Tag: Canada

Langzaam maar zeker richting Amerika

Berichtauteur Door admin
Berichtdatum maart 3, 2018
Geen reacties op Langzaam maar zeker richting Amerika

Langzaam maar zeker richting Amerika

4/3/2018

Nadat ik Charles en Carol bedankte voor hun gastvrijheid en vrijgevigheid, verliet ik Amherst met een tas vol chocola, pinda’s, energierepen en koek (ik mocht niet dunner worden dan ik nu al was). Niet normaal! Ik had een airbnb geregeld in Salisbury. Onderweg kocht ik nog wat van die gevriesdroogde maaltijden waarvoor je alleen wat water hoeft te koken. Na een kilometer of 75 begonnen mijn beide knieën ineens veel pijn te doen, niet veel later moest ik tot twee keer toe noodgedwongen stoppen. Heel slecht teken. 110 kilometer bleek toch iets te enthousiast. De accommodatie was dan weer wel te gek, een soort boomhut. De nieuwe bewoners van de boerderij, Kathryn en Paul, vertelde me dat het eigenlijk een super-de-luxe jagershut was, inclusief verwarming en toilet…. Het enige wat miste was wifi, maar dat had ook wel weer z’n charme.

*Wellicht een van de redenen voor mijn kniepijn…*

De nieuwe eignenaren van de boerderij, Kathryn en Paul

Ik voelde er weinig voor om hier te blijven om mijn knieën rust te geven, ik wilde zo snel mogelijk richting Saint John gaan fietsen. De 120 kilometer besloot ik te verspreiden over twee dagen. Met een verlaagd zadel besloot ik het toch maar gewoon te proberen, zonder gebruik te maken van mijn klikpedalen. Met een frustrerende slakkengang heb ik uiteindelijk 60 km afgelegd. Daar vond ik een te gekke wildkampeer plek, vlak bij Apoqui. ’s Nachts hoorde ik, in mijn beleving niet heel ver weg, de coyote’s janken. Best een duister geluid.

Een prachtige plaats om wild te kamperen, vlak bij Apohaqui

Vervolgens fietste ik, wederom in de schildpadden-stand, richting Saint-John. Ik had een airbnb gereserveerd en belandde in een woning van een Chinese jongedame. Ze is in Beijing afgestudeerd als websitebouwer en tot nu toe tevergeefs op zoek naar werk in Saint-John. Ik denk dat de airbnb voor haar een noodzakelijke kleine bron van inkomen is, alhoewel ze aangaf het vooral te doen om nieuwe mensen te leren kennen. Na de gebruikelijke rondleiding in huis is ze haar kamer ingedoken en heb ik haar niet meer gezien…. Misschien wilde ze me gewoon niet leren kennen, dat kan natuurlijk ook.

Ik speel al enige tijd met het idee in mijn hoofd om een mondharmonica te kopen. Het lijkt me vet om daar een expert in te worden terwijl ik onderweg ben. Google Maps liet me de dichtstbijzijnde muziekwinkel zien. Op aanraden van de verkoper kocht ik een van de simpelste modellen. Alles wat ik nodig had als beginneling!

Mijn nieuwe aanwinst! Geen idee waarom ik hier een selfie van heb gemaakt…

Toen ik wilde gaan starten met fietsen begon het flink te sneeuwen, niet heel relaxed aangezien ik langs de snelweg moest fietsen. Het weer maakte me vrij weinig uit, want ik had flinke meewind en op die manier kon ik toch iets van 80 kilometer afleggen zonder veel inspanning. Ik kampeerde weer in ’t wild op een behoorlijk ijzige ondergrond. Met veel pijn en moeite sloeg ik met een baksteen, die op me lag te wachten, de haringen in de grond.

Prachtige velden waar ze blauwe bessen verbouwen

Vanwege de meevaller van gisteren hoefde ik nog maar een 50 kilometer richting Saint Stephen, de grensplaats vóór de VS, waar ik een rustdag zal houden. Mijn knieën gaan de goede kant op. Ondanks dat het slechts 50 kilometer was, voelde het alsof er geen einde aan kwam. Alsof je je mentaal op de afstand instelt. Een paar honderd meter voor het adres waar ik zal verblijven kreeg ik een lekke band, een betere timing kun je je haast niet voorstellen. Ik kon het lek op m’n gemak dichten in de garage en heb gelijk wat andere kleine dingetjes gefixt. Hier heb ik Helen en Gary ontmoet. Helen is thuiszorgmedewerker en Gary is een ZZP’er als timmerman. Ondanks dat het weekend is zijn ze beiden aan het werk. Op mijn rustdag heb ik het hier bekende chocolademuseum bezocht en heb ik Gary geholpen een raampje in de badkamer van hun tweede huis te zetten. Weer wat bijgeleerd! Gary heeft 90% gedaan, maar toch voelde het als een hele prestatie! Gary en Helen hebben me ’s avonds uitgenodigd voor een etentje en op aanraden van Helen heb ik lobster gegeten. Dat moest ik gewoon gegeten hebben voor ik Canada verlaat. Als alles goed gaat passeer ik morgen de grens met de VS en ga ik een nieuw hoofdstuk in!

Gary en Helen, voor Gary’s persoonlijke held Nick Cave

Tags Canada, Noord-Amerika, North-America

Uncategorized

Slowly but steadily approaching the US border

Berichtauteur Door admin
Berichtdatum maart 3, 2018
Geen reacties op Slowly but steadily approaching the US border

4/3/2018

After I thanked Charles and Carol for their hospitality and generosity, left Amherst with a bag full of chocolate, pinda’s, energy bars and cookies (I wasn’t allowed to get any skinnier than I was now). I booked an Airbnb in Salisbury. On the way, I bought some additional freeze-dried meals in Moncton that only require you to add some boiled water. After 75 kilometers, my knees started to hurt. Not much later, I had to stop twice as the pain was too hard to handle. Not so good… 110 Kilometers turned out to be a bit too enthousiastic. The accommodation was really cool. It was some kind of tree-house. The new owners of the farm, Kathryn and Paul, told me that it was actually a super-de-luxe cabin for hunters, including a toilet, electricity and warmth. Wi-Fi was the only thing missing, although that had it’s charm as well.

This might have been one of the reasons of my knee pain…

The owners of the farm, Kathryn and Paul

I didn’t feel like staying here to give me knees some rest, I wanted to get to Saint John as quickly as possible. I decided to split the 120 kilometers distance in two days. With a lowered saddle, I decided to just try it out. Furthermore, I decided not to use the SPD-click pedals. With a frustrating low pace, I eventually pedaled 60 km. I found a nice place to camp in the wild there, near Apohaqui. At night, I could hear the coyote’s howling, a pretty neat sound.

The next day, I cycled (again slowly), towards Saint-John where I booked an Airbnb. I ended up in the house of a Chines lady. She graduated in Beijing as a web developer and was looking for work in Saint-John for some months now, but hadn’t succeeded so far. I therefore think that Airbnb is an important (althoug small) source of income for her, although she said she predominantly does it to meet new people from other countries. After the common tour through her house, she went to her room and I haven’t seen her afterwards…. Maybe she just didn’t want to mee me, that’s also a possibility of course :-).

For some time now, I have the idea to buy an harmonica as I thought it is a cool idea to buy one here and become an expert along the way. Google Maps showed me where some music shops were and the seller recommended me to buy one of the simplest ones. All I needed as a beginner, he told me.

Me and my brand new instrument, not sure why I took a selfie

When I started cycling, it started to snow pretty badly. This wasn’t really relaxed, as I had to cycle on the highway with all the snow plowers. Luckily, no dangerous situation occurred. One major advantage: I had a tailwind. Because of the tailwind, I could cycle almost 80 kilometers without much effort. I camped in the wild again on an icy surface. I had to use a brick to get my tent pegs in the ground.

Because of the 80 km I could cycle yesterday, I only had to cycle like 50 km the next day towards St. Stephen, the city near the border with the US. My knees are getting better a little bit. Despite the fact that it was only 50 km, it felt like it took forever, as if you mentally prepare for the distance you about to pedal. A couple of hundres of meters before my final destination, I got a flat tire. A better timing is almost not possible. I could easily fix the leak in the garage and fixed some other issues as well. In St. Stephen, I met Helen and Gary. Helen works as a home care taker, and Gary as a carpenter. On my rest day, I visited the well-known chocolate factory of Ganong and helped Gary to put a new small window in the bathroom of their second home, so I learned something new today! Although Gary did 90% of the work, I felt really proud of accomplishing it… Gary and Helen invited me over for dinner and I ate some Canadian lobster, something you gotta try when you are in the maratimes. It was extremely nice! If everything goes well, I will cross the US border tomorrow.

Gary and Helen, in front of Gary’s hero Nick Cave

Tags Canada, Engels, English, North-America

Uncategorized

Fietsen door Nova Scotia

Berichtauteur Door admin
Berichtdatum februari 25, 2018
Geen reacties op Fietsen door Nova Scotia

Zeven fietsdagen en een dikke 500 kilometer verder ben ik aangekomen in Amherst, waar ik een rustdag houd. Ik ben vanaf nu van plan om één keer per week, ergens in ’t weekend, wat nieuws te posten. Twee keer per week lijkt me een beetje teveel van het goeie!

Voordat ik van New Glasgow naar Truro vetrok heb ik even op Google Maps gecheckt hoe ik moest fietsen. Ik kreeg drie opties, ik koos de kortste van een kilometer of 70. Tot nu toe navigeer ik zonder smartphone, omdat het redelijk rechttoe rechtaan was. Ik onthoud de belangrijkste wegen en weet waar ik naar links of rechts moet. Vandaag lag dat net even anders. Ik had 30 kilometer afgelegd toen het asfalt er ineens mee ophield en het bovendien zeer heuvelachtig was. Zal wel een klein stukkie zijn, dacht ik nog. Onverharde wegen hoeven in principe geen probleem te zijn, maar mijn fiets zakte weg in de modderige, net ontdooide, ondergrond. Zelfs heuvelaf kostte heel veel energie, ik was niet vooruit te branden en er kwam verdomme geen einde aan die weg. De delen die niet ontdooid waren, waren bedenkt met een dikke laag ijs die zelfs met spijkerbanden veel te glad waren. Veel harder dan 6 kilometer per uur ging ik niet. Na uren zweten was ik er eindelijk uit. Het uitzicht was wel prachtig, dat dan weer wel. En ik heb geleerd dat ik niet blindelings op Google’s fiets-algoritme kan vertrouwen.

De resterende 30 kilometer gingen als een speer. Ik merk dat mijn benen veel sterker zijn geworden sinds dag 1, en helemaal na het onverharde stuk van net. In Truro sliep ik bij Nicole en Darren. Ik ben helaas vergeten een foto te nemen van Nicole en Darren, maar heb wel wat foto’s van de herten die dagelijks in hun achtertuin te zien zijn.

*Nicole en ‘haar’ herten in de achtertuin, Truro*

Amherst is de volgende metropool die ik aandoe, met maar liefst 10.000 inwoners. Ik ben daar in twee dagen, via Parrsboro, heen gefietst. Ik was wederom echt van plan om in het wild te gaan kamperen, maar de grond was te oneffen. Op de zeldzame vlakke delen stond de ondergrond onder water/ijs of was het te ruig. Er zat dus voor de derde keer niets anders op dan bij iemand aan te kloppen om te vragen of ik in hun tuin mocht staan. Dat was geen probleem. Ik mocht mee naar binnen, kreeg lekkere warme thee en leerde Gary en Emmily kennen. Gary vertelde dat hij als oud NAVO militair in de zwaarst denkbare omstandigheden trainde in Noorwegen. Toch leek hij heel bezorgd en bood aan om binnen te slapen. Het zou vannacht -10 worden en er zijn allemaal Coyote’s in de omgeving, een soort mini-wolven. Ik bedankte vriendelijk voor het aanbod, maar ik heb mijn eten toch maar even binnen gelegd, voor de zekerheid. Ik kreeg kussens en een soort isolatie-materiaal mee. Het is meer glamping dan camping op deze manier 😊. Ondanks de temperatuur lag ik heerlijk warm, klein minpuntje was de naar kerosine stinkende slaapzak….

Het heeft vannacht een klein beetje gesneeuwd, maar in de ochtend begon alles al te dooien. Op tijd heb ik mijn tent weer afgebouwd en vertrok ik richting Amherst, met een ontbijtje bij Tim Horton’s als start. De omgeving is verschrikkelijk mooi en doet me denken aan de Schotse hooglanden. Ik besef dat ik nog geen enkele dag neerslag heb gehad en de voorspellingen zien er ook gunstig uit. De weergoden zijn ongelofelijk goed voor me geweest. Ondanks de relatief vlakke rit van vandaag merk ik na 7 dagen fietsen dat mijn linkerknie behoorlijk zeer begint te doen. Een rustdag is geen slecht idee. In Nederland had ik al contact opgenomen met Charles, waar ik vannacht kon slapen. Om 3 uur ’s middags arriveerde ik op de plaats van bestemming en ontmoette ik Charles en Carol, een gepensioneerd koppel, zeer vriendelijk en gastvrij!

Ik heb van het aanbod gebruik gemaakt om hier een dag rust te nemen, en ga maandag (morgen) weer verder. Komende week zal ik de grens met de Verenigde Staten passeren, ben erg benieuwd hoe dat allemaal verloopt.

Tags Canada, Noord-Amerika, North-America, Nova-Scotia

Uncategorized

Cycling through Nova Scotia

Berichtauteur Door admin
Berichtdatum februari 25, 2018
Geen reacties op Cycling through Nova Scotia

Seven cycling days and more than 500 kilometers further, I have arrived in Amherst where I will take a day off. From now on, I plan to post someting new once a week, around the weekdn or something. Twice a week is just a little bit too much.

Before I cycled from New Glasgow to Truro, I checked the possible routes on Google Maps. Google gave me three options, I chose the shortest one of about 70 kilometer. I haven’t really used my smartphone yet for navigating, because it’s pretty straightforward so far. I remember the most important roads and know where to go to the right or left. Today was a bit different. I had cycled about 30 kilometers when the paved way suddenly stopped. I thought it would only be for a short piece of road. Off-road is not necessarily a problem, but my bike sank in the muddy underground that was just thawed. Even cycling downhill costed me a lot of energy, I was cycling at an extremely low pace. The parts that weren’t thawed, were covered with a thick layer of ice that was way too slippery, even with my studs on the bike. It took me hours of sweating to finally get out. The only benefit was the nice view that I had. Oh, and I learend something new: do not blindly trust Google bicycle algorithm.

It may not look like it, but this it not very comfortable to cycle on

The remaining 30 kilometers went really smooth, I noticed that my legs are getting stronger and stronger. In Truro, I slept at Nicol and Darren’s place, a really friendly couple. Unfortunately, I forgot to take a picture of them. I did take some pictures of deers in their backyard, though.

Amherst is the next metropole that I will go to, with more than 10.000 people(!!!). I cycled to Amherst in two days, via Parrsboro. Again, I was really planning on camping in the wild, but the ground was too uneven. The few flat spots were covered with water/ice or were just too rough. For the third time, I didn’t have a choice and had to ask someone if I could sleep in their yard. That was no problem at all. They invited me in their house, got a nice warm cup of tea and met Gary and Emmily. Gary told me that, as a former NATO soldier, he had trained in the toughest conditions you can imagine. Yet, he seemed a bit concerned about me wanting to sleep in a tent and offered me to sleep inside. He expected that it would freeze like -10 and told me that there are a bunch of coyote’s in this area, which are like mini foxes. I thanked him for the offer, but put my food in his car, just to be sure. He gave me pillow and extra isolations material for the night, it is more like glamping than camping this way. Despite the temperature, I was lying pretty comfortable, with my sleeping bag that smelled like kerosene as the only minor disadvantage….

It snowed a little bit tonight, but it started melting already in the morning. I took down my tent and went off towards Amherst. I took a quick breakfast at Tim Horton’s. The environment was really beautiful and reminded me of the Scottish highlands. I realized that I haven’t had a single day with bad weather yet, and the forecasts are looking great as well. So far, the weather gods have been really good for me. Despite the relatively flat route, my left knee started to hurt after 7 days of cycling. I thought it would be a good idea to take a day off shortly. In the Netherlands, I had already contacted Charles and I could stay the night at his place. At 3 o clock in the afternoon, I arrived at his house and I met Charles and Carol. An extremely friendly and hospital couple, just like everybody else that I met so far. They offered me to take a day off at their house and that was just too tempting to resist.

Monday, I will continue my bicycle journey towards Moncton, Saint John and eventually towards the border with the US. I am really curious about how the border crossing will be.

Tags Canada, Noord-Amerika, North-America, Nova-Scotia

Uncategorized

Arrived and ready to go

Berichtauteur Door admin
Berichtdatum februari 22, 2018
Geen reacties op Arrived and ready to go

It has been a long trip, but I made it: I am in Sydney, Canada. Luckily, my bike also arrived without any damage.

After my uncle, Willem, brought me to the airport, I immediately checked in my baggage. For a moment, I thought I couldn’t go to Canada as there was something wrong with the ETA request, some kind of visum. I made a mistake with my passport number and misread an 0 for an ‘o’. Probably the most made mistake. Luckily, they could solve this problem and was checked in. We quickly drank some coffee and then it was time to say goodbye to my family. To be honest, that was quite tough. I thought I didn’t have any emotions, but that’s luckily not the case. My flights from Amsterdam to Reykjavik and from Reykjavik to Toronto went well. I could even lay down on the flight to Toronto as the seats beside me were empty. Lucky me! At Toronto, things got trickier. I told a guy from border control about my bicycle plans. He seemed to believe me and let me through. However, when I wanted to go to the baggage reclaim area, someone guided me to a different room. I told a lady the same story and she asked me a lot of questions. She asked for proof of my story. As my bank account and vaccination passport (with vaccinations that I don’t need in Canada) were not enough, I had to call someone to verify my story. I let her call my father, who answered the phone the second time (It was half past 1 in the night in the Netherlands). Obviously, our stories matched and I could move on. I picked up my baggage. The bicycle box was a bit damaged, but it looked ok. This is when it started to get difficult, as the box was way too big. It was like 1,80 meters wide. I tried to move through the airport, but I got stuck at every corner, so I had to take it off all the time. I had to check everything in again, at terminal 1. The terminals are remotely controlled, so I had to take a train to go to terminal 1. I manually put all my luggage in the train, without the baggage car. Luckily, people were willing to help me out. When I finally arrived at terminal 1, I decided turn my box vertically. Should have done that much earlier. I could just fit in the elevators and could just go underneath some ceilings. I finally found the check-in area and noticed that my sleeves were completely wet… I was stressed out. The guy behind the check-in desk told me that the box seemed to be too big. He asked for a measurement tool. As there wasn’t one, he tried to measure it manually. I knew the exact sized, but didn’t tell him. I underestimated every size by 10 centimeters. In that case, the maximum size was exceeded by 10 centimeters, instead of 40…. He checked it all the baggage and I needed to walk like 500 meters to another area, as the odd-size luggage belt was not working here. When I arrived there, the man was, again, surprised about the size of the box. It didn’t fit in the x-ray machine, so I had to cut it open. What a nightmare… I had to take the bicycle out entirely. There were some loose items in there as well, like my sleeping bag, sleeping mattress and helmet. He helped me taking it out and inspected everything. It was fine and he helped me to put it together. I was smart enough to bring some tape with me, so I could secure the box again and strengthen it a little bit at the places that were damaged. I ran to the security area and had my hand luggage inspected. Less than an hour remained of the initial 5 hours. The flight to Sydney was fine. While I was waiting for my bicycle box at Sydney airport, a women approached me. She asked what I was still doing at the airport. I told her that I was about to spend the night at the airport. The women and her husband, Lorrie and Leroy Hodder, offered me to stay at their house. I said that the box was quite big. They were convinced that it fitted in their car. When I took the box outside to their car, they were surprised about the size of the box. It didn’t fit in the car, and the backdoor couldn’t open. We decided to open the box and put the bike in the car. After some time, everything was in the car. Lorrie and I shared the front seat and after a minute of 10/15, we were home. They even gave me like a sightseeing tour, although I was a bit too tired to remember everything. They offered me a really warm and comfortable bed and they even prepared breakfast for me the next day. Extremely nice people! After I had put my bike together, I said goodbye to Lorrie. Leroy put my bike in a pickup truck and drove me to the first address, about a 5 minute drive.

Leroy and Lorrie Hodder. Just before finishing the bike

I met Raphael and Ann-Sophie, where I will acclimatise the comming two nights. They’re a very nice young couple, both still student. I must watch out what I say about them, as Ann is following my blog 😊. They were going out for dinner with a group of friends and asked if I wanted to join. Of course I wanted to join! We ate at Montana’s, like a semi-fastfood restaurant that still gives you the feeling that you’re in a real restaurant. The food and especially the service were really good. The mother language of everybody was French, so there was a lot of French conversations. I didn’t really care and know that it’s just impossible to adapt to the one person that doesn’t speak French all the time. After dinner, we went home and played some funny card games.

Raphael, Ann, Sebastian, Arno, (… I forgot, sorry) and Vincent

The next day, Raphael and Ann made a really nice weekend-breakfast with pancakes. I ate one with the famous maple-sirop which reminded me of the pancake sirop in the Netherlands. In the afternoon, I visited the biggest fiddle in the world, also known as ‘The Big Fiddle’. That’s one of the few things that you can visit in Sydney in winter, as the rest is only open on a seasonal basis.

It was quite could with a wind chill of -19, but my clothes kept me quite warm, actually. That reassures me for the coming days. In the evening, I made a broccoli-potato mash mix, prepared the Dutch way. Ann said that she liked it. Not sure if she didn’t want to tell me the truth, haha. On Sunday, I will make my first kilometres. I am looking forward to it and am fully prepared.

Tags Canada

Uncategorized

De eerste kilometers

Allereerst bedankt voor al jullie berichtjes die ik privé krijg en sorry dat ik vaak zo laat reageer. Ik lees alles en het geeft me energie!

Ready? Set? Go! Een uurtje nadat ik opstond was ik klaar om te gaan. Een kleine drie kilometer verder stopte ik bij de Walmart omdat ik wat kerosine nodig had voor mijn gasbrander. Als je denkt dat de Albert-Heijn XL groot is moet je eens naar de Walmart gaan… Mijn god wat een winkel. Ze verkochten geen kleine verpakkingen met kerosine, dus heb ik dit uiteindelijk bij een tankstation gehaald. Mijn testrit met bagage in Nederland viel me best wel mee, maar ik had er even geen rekening mee gehouden dat Nederland vrij uniek is qua vlakheid. De wegen waren behoorlijk heuvelachtig met enkele steile klimmetjes en dat viel vies tegen. Ik vond het lastig om een goede lichaamstemperatuur te behouden in -7. Heuvelop begon ik binnen enkele minuten te zweten terwijl de afdalingen je lichaam snel afkoelen. Ik heb rustig aangedaan en meerdere onderbrekingen genomen. Omdat het niet extreem koud was, was ik van plan om in een tent te overnachten. Nadat ik Christmas Island en Iona voorbij was gefietst vond ik het na 75 kilometer wel genoeg voor vandaag. Het was onmogelijk om te wildkamperen omdat de grond te oneffen was, dus er zat niks anders op dan te vragen of ik in iemands tuin kon kamperen. Bij het derde huis waar ik aanklopte deed er een vrouw open. Ik mocht wel in haar achtertuin slapen als ik dat wilde. Toen ik met mijn fiets richting haar achtertuin liep vroeg ze of ik wellicht in de garage wilde slapen. Geen slecht idee! Ik zette mijn fiets in de garage die vol stond met troep. Alsof ze wisten dat ik zou komen was het aangenaam warm in de garage omdat de houtkachel aanstond. Ze boden me een lekkere warme soep aan. Wederom heb ik het behoorlijk getroffen met deze slaapplaats! Nadat ik een powernap in de garage heb gedaan heb ik wat water gekookt met m’n pannetje op de houtkachel die heet genoeg was. De gevriesdroogde rijst met kip-kerrie smaakte eigenlijk nergens naar, maar vulde gelukkig wel mijn maag.

*Marguerite, Adrian en de ongelooflijk verwende en dominante hond Shadow*

De volgende ochtend mocht ik mee-eten met het ontbijt, ik hielp mee om het te maken. Een soort Engels ontbijt met worst en bacon. Normaal moet ik er niet aan denken om dat ’s ochtends te eten, maar ik kon de energie wel gebruiken! Nadat ik ze bedankte voor alles was het tijd om te gaan. Ik vertelde ze dat ik naar Port Hawkesbury ging, ze raadden me aan om de 104 te nemen, een soort snelweg. Ik had het op Google Maps gezien, maar dat zou betekenen dat 75% van mijn dag bestaat uit snelweg. Dat zag ik niet echt zitten. Ik besloot een andere route te nemen waar ik ook weer van afweek. Kortom: een omweg van dik 30 kilometer. Op mijn slome tempo betekende dat een extra overnachting vóór Port Hawkesbury. Dat maakte me eigenlijk niks uit. Het weer was prachtig en de route was zoveel mooier dan langs een snelweg, zie de onderstaande foto’s als bewijs.

Ijsvissers op een zonnige feestdag, Family Day

Het was weer onmogelijk om wild te kamperen. Dit keer sliep ik in iemands voortuin. Ik kon in de garage slapen, maar het leek me slim om wat routine te krijgen in het opzetten van de tent en het gebruik van de gasbrander nu het weer het toestaat. Ik had een hamer nodig om de haringen in de bevroren grond te slaan.

Na een nachtrust van dik 12 uur stond ik toch met wat tegenzin op. Ik lag gewoon te lekker. Het afbouwen van de tent ging me goed af, maar toch mis ik ervaring. Klunzig als ik ben stoot ik mijn kerosine fles tot twee keer toe om met als gevolg dat de buitenkant van m’n tent een klein beetje beschadigd is… Godverd…. Antigonish is mijn volgende bestemming, een slaapplaats had ik al geregeld. De snelweg was de enige manier om er te komen, dus vandaag had ik geen keuze. Onderstaande foto laat zien hoe dat er zo’n beetje uit ziet.

Ik voel me totaal niet onveilig, maar echt relaxed is het ook weer niet. In Antigonish fietste ik rechtstreeks naar de fietswinkel waar ik zijn moet. Ik slaap in het huis van de fietsenboer, Matthieu Fraser. Hij was onder de indruk van mijn fiets en heeft ‘m meteen even nagekeken en enkele spijkertjes aangevuld. Zonder veel ijs en sneeuw slijten ze best snel. Ik overnachtte in zijn huis en ontmoette zijn vrouw, Ray, en dochtertje van 6 maanden, Claire, ontmoet. Wat een droombaby, ik heb een baby nog nooit zo vaak zien lachen!

*Jack, Matthieu, Ray en Claire (sorry voor de wazigheid)*

Ik begon pas met fietsen om 12 uur ’s middags, ik heb een airbnb geregeld, vlak voor New Glasgow. Het zou avontuurlijk zijn als ik niet zou weten waar ik zou overnachten, maar ik heb van tevoren al veel uitgezocht, omdat ik in het begin geen risico’s wilde nemen in de Canadese winter. Over die Canadese winter gesproken, alle warmterecords worden gebroken. Ik vond het vrij ironisch om met mijn spijkerbanden in 14 graden te fietsen… Maar ik weet zeker dat ze me later van pas zullen komen, want de temperatuur gaat weer zakken. Half 6 kwam ik aan bij Don Klein. Ik bleek de eerste gast van hun airbnb locatie te zijn, hij heeft het pas 10 dagen geleden op internet gezet. Ik slaap in soort groot tuinhuis met alles erop en eraan. Hij vond mijn fietsplannen zo bijzonder dat ik mocht mee eten. De gastvrijheid in Canada is bizar, iedereen is zo vriendelijk en het lijkt wel alsof ik overal kan aankloppen en kan mee-eten.

*(…?), Enzo, Karen en Don en 4 van de 6 honden, met een bar in de woonkamer!*

Er werd me van tevoren verteld dat ze hier niet gewend zijn aan fietsers en dat de mensen niet vriendelijk zouden zijn. Nou… Mijn ervaringen zijn nogal anders. Auto’s minderen vaart en gaan met een grote boog om me heen, zelfs op de snelwegen. In het tuinhuisje (met wifi) heb ik eindelijk tijd gevonden om mijn blog bij te werken.

Tags Canada, North-America, Nova-Scotia

Uncategorized

The first kilometers

First of all, thanks a lot for all your messages and I’m sorry for the late replies. I read everything and it gives me a lot of energy!

Ready? Set? Go! An hour after I woke up, I was ready to go. I bought some kerosene at the local gas station and started cycling. The hills were much tougher than expected. I did a test ride with all my baggage in the Netherlands, which went pretty well. However, I didn’t take into account that the Netherlands is pretty unique with the flatness. I found it difficult to maintain a good body temperature with -7. When I was cycling uphill, I started sweating within minutes, but cooled down immediately when cycling downhill. I cycled really slow and took many breaks. After passing Christmas Island and Iona, I decided it was enough for today. It was impossible to camp in the wild, because of the unevenness of the ground. The only option was to camp in someone’s backyard. A women said that it was fine to sleep in her backyard. When I took my bike to move it to the backyard, she suggested that I could sleep in the garage as well. What a great idea! I put my bike in the garage, which was warm as there was a stove inside, I’m such a lucky bastard!

*Marguerite, Adrian en the unforgettable dog Shadow*

The next morning, I could join for breakfast. It is some kind of English breakfast, with sausages and bacon. Normally, I wouldn’t like such a breakfast as it’s really heavy, but I’d figured that I could use the energy! After I thanked them for everything (amazing people), I left. I told them that I was planning to go to Port Hawkesbury. They recommended me to take the highway, but that would mean that I would cycle along the highway the entire day. I decided to take another route, via the Marble Mountain road and along the lake. It was like 30 kilometres further. With my slow pace, that meant I had to make an extra stop. I didn’t care, as it was so much more beautiful than the highway. See the pictures as evidence:

*Ice fishers on a sunny holiday (Family Day)*

Again, it was impossible to camp in the wild. This time, I slept in my tent. I could’ve slept in the garage again, but I thought it would be a good idea to get some routine with setting up the tent. I needed a hammer to get my tent pegs in the frozen ground.

After a 12-hours night, I rose with a little bit of reluctance. The sleeping bag was just too comfortable… Antigonish is my next destination. I have already arranged an address to sleep. The highway was the only way to get there, so I didn’t really have a choice. The picture below gives an impression of how that looks like:

I didn’t feel unsafe, but it’s just not really comfortable. In Antigonish, I cycled straight to the bike shop where I needed to go. I sleep in the house of the bike shop owner, Mattiheu Fraser. He was impressed by my bicycle and checked it immediately and refilled the lost spikes with new ones. They wear out pretty quickly if there’s no snow or ice. When I arrived at his house, I met his wife Ray and his adorable daughter, Claire. I’ve never seen a baby that smiles so often.

*Jack, Matthieu, Ray en the coolest baby ever, Claire (sorry about the haziness)*

I started cycling at noon the next day. I arranged an airbnb, just before New Glasgow. It would be more adventurous if I didn’t know where I was going to sleep, but I did a lot of research, as I didn’t want to take any risks in the Canadian winter. Speaking of which, it’s warmer than ever! It’s kind of ironic to cycle with studded tires in 14 degrees Celsius. At half past 5, I arrived at Don Klein’s house, I turned out to be the first ever guest in their new Airbnb location, he put it on internet 10 days ago. I’m sleeping in some kind of cabin outside the house with everything in it, it is really comfortable!

*(…?, I forgot, sorry), Enzo, Karen and Don. And 4 the dogs with a bar in the living room!*

People told me before that the East side of Canada is not used to cyclists and that the people are not really friendly. Well, my experience is completely different! Car’s and trucks slow down for me and keep as much distance as possible, even on the highways. In the cabin, I finally found some time to update my blog.

Tags Canada, North-America, Nova-Scotia