Sorry voor de vertraging, ik heb een paar lange, vrij koude, dagen achter de rug met weinig tot geen internet. Inmiddels ben ik Boston allang voorbij en ben ik zelfs bijna in New-York, maar hierbij alsnog mijn belevenissen van afgelopen week. Het duurt trouwens eeuwen voordat sommige afbeeldingen laden. Hoop dat het probleem zich vanzelf oplost.
Douglas heeft me in de ochtend een korte sightseeing tour gegeven door Portland en heeft me de mooiste plekken laten zien. Portland is de grootste stad van Maine en de grootste stad waar ik tot nu toe geweest ben. Het is de eerste stad waarvan ik het idee heb dat het bruist ondanks dat het winter is. In een fietsenwinkel heb ik een nieuwe binnenband en wat goede plakspullen gekocht, omdat ik weer een lekke band had (wederom vlak voor ik bij mijn eindbestemming was). Nadat ik m’n band had gefixt was het tijd om afscheid te nemen.
Toen ik 70 kilometer onderweg was had ik verdomme wéér een lekke band. Ik had geen zin om ‘m naast de drukke weg te plakken, dus ik besloot het zogenaamde rachel carson national wildlife refuge in te gaan. Hier heb ik voor de vierde keer in een week tijd mijn band geplakt. Ik ontmoette Janssen, een vrouw van 37 die een wandelingetje wilde maken in het park. Ze gaf me twee bevroren vegetarische burgers zodat ik die vanavond kon klaarmaken. Super tof! Toen ik naar het openbare toilet, oftewel een houten hok, ging, viel me op hoe groot en schoon de ruimte wel niet was. Ik besloot er te overnachten. Dat bespaard me weer de tijd om mijn tent op te zetten en af te breken. Ik voelde me als een crimineel, omdat het park dichtgaat als het donker is. Gelukkig was het er zo uitgestorven dat ik niemand ben tegengekomen, je moet ook wel gek zijn. Je moest door een dikke laag sneeuw gaan om het hok überhaupt te bereiken. Met twee vegaburgers en wat energybars was mijn maag weer gevuld en had ik een redelijk warme nacht.
Met goede moed (en een nieuwe binnenband) begon ik vandaag richting Salisbury te fietsen, waar ik een nachtje bij Matthew zal slapen. Een klein uurtje later had ik lekke band nummer 5 te pakken. De beschadigingen op de binnenband volgen het zelfde patroon als de spijkers, het ligt dus sowieso aan de buitenband. Ik besloot zowel mijn binnen- als buitenband te vervangen. Het weer en het uitzicht waren weer eens geweldig, dus ik heb wel een paar mooie foto’s kunnen schieten. Ik was op zoek naar een winkel waar ze ansichtkaarten van Maine verkochten toen ik besefte dat ik niet meer in Maine was. Binnen 30 kilometer ben ik via New Hampshire in de staat Massachusetts terechtgekomen.
Aan het einde van de middag ontmoette ik, in Salisbury, Matthew. Matthew leeft vlak bij het strand, in een klein maar fijn appartement. Hij introduceerde me aan zijn vriendin Monica en haar zoontje Ian, zij wonen beiden in een appartement een verdieping lager. We gingen met z’n vieren uit eten. Toen we weer terugkwamen in het appartementencomplex begon er een sneeuwstorm die nog zwaarder was dan die van een paar dagen geleden. ‘We got another nor’easter coming’, werd me al verteld. Gedurende de nacht en de volgende dag waaide het gigantisch en heeft het zo’n halve meter gesneeuwd. Onmogelijk om in te fietsen. Ik mocht zo lang blijven als ik wilde, zij Matthew. We hadden een noodgedwongen luie dag. Ian werd gebeld door school dat hij sneeuwvrij had. Dat betekent helaas wel een dag minder zomervakantie. Vandaag was een soort zondag, of zo’n soort dag als wanneer je ziek bent en geen reet uitvoert. Toch hebben we ons wel vermaakt met wat spelletjes. ’s Middags hebben we zelfs de sneeuwstorm getrotseerd en daar kon je goed zien hoe dik het pak sneeuw op sommige plaatsen was.
We konden het goed met elkaar vinden en er lag nog behoorlijk veel sneeuw, dus ik besloot (uiteraard in overleg) nog een dag langer te blijven. Ik heb hier mijn accommodatie voor Boston geregeld en ’s middags hebben we weer een wandeling met de honden gemaakt. Ik weet niet hoe Matt en Monica het voor elkaar krijgen, maar binnen de drie dagen dat ik daar was voelde het helemaal als een soort thuis aan. Ik vond het jammer om afscheid te moeten nemen, maar het speelkwartier was voor Matt ook voorbij, hij begon aan een lange werkweek.
De fietstocht van Salisbury naar Boston was niet heel comfortabel omdat ik duizend keer voor stoplichten moest wachten. De 75 kilometer bestonden uit aaneengeregen dorpen/stadjes en het werd steeds drukker. Salisbury, de plaats waar ik de afgelopen dagen sliep, wordt beschouwd als Noord-Boston, alsof Schagen als Noord-Amsterdam wordt gezien, gigantisch! Ik slaap de komende nachten in Cambridge, wat ten westen van het centrum van Boston ligt. Bij mijn logeeradres ontmoette Grace, ze was sinds vandaag vrij van school voor de spring break. Er is hier twee dagen geleden een halve meter sneeuw gevallen, maar ze houden hier lentevakantie… We gingen samen richting Harvard, het bekende universiteitscomplex. Geinig om geweest te zijn, maar (in mijn optiek) niet meer dan dat. Een verzameling van mooie gebouwen van baksteen. Ik denk dat vooral dat de uitput van de universiteit bijzonder is.
De volgende dag verkaste ik in de ochtend naar Scott, wederom iemand van de warmshower community. Het concept van warmshowers spreekt mij veel meer aan dan airbnb, omdat je meer deelt met elkaar. Ik trakteerde Scott op een lunch. Tijdens de lunch vertelde hij over zijn fietsvakantie door de VS. Grappig om te horen hoe hij sommige dingen beleeft. In de middag heb ik het MIT museum bezocht, de Boston tea party boten en heb ik de hele middag willekeurig door de stad gelopen.
Op zaterdag, op St. Patrick’s day, ben ik op tijd richting het centrum van Boston gegaan. Overal in de stad liepen mensen met groene kleding ter ere van deze dag. Met mijn rode haar voelde ik me Iers genoeg om daar niet aan mee te doen. Op aanraden van Michel had ik een ticket geboekt voor de Freedom Trail. Je kon ‘m zelf lopen, maar dan mis je veel achtergrondinformatie van de gids die je een en ander uitlegt. Geheel in stijl vertelde de gids enthousiast over de geschiedenis van de stad met veel informatie over de Amerikaanse revolutie. Erg interessant! Na afloop sprak ik af met Scott. We zouden eigenlijk naar de USS Constitution gaan, maar uiteindelijk zijn we naar het Bunker Hill Monument geweest en hebben we alle 300 traptreden beklommen voor een mooi uitzicht over de stad.
Het wordt de komende dagen erg koud, met mogelijk weer een nor’easter. Ik hoop de 22ste in New York aan te komen. Waarschijnlijk ga ik het laatste stuk valsspelen met de trein, omdat het fietsend niet relaxed is. Vergeef het me!