Allereerst bedankt voor al jullie berichtjes die ik privé krijg en sorry dat ik vaak zo laat reageer. Ik lees alles en het geeft me energie!
Ready? Set? Go! Een uurtje nadat ik opstond was ik klaar om te gaan. Een kleine drie kilometer verder stopte ik bij de Walmart omdat ik wat kerosine nodig had voor mijn gasbrander. Als je denkt dat de Albert-Heijn XL groot is moet je eens naar de Walmart gaan… Mijn god wat een winkel. Ze verkochten geen kleine verpakkingen met kerosine, dus heb ik dit uiteindelijk bij een tankstation gehaald. Mijn testrit met bagage in Nederland viel me best wel mee, maar ik had er even geen rekening mee gehouden dat Nederland vrij uniek is qua vlakheid. De wegen waren behoorlijk heuvelachtig met enkele steile klimmetjes en dat viel vies tegen. Ik vond het lastig om een goede lichaamstemperatuur te behouden in -7. Heuvelop begon ik binnen enkele minuten te zweten terwijl de afdalingen je lichaam snel afkoelen. Ik heb rustig aangedaan en meerdere onderbrekingen genomen. Omdat het niet extreem koud was, was ik van plan om in een tent te overnachten. Nadat ik Christmas Island en Iona voorbij was gefietst vond ik het na 75 kilometer wel genoeg voor vandaag. Het was onmogelijk om te wildkamperen omdat de grond te oneffen was, dus er zat niks anders op dan te vragen of ik in iemands tuin kon kamperen. Bij het derde huis waar ik aanklopte deed er een vrouw open. Ik mocht wel in haar achtertuin slapen als ik dat wilde. Toen ik met mijn fiets richting haar achtertuin liep vroeg ze of ik wellicht in de garage wilde slapen. Geen slecht idee! Ik zette mijn fiets in de garage die vol stond met troep. Alsof ze wisten dat ik zou komen was het aangenaam warm in de garage omdat de houtkachel aanstond. Ze boden me een lekkere warme soep aan. Wederom heb ik het behoorlijk getroffen met deze slaapplaats! Nadat ik een powernap in de garage heb gedaan heb ik wat water gekookt met m’n pannetje op de houtkachel die heet genoeg was. De gevriesdroogde rijst met kip-kerrie smaakte eigenlijk nergens naar, maar vulde gelukkig wel mijn maag.
De volgende ochtend mocht ik mee-eten met het ontbijt, ik hielp mee om het te maken. Een soort Engels ontbijt met worst en bacon. Normaal moet ik er niet aan denken om dat ’s ochtends te eten, maar ik kon de energie wel gebruiken! Nadat ik ze bedankte voor alles was het tijd om te gaan. Ik vertelde ze dat ik naar Port Hawkesbury ging, ze raadden me aan om de 104 te nemen, een soort snelweg. Ik had het op Google Maps gezien, maar dat zou betekenen dat 75% van mijn dag bestaat uit snelweg. Dat zag ik niet echt zitten. Ik besloot een andere route te nemen waar ik ook weer van afweek. Kortom: een omweg van dik 30 kilometer. Op mijn slome tempo betekende dat een extra overnachting vóór Port Hawkesbury. Dat maakte me eigenlijk niks uit. Het weer was prachtig en de route was zoveel mooier dan langs een snelweg, zie de onderstaande foto’s als bewijs.
Het was weer onmogelijk om wild te kamperen. Dit keer sliep ik in iemands voortuin. Ik kon in de garage slapen, maar het leek me slim om wat routine te krijgen in het opzetten van de tent en het gebruik van de gasbrander nu het weer het toestaat. Ik had een hamer nodig om de haringen in de bevroren grond te slaan.
Na een nachtrust van dik 12 uur stond ik toch met wat tegenzin op. Ik lag gewoon te lekker. Het afbouwen van de tent ging me goed af, maar toch mis ik ervaring. Klunzig als ik ben stoot ik mijn kerosine fles tot twee keer toe om met als gevolg dat de buitenkant van m’n tent een klein beetje beschadigd is… Godverd…. Antigonish is mijn volgende bestemming, een slaapplaats had ik al geregeld. De snelweg was de enige manier om er te komen, dus vandaag had ik geen keuze. Onderstaande foto laat zien hoe dat er zo’n beetje uit ziet.
Ik voel me totaal niet onveilig, maar echt relaxed is het ook weer niet. In Antigonish fietste ik rechtstreeks naar de fietswinkel waar ik zijn moet. Ik slaap in het huis van de fietsenboer, Matthieu Fraser. Hij was onder de indruk van mijn fiets en heeft ‘m meteen even nagekeken en enkele spijkertjes aangevuld. Zonder veel ijs en sneeuw slijten ze best snel. Ik overnachtte in zijn huis en ontmoette zijn vrouw, Ray, en dochtertje van 6 maanden, Claire, ontmoet. Wat een droombaby, ik heb een baby nog nooit zo vaak zien lachen!
Ik begon pas met fietsen om 12 uur ’s middags, ik heb een airbnb geregeld, vlak voor New Glasgow. Het zou avontuurlijk zijn als ik niet zou weten waar ik zou overnachten, maar ik heb van tevoren al veel uitgezocht, omdat ik in het begin geen risico’s wilde nemen in de Canadese winter. Over die Canadese winter gesproken, alle warmterecords worden gebroken. Ik vond het vrij ironisch om met mijn spijkerbanden in 14 graden te fietsen… Maar ik weet zeker dat ze me later van pas zullen komen, want de temperatuur gaat weer zakken. Half 6 kwam ik aan bij Don Klein. Ik bleek de eerste gast van hun airbnb locatie te zijn, hij heeft het pas 10 dagen geleden op internet gezet. Ik slaap in soort groot tuinhuis met alles erop en eraan. Hij vond mijn fietsplannen zo bijzonder dat ik mocht mee eten. De gastvrijheid in Canada is bizar, iedereen is zo vriendelijk en het lijkt wel alsof ik overal kan aankloppen en kan mee-eten.
Er werd me van tevoren verteld dat ze hier niet gewend zijn aan fietsers en dat de mensen niet vriendelijk zouden zijn. Nou… Mijn ervaringen zijn nogal anders. Auto’s minderen vaart en gaan met een grote boog om me heen, zelfs op de snelwegen. In het tuinhuisje (met wifi) heb ik eindelijk tijd gevonden om mijn blog bij te werken.