Tim Horton’s. The environment was really beautiful and reminded me of the Scottish highlands. I realized that I haven’t had a single day with bad weather yet, and the forecasts are looking great as well. So far, the weather gods have been really good for me. Despite the relatively flat route, my left knee started to hurt after 7 days of cycling. I thought it would be a good idea to take a day off shortly. In the Netherlands, I had already contacted Charles and I could stay the night at his place. At 3 o clock in the afternoon, I arrived at his house and I met Charles and Carol. An extremely friendly and hospital couple, just like everybody else that I met so far. They offered me to take a day off at their house and that was just too tempting to resist.

Hippy house on my way to Amherst
I made it to Amherst!
Carol and Chef Charles

Monday, I will continue my bicycle journey towards Moncton, Saint John and eventually towards the border with the US. I am really curious about how the border crossing will be.

Categorieën
Uncategorized

Arrived and ready to go

It has been a long trip, but I made it: I am in Sydney, Canada. Luckily, my bike also arrived without any damage.

After my uncle, Willem, brought me to the airport, I immediately checked in my baggage. For a moment, I thought I couldn’t go to Canada as there was something wrong with the ETA request, some kind of visum. I made a mistake with my passport number and misread an 0 for an ‘o’. Probably the most made mistake. Luckily, they could solve this problem and was checked in. We quickly drank some coffee and then it was time to say goodbye to my family. To be honest, that was quite tough. I thought I didn’t have any emotions, but that’s luckily not the case. My flights from Amsterdam to Reykjavik and from Reykjavik to Toronto went well. I could even lay down on the flight to Toronto as the seats beside me were empty. Lucky me! At Toronto, things got trickier. I told a guy from border control about my bicycle plans. He seemed to believe me and let me through. However, when I wanted to go to the baggage reclaim area, someone guided me to a different room. I told a lady the same story and she asked me a lot of questions. She asked for proof of my story. As my bank account and vaccination passport (with vaccinations that I don’t need in Canada) were not enough, I had to call someone to verify my story. I let her call my father, who answered the phone the second time (It was half past 1 in the night in the Netherlands). Obviously, our stories matched and I could move on. I picked up my baggage. The bicycle box was a bit damaged, but it looked ok. This is when it started to get difficult, as the box was way too big. It was like 1,80 meters wide. I tried to move through the airport, but I got stuck at every corner, so I had to take it off all the time. I had to check everything in again, at terminal 1. The terminals are remotely controlled, so I had to take a train to go to terminal 1. I manually put all my luggage in the train, without the baggage car. Luckily, people were willing to help me out. When I finally arrived at terminal 1, I decided turn my box vertically. Should have done that much earlier. I could just fit in the elevators and could just go underneath some ceilings. I finally found the check-in area and noticed that my sleeves were completely wet… I was stressed out. The guy behind the check-in desk told me that the box seemed to be too big. He asked for a measurement tool. As there wasn’t one, he tried to measure it manually. I knew the exact sized, but didn’t tell him. I underestimated every size by 10 centimeters. In that case, the maximum size was exceeded by 10 centimeters, instead of 40…. He checked it all the baggage and I needed to walk like 500 meters to another area, as the odd-size luggage belt was not working here. When I arrived there, the man was, again, surprised about the size of the box. It didn’t fit in the x-ray machine, so I had to cut it open. What a nightmare… I had to take the bicycle out entirely. There were some loose items in there as well, like my sleeping bag, sleeping mattress and helmet. He helped me taking it out and inspected everything. It was fine and he helped me to put it together. I was smart enough to bring some tape with me, so I could secure the box again and strengthen it a little bit at the places that were damaged. I ran to the security area and had my hand luggage inspected. Less than an hour remained of the initial 5 hours. The flight to Sydney was fine. While I was waiting for my bicycle box at Sydney airport, a women approached me. She asked what I was still doing at the airport. I told her that I was about to spend the night at the airport. The women and her husband, Lorrie and Leroy Hodder, offered me to stay at their house. I said that the box was quite big. They were convinced that it fitted in their car. When I took the box outside to their car, they were surprised about the size of the box. It didn’t fit in the car, and the backdoor couldn’t open. We decided to open the box and put the bike in the car. After some time, everything was in the car. Lorrie and I shared the front seat and after a minute of 10/15, we were home. They even gave me like a sightseeing tour, although I was a bit too tired to remember everything. They offered me a really warm and comfortable bed and they even prepared breakfast for me the next day. Extremely nice people! After I had put my bike together, I said goodbye to Lorrie. Leroy put my bike in a pickup truck and drove me to the first address, about a 5 minute drive.

Leroy and Lorrie Hodder. Just before finishing the bike
Leroy brought me to the first address

I met Raphael and Ann-Sophie, where I will acclimatise the comming two nights. They’re a very nice young couple, both still student. I must watch out what I say about them, as Ann is following my blog 😊. They were going out for dinner with a group of friends and asked if I wanted to join. Of course I wanted to join! We ate at Montana’s, like a semi-fastfood restaurant that still gives you the feeling that you’re in a real restaurant. The food and especially the service were really good. The mother language of everybody was French, so there was a lot of French conversations. I didn’t really care and know that it’s just impossible to adapt to the one person that doesn’t speak French all the time. After dinner, we went home and played some funny card games.

Raphael, Ann, Sebastian, Arno, (… I forgot, sorry) and Vincent

The next day, Raphael and Ann made a really nice weekend-breakfast with pancakes. I ate one with the famous maple-sirop which reminded me of the pancake sirop in the Netherlands. In the afternoon, I visited the biggest fiddle in the world, also known as ‘The Big Fiddle’. That’s one of the few things that you can visit in Sydney in winter, as the rest is only open on a seasonal basis.

There she is! The big fiddle!!

It was quite could with a wind chill of -19, but my clothes kept me quite warm, actually. That reassures me for the coming days. In the evening, I made a broccoli-potato mash mix, prepared the Dutch way. Ann said that she liked it. Not sure if she didn’t want to tell me the truth, haha. On Sunday, I will make my first kilometres. I am looking forward to it and am fully prepared.

Categorieën
Uncategorized

De eerste kilometers

Allereerst bedankt voor al jullie berichtjes die ik privé krijg en sorry dat ik vaak zo laat reageer. Ik lees alles en het geeft me energie!

Ready? Set? Go! Een uurtje nadat ik opstond was ik klaar om te gaan. Een kleine drie kilometer verder stopte ik bij de Walmart omdat ik wat kerosine nodig had voor mijn gasbrander. Als je denkt dat de Albert-Heijn XL groot is moet je eens naar de Walmart gaan… Mijn god wat een winkel. Ze verkochten geen kleine verpakkingen met kerosine, dus heb ik dit uiteindelijk bij een tankstation gehaald. Mijn testrit met bagage in Nederland viel me best wel mee, maar ik had er even geen rekening mee gehouden dat Nederland vrij uniek is qua vlakheid. De wegen waren behoorlijk heuvelachtig met enkele steile klimmetjes en dat viel vies tegen. Ik vond het lastig om een goede lichaamstemperatuur te behouden in -7. Heuvelop begon ik binnen enkele minuten te zweten terwijl de afdalingen je lichaam snel afkoelen. Ik heb rustig aangedaan en meerdere onderbrekingen genomen. Omdat het niet extreem koud was, was ik van plan om in een tent te overnachten. Nadat ik Christmas Island en Iona voorbij was gefietst vond ik het na 75 kilometer wel genoeg voor vandaag. Het was onmogelijk om te wildkamperen omdat de grond te oneffen was, dus er zat niks anders op dan te vragen of ik in iemands tuin kon kamperen. Bij het derde huis waar ik aanklopte deed er een vrouw open. Ik mocht wel in haar achtertuin slapen als ik dat wilde. Toen ik met mijn fiets richting haar achtertuin liep vroeg ze of ik wellicht in de garage wilde slapen. Geen slecht idee! Ik zette mijn fiets in de garage die vol stond met troep. Alsof ze wisten dat ik zou komen was het aangenaam warm in de garage omdat de houtkachel aanstond. Ze boden me een lekkere warme soep aan. Wederom heb ik het behoorlijk getroffen met deze slaapplaats! Nadat ik een powernap in de garage heb gedaan heb ik wat water gekookt met m’n pannetje op de houtkachel die heet genoeg was. De gevriesdroogde rijst met kip-kerrie smaakte eigenlijk nergens naar, maar vulde gelukkig wel mijn maag.

Efficiënt omgaan met de warmte 🙂
 Marguerite, Adrian en de ongelooflijk verwende en dominante hond Shadow

De volgende ochtend mocht ik mee-eten met het ontbijt, ik hielp mee om het te maken. Een soort Engels ontbijt met worst en bacon. Normaal moet ik er niet aan denken om dat ’s ochtends te eten, maar ik kon de energie wel gebruiken! Nadat ik ze bedankte voor alles was het tijd om te gaan. Ik vertelde ze dat ik naar Port Hawkesbury ging, ze raadden me aan om de 104 te nemen, een soort snelweg. Ik had het op Google Maps gezien, maar dat zou betekenen dat 75% van mijn dag bestaat uit snelweg. Dat zag ik niet echt zitten. Ik besloot een andere route te nemen waar ik ook weer van afweek. Kortom: een omweg van dik 30 kilometer. Op mijn slome tempo betekende dat een extra overnachting vóór Port Hawkesbury. Dat maakte me eigenlijk niks uit. Het weer was prachtig en de route was zoveel mooier dan langs een snelweg, zie de onderstaande foto’s als bewijs.

Ijsvissers op een zonnige feestdag, Family Day
Uitzicht over Bras d’Or Lake

Het was weer onmogelijk om wild te kamperen. Dit keer sliep ik in iemands voortuin. Ik kon in de garage slapen, maar het leek me slim om wat routine te krijgen in het opzetten van de tent en het gebruik van de gasbrander nu het weer het toestaat. Ik had een hamer nodig om de haringen in de bevroren grond te slaan.

Na een nachtrust van dik 12 uur stond ik toch met wat tegenzin op. Ik lag gewoon te lekker. Het afbouwen van de tent ging me goed af, maar toch mis ik ervaring. Klunzig als ik ben stoot ik mijn kerosine fles tot twee keer toe om met als gevolg dat de buitenkant van m’n tent een klein beetje beschadigd is… Godverd…. Antigonish is mijn volgende bestemming, een slaapplaats had ik al geregeld. De snelweg was de enige manier om er te komen, dus vandaag had ik geen keuze. Onderstaande foto laat zien hoe dat er zo’n beetje uit ziet.

Ik voel me totaal niet onveilig, maar echt relaxed is het ook weer niet. In Antigonish fietste ik rechtstreeks naar de fietswinkel waar ik zijn moet. Ik slaap in het huis van de fietsenboer, Matthieu Fraser. Hij was onder de indruk van mijn fiets en heeft ‘m meteen even nagekeken en enkele spijkertjes aangevuld. Zonder veel ijs en sneeuw slijten ze best snel. Ik overnachtte in zijn huis en ontmoette zijn vrouw, Ray, en dochtertje van 6 maanden, Claire, ontmoet. Wat een droombaby, ik heb een baby nog nooit zo vaak zien lachen!

Jack, Matthieu, Ray en Claire (sorry voor de wazigheid)

Ik begon pas met fietsen om 12 uur ’s middags, ik heb een airbnb geregeld, vlak voor New Glasgow. Het zou avontuurlijk zijn als ik niet zou weten waar ik zou overnachten, maar ik heb van tevoren al veel uitgezocht, omdat ik in het begin geen risico’s wilde nemen in de Canadese winter. Over die Canadese winter gesproken, alle warmterecords worden gebroken. Ik vond het vrij ironisch om met mijn spijkerbanden in 14 graden te fietsen… Maar ik weet zeker dat ze me later van pas zullen komen, want de temperatuur gaat weer zakken. Half 6 kwam ik aan bij Don Klein. Ik bleek de eerste gast van hun airbnb locatie te zijn, hij heeft het pas 10 dagen geleden op internet gezet. Ik slaap in soort groot tuinhuis met alles erop en eraan. Hij vond mijn fietsplannen zo bijzonder dat ik mocht mee eten. De gastvrijheid in Canada is bizar, iedereen is zo vriendelijk en het lijkt wel alsof ik overal kan aankloppen en kan mee-eten.

Knusse airbnb verblijfplaats
(…?), Enzo, Karen en Don en 4 van de 6 honden, met een bar in de woonkamer!

Er werd me van tevoren verteld dat ze hier niet gewend zijn aan fietsers en dat de mensen niet vriendelijk zouden zijn. Nou… Mijn ervaringen zijn nogal anders. Auto’s minderen vaart en gaan met een grote boog om me heen, zelfs op de snelwegen. In het tuinhuisje (met wifi) heb ik eindelijk tijd gevonden om mijn blog bij te werken.

Categorieën
Uncategorized

The first kilometers

First of all, thanks a lot for all your messages and I’m sorry for the late replies. I read everything and it gives me a lot of energy!

Ready? Set? Go! An hour after I woke up, I was ready to go. I bought some kerosene at the local gas station and started cycling. The hills were much tougher than expected. I did a test ride with all my baggage in the Netherlands, which went pretty well. However, I didn’t take into account that the Netherlands is pretty unique with the flatness. I found it difficult to maintain a good body temperature with -7. When I was cycling uphill, I started sweating within minutes, but cooled down immediately when cycling downhill. I cycled really slow and took many breaks. After passing Christmas Island and Iona, I decided it was enough for today. It was impossible to camp in the wild, because of the unevenness of the ground. The only option was to camp in someone’s backyard. A women said that it was fine to sleep in her backyard. When I took my bike to move it to the backyard, she suggested that I could sleep in the garage as well. What a great idea! I put my bike in the garage, which was warm as there was a stove inside, I’m such a lucky bastard!

Efficient use of warmth 🙂
 Marguerite, Adrian en the unforgettable dog Shadow

The next morning, I could join for breakfast. It is some kind of English breakfast, with sausages and bacon. Normally, I wouldn’t like such a breakfast as it’s really heavy, but I’d figured that I could use the energy! After I thanked them for everything (amazing people), I left. I told them that I was planning to go to Port Hawkesbury. They recommended me to take the highway, but that would mean that I would cycle along the highway the entire day. I decided to take another route, via the Marble Mountain road and along the lake. It was like 30 kilometres further. With my slow pace, that meant I had to make an extra stop. I didn’t care, as it was so much more beautiful than the highway. See the pictures as evidence:

Ice fishers on a sunny holiday (Family Day)
Beautiful view over Bras d’Or Lake

Again, it was impossible to camp in the wild. This time, I slept in my tent. I could’ve slept in the garage again, but I thought it would be a good idea to get some routine with setting up the tent. I needed a hammer to get my tent pegs in the frozen ground.

After a 12-hours night, I rose with a little bit of reluctance. The sleeping bag was just too comfortable… Antigonish is my next destination. I have already arranged an address to sleep. The highway was the only way to get there, so I didn’t really have a choice. The picture below gives an impression of how that looks like:

I didn’t feel unsafe, but it’s just not really comfortable. In Antigonish, I cycled straight to the bike shop where I needed to go. I sleep in the house of the bike shop owner, Mattiheu Fraser. He was impressed by my bicycle and checked it immediately and refilled the lost spikes with new ones. They wear out pretty quickly if there’s no snow or ice. When I arrived at his house, I met his wife Ray and his adorable daughter, Claire. I’ve never seen a baby that smiles so often.

Jack, Matthieu, Ray en the coolest baby ever, Claire (sorry about the haziness)

I started cycling at noon the next day. I arranged an airbnb, just before New Glasgow. It would be more adventurous if I didn’t know where I was going to sleep, but I did a lot of research, as I didn’t want to take any risks in the Canadian winter. Speaking of which, it’s warmer than ever! It’s kind of ironic to cycle with studded tires in 14 degrees Celsius. At half past 5, I arrived at Don Klein’s house, I turned out to be the first ever guest in their new Airbnb location, he put it on internet 10 days ago. I’m sleeping in some kind of cabin outside the house with everything in it, it is really comfortable!

Cosy airbnb cabin
(…?, I forgot, sorry), Enzo, Karen and Don. And 4 the dogs with a bar in the living room!

People told me before that the East side of Canada is not used to cyclists and that the people are not really friendly. Well, my experience is completely different! Car’s and trucks slow down for me and keep as much distance as possible, even on the highways. In the cabin, I finally found some time to update my blog.

Categorieën
Uncategorized

Gearriveerd en klaar om te starten

Het was een behoorlijke trip, maar ik heb het gehaald: Ik ben in Sydney, Canada. Ook niet geheel onbelangrijk: Mijn fiets ook! Intact!

Nadat mijn oom, Willem, me naar Schiphol heeft gebracht heb ik meteen mijn bagage ingecheckt. Ik was even bang dat het niet doorging, omdat er iets mis was met mijn ETA aanvraag (soort visum voor Canada). Ik bleek een verkeerd paspoortnummer te hebben ingevuld omdat ik een 0 voor een o had aangezien. Gelukkig kon het worden opgelost en kon ik worden ingecheckt. Snel even een bakkie koffie met m’n (groot)ouders, zus en schoonbroer en toen was het tijd om afscheid te nemen. Dat vond ik best lastig, om eerlijk te zijn. Ik dacht dat ik emotieloos was, maar dat is gelukkig niet zo 😊. De vluchten van Amsterdam – Reykjavik en Reykjavik – Toronto gingen prima. Richting Toronto kon ik zelfs overdwars op de vliegtuigstoelen slapen omdat de twee stoelen naast mij leeg waren, wat een mazzel! Op Toronto verliep het allemaal een stuk minder soepel. Ik vertelde de grensbewaker mijn verhaal, en hij vroeg zich af of het niet wat koud was om in Canada te gaan fietsen. Hij leek me te geloven en liet me door. Toen ik naar de bagage reclaim area wilde lopen werd ik door iemand naar een andere ruimte gestuurd, waar ik mijn verhaal opnieuw moest vertellen aan een vrouw. De vrouw stelde me een flink aantal vragen en vroeg of ik mijn verhaal op de een of andere manier kon bewijzen. Mijn spaarrekening en vaccinatiepaspoort met vaccinaties die nutteloos zijn voor Canada bleken niet voldoende. Ze wilde graag iemand bellen om mijn verhaal te verifiëren. Ze belde het nummer van mijn vader, die in tweede instantie gelukkig opnam (half twee ’s nachts in Nederland). Uiteraard kwamen onze verhalen perfect overeen en ze was eindelijk overtuigd, ze wenste me succes en ik mocht door! Ik pikte mijn bagage en half beschadigde fietsdoos op om richting de check-in balie te lopen. De fietsdoos was veel te groot voor de luchthaven, bij elke bocht bleef de doos haken, ik moest er zelfs mee door een treintje richting een andere terminal. Ik merkte dat mijn mouwen doorweekt waren van het stress-zweet. Nadat ik, na wat blufwerk, eindelijk was ingecheckt wilde ik mijn fietsdoos afgeven bij de afwijkende bagage, maar de doos was te groot voor de x-ray machine. De doos moest open, de fiets moest eruit…. Na een korte inspectie was alles in orde. Gelukkig was ik zo slim om tape mee te nemen, dus ik kon alles weer netjes dichtmaken en de beschadigingen een klein beetje herstellen. Van de 5 uur die ik oorspronkelijk had bleef een 45 minuten over nadat ik door de security heen was. De vlucht naar Sydney verliep verder prima. Terwijl ik aan het wachten was op mijn fietsdoos kwam er een vrouw naar me toe. Ze vroeg zich af wat ik hier nog deed. Ik vertelde haar dat ik van plan was te overnachten op de luchthaven en dat ik morgenochtend wilde gaan fietsen. De vrouw en haar man, Lorrie en Leroy, boden aan om bij hun thuis te overnachten. Ik gaf aan dat de doos wel erg groot was om te vervoeren. Ze waren ervan overtuigd dat het in hun auto paste. Toen ik met de doos kwam aanzetten waren ze, niet geheel verrassend, verbaasd over de grootte. Het paste niet in de auto, bovendien kon de achterklep van de auto niet open. We besloten de doos kapot te maken en de fiets los in de auto te stoppen. Voorwiel eraf, losse bagage ernaast en na wat pielen zat alles in de auto. Later zagen we dat de spijkerbanden van de fiets de deur en bekleding behoorlijk hadden beschadigd… Dat was geen probleem. De vrouw en ik deelden de stoel en na een minuut of 10/15 waren we bij hun thuis. Ik kreeg zelfs een sightseeing tour onderweg. Ik was te moe om er ook maar iets van te onthouden, maar dat maakt niet uit. Ik kreeg een heerlijk warm bed en de volgende dag zelfs een heerlijk ontbijt. Nadat ik mijn fiets in elkaar had gezet en Lorrie en Leroy bedankte, bracht Leroy me naar ’t eerste adres, zo’n 5 minuten rijden.

Leroy and Lorrie Hodder, de familie Hodder 😉
Met de fiets in de pick-up bracht Leroy me naar het eerste adres

Hier ontmoette ik Raphael en Ann-Sophie, waar ik de komende twee nachten zal acclimatiseren. Een erg aardig jong stel, beiden nog student. Ze gingen uit eten met een stel vrienden en vroegen of ik mee wilde, uiteraard wilde ik wel mee. We aten bij  Montana’s, een soort semi-fastfood restaurant waar je toch een beetje het idee hebt dat je in een ‘echt’ restaurant bent. De moedertaal van de groep was Frans, dus er werd voornamelijk in het Frans gesproken. Na het eten gingen we met de groep terug naar huis om wat kaartspelletjes te spelen.

Raphael, Ann-Sophie, Sebastian, Arno, … en Vincent

De volgende dag hadden Raphael en Ann een uitgebreid weekend-ontbijt gemaakt met pannenkoeken. Ik at een pannenkoek met de fameuze maple-siroop. Het was best lekker, maar niet echt anders dan Van Gilse stroop die ik op m’n pannenkoek schenk. In de middag heb ik op de fiets de grootste viool ter wereld bezocht, oftewel ‘The Big Fiddle’. Dat is zo’n beetje de enige bezienswaardigheid in Sydney, aangezien de rest gesloten is in de winter.

 Daar is-ie dan. De Big Fiddle

Met een gevoelstemperatuur van -19 was het behoorlijk koud om erheen te fietsen, ook al was ’t maar een klein stukje. Toch hield mijn kleding me aardig warm, dus dat stelt me gerust voor de komende dagen. In de avond heb ik een broccoli stamppot voor ze gemaakt en tot mijn verbazing vond Ann het nog lekker ook. Morgen ga ik mijn eerste echte kilometers maken. Ik heb er zin in en ben er klaar voor!

Categorieën
Uncategorized

Korte update: Nog 9 dagen te gaan

Hoewel het nog steeds niet tot me wil doordringen dat ik een wereldreis op de fiets ga maken, schiet het behoorlijk op. Zaterdag de 10e geef ik een afscheidsfeest voor familie en vrienden. Ik gok dat de meesten die dit lezen daarbij aanwezig zullen zijn 😊. Ik ben nooit zo van het feestjes geven, maar voor deze gelegenheid maak ik graag een uitzondering. Over precies 9 dagen zit ik in het vliegtuig richting Canada en duurt het waarschijnlijk meer dan een jaar voordat ik weer terug in Nederland ben. Ik kijk ernaar uit en zie er tegenop. Ik lig redelijk op schema met alle voorbereidingen. Ik verbaas me erover hoeveel tijd daar in gaat zitten (en geld…).  De meeste spullen heb ik inmiddels in huis, inclusief een camera die ik in bruikleen heb (dankje Inge!). Verder heb ik heb de fiets laten opknappen en zijn alle documenten en vaccinaties op orde. Ik zal binnenkort mijn complete uitrusting op mijn website zetten. Alleen nog wat reparatiemateriaal en de laatste praktische spullen. Op de een of andere manier heb ik het idee dat zo’n voorbereiding nooit af is. Je verzint altijd wel wat nieuws om je mee bezig te houden. Als ik de belangrijkste zaken maar op orde heb dan denk ik dat de rest vanzelf komt. Ik hoop woensdag een stukje te kunnen fietsen met mijn (soort van complete) uitrusting om alvast aan het idee te wennen. Dan kan ik bovendien enigszins wennen aan de kou die me te wachten staat in Canada!

Categorieën
Uncategorized

Quik update: 9 days to go!

I still don’t fully realise that I’m going to make a world trip on a bicycle, but it is getting really close now. Coming Saturday, I will give a farewell party. Normally, I’m not really the kind of person to give a lot of parties, but I like to make an exception for this occasion. In 9 days, I am sitting in the plane towards Canada and it’s likely that I won’t return to the Netherlands for more than a year. I’m really looking forward to it, but I’m also a bit nervous about everything that I will face. I am on schedule with all my preparations. I am surprised about the amount of time (and money) that goes into this preparation. I have most of the equipment in house, including a camera that I can borrow from an aunt (Thanks, Inge!). Furthermore, a specialised store in Amsterdam did some maintenance on my bicycle and I’ve all my documents and vaccinations ready! I will update the page with all my equipment soon. The only thing that I need to do is getting some bicycle maintenance material and some minor practical things. I have the feeling that a preparation for such a trip is never fully ready. You always find something new to do. I just need to make sure that I have the most important things done, the rest will come naturally. I hope to make a short round on my bicycle on Wednesday, with a fully packed bicycle, to get used to the feeling. As it’s freezing a bit in the Netherlands, I can also get used to the low temperature that I will certainly face in Canada.

Categorieën
Uncategorized

From Canada to Argentina. On a bicycle.

Hi!

Nice that you’ve taken the time to check out my website! It’s still quite empty, though. I’ve decided to write this short story to fill up the emptiness. My bicycle journey from Sydney (East of Canada) to Ushuaia (South of Argentina) is about to begin. I will depart from Amsterdam at the 15th of February. I’ve made a brilliant sketch on paint to give you an idea of how my planned route looks like. It’s just a raw sketch, the actual plan will probably be different, except from the starting and finish point. The idea to make a trip like this has been in my mind for a couple of years, I just didn’t know when and how. I found myself too young when I finished secondary school (just 17), so I decided to wait until I finished my study.

The plan of cycling started around 2/3 years ago, when I followed a guy (Henk van Dillen), who cycled from Rotterdam to Singapore in 2015. He kept everyone up to date via his website, so that’s where I followed him. His stories, about everything that he saw, things he went through, people he met, were really inspiring. I wanted to do something like that as well! The reason that I’m going to cycle from Canada to Argentina is partly due to the fact that I’ve learned Spanish for half a year, the language that is being spoken in South America except for Brazil. It’s not that I’m afraid to enter a country where I don’t speak the language, it’s more because of the abilities that it generated when you’re able to communicate with the locals. Unfortunately, my skills in Spanish partly vanished in the last years, simply because I never apply it in my daily life. I’m certain that I will pick it up easily. I’ve been to a friend in Valencia the 14th of January, and I already noticed the speed at which my speaking/listening abilities improve, so no worries!

I’ve shared my story about cycling plans to a lot of people, also when it was just a thought. Luckily, this thought is eventually transforming into an actual plan. Ticket have been booked (15th of February), so I finally have something to work towards. Furthermore, I have also bought a second-hand bicycle here on an online market place. Obviously, my bicycle and ticket alone are not sufficient, but the first steps have been taken! For that reason, I’m currently busy working and preparing everything before I will leave.

I’ve received a lot of positive reactions and messages of people that are interested in following me. For that reason, I have decided to create a website/blog to keep everybody up to date. I’m certain that my family will appreciate taht as well. If you would like to follow my during my trip, you can register yourself here. The registration ensures that you get an email when I post a new story. Thanks again for visiting my website, you must be really interesting as you’ve read all the 513 words. Good job!

Jelle