Back home

This is already my 50th blog on this website, an appropriate anniversary edition to finish it off. In my previous blog, I wrote that we changed places from Southern-Spain to Northern-Spain. Tom’s uncle and aunt have a beautiful house here on a golf resort that we could use. After a train journey through Spain’s countryside that lasted more than 12 hours, we finally arrived in the village close to the golf resort. We hope to do the same trip by bike in the future.
At the moment of our arrival, we were still very optimistic (or naïve) about a rapid continuation of our trip. They had declared an emergency state that would last until the 8th of April and we thought that we could start after that. We were very close to the foot of the Pyrenees so we were looking forward to this first challenge.

You have all the possibilities in the world to cook whatever you want, so what do you cook? Pasta with tomato sauce, of course!
Soon, we realized that it would all take much longer than we thought. The emergency state was extended and it was very likely that Spain would extend it again (which it eventually did). There was no point in waiting there forever without knowing when we could start. We decided to cancel our trip and try to go home.
This was easier said than done. Spain had closed its borders with France and the Netherlands blocked all flights from Spain since it was one of the countries with the most cases. We registered ourselves online at a special page of the ministry of foreign affairs to let them know that we want to go home. The communication with the ministry was not very smooth and we had to wait for many days before they finally called us to tell us that they are not organizing any flights from Spain to the Netherlands yet. I imagine that most Dutch people were in the South. There is a Dutch population of retirees that have holiday homes in the sunny South, but I guess that we were one of the few in this region. Most people had already left.
Luckily, we were in a very nice place to wait and we had more freedom of movement than most Spaniards. We could play football on the golf pitch, we could play darts or table football downstairs, take a swim in the swimming pool on sunny days or get a little bit of exercise by going to the village nearby to get some groceries.

View from the balcony on the garden

Flat tire… we had to walk back. I didn’t forget how to patch it, haha

Use

your

imagination
With our mindsets focused on going back to the Netherlands, we had a new logistical issue that had to be fixed. It was impossible for us to transfer our bicycles on the plane, because there was no way for us to find a bike box since all stores were closed. This problem basically solved itself.
On my previous blog, I received a message from Cees Zeeman, a father of a friend that has been following me for a while. He read that we were stuck in Spain and wrote that it was a weird situation for everybody. He’s a truck driver for GAM Bakker, a logistical company that transports plants/flowers. He wrote that he was still happily driving around in France and a colleague of him was still working in Spain. I asked him whether it was possible to transport the bikes from there to the Netherlands. This company is really close to our home town, so that would be ideal. That’s how the bike-transport-ball started to roll.
In exchange for some pastries , they were willing to help us out with the transportation of our bikes. That seemd more than fair. Eventually, truck driver Marco picked up our bicycles at a distribution center that was located right next to the golf resort. What are the odds… We put the bikes in the truck and he brought them back to the Netherlands.

There they go
Meanwhile, we were still trying to get ourselves back to the Netherlands as well. I had given up on our ministry of foreign affairs and to make a long story short: I found a way to get back by ourselves. I found a regular flight connection from Barcelona to the giant German city Frankfurt. From there, it’s not very hard to get back by train.
After leaving everything behind the same way that we found it, we took a taxi, train, another taxi, a plane, more trains and busses to get back home. We left the golf resort at 05:30 AM, and arrived in Schagen on 20:15 PM. Not really the way I wanted to arrive, but we were happy to be home.

Waiting on our flight from Barcelona

that would bring us to Frankfurt

The airport was pretty empty

Vueling’s parking place

Our parents and my sister were waiting for us at the train station. Because we were coming from a risk area, I couldn’t even give them a hug. I wouldn’t want to be the one to contaminate my parents (or other people of course). So I kept my distance during the first two weeks after our arrival, which proved to be quite challenging within the house, but we did a pretty good job. I didn’t meet friends or family but we did pay off our debts by bringing a cake and pastries to Cees Zeeman and to GAM Bakker.
It feels strange to be back. I find it hard to make a good description of how it really feels to be back, because I haven’t really ‘landed’ here yet. I’ve lived for over two years with all the freedom in the world. Ushuaia was always that dot on the horizon where I (often unconsciously) worked towards, just like my hometown would be the dot on the horizon when I would cycle from Spain. Now that I suddenly returned back home, such a goal or dot on the horizon is suddenly gone. Maybe that sounds a bit dramatic, but it certainly feels strange. A bit like a hole that still has to be filled with something new.
At the same time, everything feels really comfortable and familiar. It is as if time stood still here. The weather has been incredibly good over the last two weeks, and Tom and I certainly made the most of this by cycling around our city. Our so-called polder landscape is pretty unique I would say, and it looks pretty nice right now with the flourishing tulips all over the place. And the bicycle infrastructure is just spectacular… You only realize what you miss if you don’t have it anymore. My father is also biking around a lot, seems like he’s got the bicycle virus too! He told me that our trip together is still the first thing he thinks about when he wakes up. Well, we can shake on that! Oh, we can’t right now…

The province is looking pretty colorful in this season

Tulips flourished

Creating this typical flat, Dutch, landscape, under sea level

Picture from the dike that is holding back the sea

And why not construct a bike path on top of the dike?

I hadn’t seen our new cat, Karel
Tot zover.
This is where my story ends for now. The ‘real’ life is starting again. I want to do a master’s degree, starting in September (probably in Rotterdam), I will have to find a way to make money and I hope to find a place to live for myself, hopefully within biking distance of Rotterdam (but I guess that will not be a problem haha). Enough things to look forward to.
I still have some ideas for the website, like a photo collage with short (untold) stories, so this is probably not the last post from me.
Oh and I’m learning French for my future trip through Africa.
Again, thanks for following me.
Adiós
Categorieën
Uncategorized

Terug

Dit is alweer mijn vijftigste verhaal op de site, een mooie jubileumeditie om het voorlopig mee af te sluiten, dacht ik zo. In mijn vorige blog schreef ik dat we van Zuid-Spanje waren verkast naar het veel noordelijker gelegen Catalonië. Tom’s oom en tante hebben hier een vakantiehuis op een golfresort waar we gebruik van mochten maken. Een treinrit van ruim 12 uur door het Spaanse platte land bracht ons bij het dorpje waar we wezen moesten. Een mooie rit, die we ooit op de fiets hopen te doen.
We waren op het moment van onze aankomst bij het huis nog erg optimistisch (naïef) over een spoedige start. We zaten op een steenworp van de Pyreneeën en we keken er erg naar uit om dat obstakel als eerste te moeten trotseren.

Je hebt alle mogelijkheden om creatief te koken, dus wat kook je? Pasta met pastasaus natuurlijk!
Het bleek al snel dat alles veel langer zou gaan duren dan we aanvankelijk dachten. De Spaanse noodtoestand was op dat moment van kracht tot 8 april en we dachten serieus dat we daarna zouden kunnen starten. Begin april werd deze noodtoestand echter met twee weken verlengd. Dat was een flinke domper die we wellicht hadden moeten zien aankomen. We wilden er op dat moment gewoon nog niet aan geloven dat we niet van start konden gaan, denk ik.
We zaten gelukkig op een schitterende plek, met meer bewegingsvrijheid dan menig Spanjaard. Zo konden we een balletje overslaan of voetballen op de gesloten golfbaan (het gras werd natuurlijk wel keurig gemaaid), op de ondergrondse verdieping van het huis onze dart- en tafelvoetbalskills opkrikken, een duik in het zwembad nemen en bijna elke dag naar de supermarkt fietsen door het bos.

Uitzicht vanaf het balkon op de achtertuin

Lekke band… lopend terug. Het banden plakken was ik gelukkig nog niet verleerd

Ik

zie ze

vliegen
Geloof het of niet, maar ook dat gaat snel vervelen. Ook het feit dat je niet weet hoe lang je daar nog moet wachten is niet fijn. Alles wees erop dat het nogmaals zou worden verlengd dus we besloten om naar huis te gaan. De beslissing om terug te komen is trouwens sneller gemaakt dan het daadwerkelijke terugkomen. Dat was nogal een gedoe maar ook daar heb ik (hebben we) weer eens flinke mazzel gehad.
Op mijn vorige blog kreeg ik een berichtje van Cees Zeeman, die me al een tijdje volgt via m’n website. Hij werkt als vrachtwagenschauffeur voor GAM Bakker, een vervoersbedrijf dat in Middenmeer gevestigd is actief is in de tuinbouwsector. Hij schreef dat hij gewoon nog vrolijk rondreed in Frankrijk en dat collega’s van hem actief waren in de buurt van Barcelona. Ik vroeg Cees of het misschien mogelijk is om de fietsen aan een van de chauffeurs mee te geven, omdat we ze zelf niet in konden pakken (nergens materiaal te krijgen).
Zo is het balletje van het fietstransport gaan rollen. In ruil voor gebak (bij voorkeur tompoezen) was GAM Bakker bereidt om ons te helpen. Dat leek ons meer dan fair. Uiteindelijk heeft een Marco onze fietsen opgepikt bij een groot distributiecentrum dat stomtoevallig náást het golfresort zat, dus we hoefden maar vijf minuutjes te fietsen. Hij was op weg naar de plaats waar zijn vrachtwagen zou worden volgeladen, maar het was al bekend dat er genoeg ruimte over zou blijven om onze fietsen mee te kunnen nemen. Wat een mazzel.

Daar gaan ze
We hadden onszelf in de tussentijd allang opgegeven voor repatriëring naar Nederland, maar het contact met het ministerie van buitenlandse zaken verliep vrij stroef. We moesten telkens lang wachten op een reactie en ik kon uit die reactie opmaken dat een vlucht vanuit Barcelona er voorlopig niet inzat. Ik denk dat de meeste Nederlanders ‘m allang waren gepeerd tegen de tijd dat wij weg wilden, het gros van de Nederlanders in Spanje zaten bovendien in het zonnige zuiden.
Lang verhaal kort: We hebben op eigen houtje transport naar Nederland kunnen regelen. Ineens waren er lijnvluchten beschikbaar van Barcelona naar Frankfurt. Vanaf de luchthaven van Frankfurt is het vervolgens niet moeilijk om per trein naar Nederland te gaan. We besloten op die manier terug te keren.
Nadat we het huis netjes achterlieten zijn we per taxi, trein, taxi, vliegtuig en nog eens vijf treinen en een bus richting Schagen vertrokken. Om 05:30 vertrokken we van huis en om 20:15 reed de geelblauwe intercity met Den-Helder als eindbestemming dan eindelijk Schagen binnen. Niet bepaald de thuiskomst die ik voor ogen had, maar Tom en ik waren allebei blij dat we weer thuis waren.

Wachtend op onze vlucht vanuit Barcelona

naar Frankfurt

De luchthaven was vrij leeg

Vueling’s parkeerplaats

Onze ouders en Kim wachtten ons op bij het treinstation. Omdat we uit een risicogebied kwamen, kon ik mijn ouders of zus niet eens even een knuffel gegeven. Ik zou het toch niet op mijn geweten willen hebben om anderen aan te steken. Zo hebben we dat keurig twee weken volgehouden. We hebben (op gepaste afstand) nog wel onze schulden ingelost bij Cees en bij GAM Bakker door een taartje en tompoezen te brengen, maar verder hebben we niemand gezien.
Het voelt gek om weer terug te zijn. Ik vind het lastig om goed te omschrijven hoe het nou echt voelt om terug te zijn omdat ik, voor m’n gevoel, nog steeds niet helemaal geland ben. Ik heb twee jaar als een vrije vogel geleefd. Ushuaia was altijd die stip op de horizon waar je elke dag (bewust of onbewust) naartoe werkte, net als Nederland dat zou zijn geweest als ik met Tom vanuit Spanje zou fietsen. Nu ik plotseling ben wedergekeerd op het ouderlijk nest is zo’n doel ineens verdwenen. Dat klinkt misschien dramatischer dan de bedoeling is, maar het voelt een beetje als een nog onopgevulde leegte.
Tegelijkertijd voelt alles heel vertrouwd aan. Het is alsof de tijd hier heeft stilgestaan en er niks is veranderd. Zoals jullie waarschijnlijk zelf ook hebben gemerkt is het de afgelopen weken alleen maar mooi weer geweest, en daar hebben we goed gebruik van gemaakt. We fietsen enthousiast door het polderlandschap van Noord-Holland, waar de tulpen prachtig in bloei stonden en staan. Ik wil niet te nationalistisch overkomen maar wat heeft Nederland trouwens een geweldige fietsinfrastructuur…. Je weet pas wat je mist als je het niet hebt. Ik denk dat er geen land in de wereld is die daar aan kan tippen. Mijn vader is trouwens ook lekker bezig op z’n fiets, die heeft het fietsvirus goed te pakken. Onze gezamenlijke fietstocht is nog steeds het eerste waar hij aan denkt als hij wakker wordt, vertelde hij me. Dan kunnen we elkaar de hand schudden. Oh nee.

We hebben mooie rondjes gemaakt in Noord-Holland

De tulpen stonden prachtig in bloei

De Noordzee

Fietspad op de dijk!

Kater Karel had ik nog niet gezien
Tot zover.
Hier houdt het voorlopig even op. Het ‘echte’ leven gaat weer beginnen. Ik wil gaan studeren vanaf september (waarschijnlijk in Rotterdam), er moet weer ergens een geldkraan gevonden worden, en ik hoop ergens een onderkomen te vinden op fietsafstand van Rotterdam. Genoeg om naar uit te kijken.
Ik heb nog wat ideetjes voor de website, zoals fotocollages met korte (onvertelde) verhalen, dus dit is waarschijnlijk niet de laatste post.
Oh en ik ben Frans aan het leren voor een toekomstig Afrikaans fietsavontuur 🙂
Nogmaals bedankt voor het volgen.
Adiós