Langzaam maar zeker richting Amerika
4/3/2018
Nadat ik Charles en Carol bedankte voor hun gastvrijheid en vrijgevigheid, verliet ik Amherst met een tas vol chocola, pinda’s, energierepen en koek (ik mocht niet dunner worden dan ik nu al was). Niet normaal! Ik had een airbnb geregeld in Salisbury. Onderweg kocht ik nog wat van die gevriesdroogde maaltijden waarvoor je alleen wat water hoeft te koken. Na een kilometer of 75 begonnen mijn beide knieën ineens veel pijn te doen, niet veel later moest ik tot twee keer toe noodgedwongen stoppen. Heel slecht teken. 110 kilometer bleek toch iets te enthousiast. De accommodatie was dan weer wel te gek, een soort boomhut. De nieuwe bewoners van de boerderij, Kathryn en Paul, vertelde me dat het eigenlijk een super-de-luxe jagershut was, inclusief verwarming en toilet…. Het enige wat miste was wifi, maar dat had ook wel weer z’n charme.
Ik voelde er weinig voor om hier te blijven om mijn knieën rust te geven, ik wilde zo snel mogelijk richting Saint John gaan fietsen. De 120 kilometer besloot ik te verspreiden over twee dagen. Met een verlaagd zadel besloot ik het toch maar gewoon te proberen, zonder gebruik te maken van mijn klikpedalen. Met een frustrerende slakkengang heb ik uiteindelijk 60 km afgelegd. Daar vond ik een te gekke wildkampeer plek, vlak bij Apoqui. ’s Nachts hoorde ik, in mijn beleving niet heel ver weg, de coyote’s janken. Best een duister geluid.
Vervolgens fietste ik, wederom in de schildpadden-stand, richting Saint-John. Ik had een airbnb gereserveerd en belandde in een woning van een Chinese jongedame. Ze is in Beijing afgestudeerd als websitebouwer en tot nu toe tevergeefs op zoek naar werk in Saint-John. Ik denk dat de airbnb voor haar een noodzakelijke kleine bron van inkomen is, alhoewel ze aangaf het vooral te doen om nieuwe mensen te leren kennen. Na de gebruikelijke rondleiding in huis is ze haar kamer ingedoken en heb ik haar niet meer gezien…. Misschien wilde ze me gewoon niet leren kennen, dat kan natuurlijk ook.
Ik speel al enige tijd met het idee in mijn hoofd om een mondharmonica te kopen. Het lijkt me vet om daar een expert in te worden terwijl ik onderweg ben. Google Maps liet me de dichtstbijzijnde muziekwinkel zien. Op aanraden van de verkoper kocht ik een van de simpelste modellen. Alles wat ik nodig had als beginneling!
Toen ik wilde gaan starten met fietsen begon het flink te sneeuwen, niet heel relaxed aangezien ik langs de snelweg moest fietsen. Het weer maakte me vrij weinig uit, want ik had flinke meewind en op die manier kon ik toch iets van 80 kilometer afleggen zonder veel inspanning. Ik kampeerde weer in ’t wild op een behoorlijk ijzige ondergrond. Met veel pijn en moeite sloeg ik met een baksteen, die op me lag te wachten, de haringen in de grond.
Vanwege de meevaller van gisteren hoefde ik nog maar een 50 kilometer richting Saint Stephen, de grensplaats vóór de VS, waar ik een rustdag zal houden. Mijn knieën gaan de goede kant op. Ondanks dat het slechts 50 kilometer was, voelde het alsof er geen einde aan kwam. Alsof je je mentaal op de afstand instelt. Een paar honderd meter voor het adres waar ik zal verblijven kreeg ik een lekke band, een betere timing kun je je haast niet voorstellen. Ik kon het lek op m’n gemak dichten in de garage en heb gelijk wat andere kleine dingetjes gefixt. Hier heb ik Helen en Gary ontmoet. Helen is thuiszorgmedewerker en Gary is een ZZP’er als timmerman. Ondanks dat het weekend is zijn ze beiden aan het werk. Op mijn rustdag heb ik het hier bekende chocolademuseum bezocht en heb ik Gary geholpen een raampje in de badkamer van hun tweede huis te zetten. Weer wat bijgeleerd! Gary heeft 90% gedaan, maar toch voelde het als een hele prestatie! Gary en Helen hebben me ’s avonds uitgenodigd voor een etentje en op aanraden van Helen heb ik lobster gegeten. Dat moest ik gewoon gegeten hebben voor ik Canada verlaat. Als alles goed gaat passeer ik morgen de grens met de VS en ga ik een nieuw hoofdstuk in!
