Tag: Nederlands

Categorieën
Nederlands Verenigde Staten

New York

Bij mijn vorige blogpost is de e-mail niet verstuurd, dus het kan zijn dat je mijn vorige verhaal gemist heb. Klik hier om dat alsnog te lezen!

Na twee uur treinreizen van Poughkeepsie naar New York arriveerde ik op Grand Central Station en was ik meteen in het hart van het centrum. Het was bijzonder om daar Stacey ineens te ontmoeten, ze was in New York om te werken voor een VN conferentie. Stacey verbleef in een luxe hotel naast/in Grand Central en ik kon mijn fiets daar tijdelijk parkeren omdat ik pas ’s avonds bij mijn accommodatie terechtkon. Net als in Boston dacht ik ’s middags even door de hele stad te wandelen. Onbegonnen werk, New York is veel en veel te groot. Wát een gigantische stad. Het zijn oneindige avenues met flats en wolkenkrabbers, erg indrukwekkend. Ik ben aan het eind van de middag door Central Park naar Times Square gelopen. Het voelde surrealistisch om daar te lopen. Nadat Stacey klaar was met werken spraken we af op Times square, waar we op een A-locatie een drankje hebben gedaan. Het bleek achteraf jammer genoeg het enige moment waarop we elkaar hebben gesproken. De volgende dagen moest ze de hele dag werken en ’s avonds is het er niet meer van gekomen. Rond middernacht fietste ik van Grand Central naar mijn accommodatie in hartje China Town, in het zuiden van Manhattan. Hier ontmoette ik Eric ontmoette. Eric komt uit Michigan, heeft gestudeerd in New-Hampshire en woont en werkt nu een aantal jaar in New York als business consultant.

Uitzicht over de Hudson tijdens de treinreis naar NewYork
Hereniging met Stacey
Central Park met de restanten van de sneeuwstorm
Times Square

De eerste volle dag in New York heb ik echt de toerist uitgehangen. ’s Morgens heb ik mijn hop-on-hop-off busticket voor 48 uur gehaald en ik heb vervolgens de halve dag in zo’n rode bus gezeten en geluisterd naar de historie van verschillende gebouwen. De bussen brengen je door bijna alle delen van de stad en er is genoeg te zien. Ik denk dat ik een overload aan informatie heb gekregen, want tijdens de laatste toer viel ik schaamteloos in slaap. Verder heb ik Wallstreet en een aantal Nationale musea bezichtigd.

Op deze foto kun je goed zien dat mijn reis nog maar net is begonnen

9/11 Memorial

Na een apart Chinees ontbijt in een lokaal tentje met Eric ben ik naar de volgende bustoer gegaan: De Brooklyn toer. Wachtend op de vertrekkende bus ontmoette ik Emi, een Indonesische vrouw die voor een paar dagen in New York was, om vervolgens door te reizen naar de Niagarawatervallen en Californië. We raakten aan de praat en hebben na de toer geluncht en we hebben samen de gedenkplek van 9/11 bezocht, erg indrukwekkend. Emi was irritant verslaafd aan social media en wilde zichzelf met alles op de foto zetten om het vervolgens te delen op facebook. Ik bedankte voor een selfie met de 9/11 gedenkplek en zei dat ik het niet erg gepast vond om mezelf daarmee op de foto te zetten. Ze leek me niet te horen en ging vrolijk door met haar selfie-sessie. Aan het einde van de middag gingen we naar de top van het One World Trade Center (de vervanger van de twin towers). We hadden een perfecte dag en tijd uitgekozen, en we konden New York langzaam donker zien worden. Vanuit dit helikopterperspectief kun je goed zien hoe massaal NY wel niet is.

Uitzicht over Manhattan, de Brooklyn Bridge en Brooklyn,
Uitzicht richting de ondergaande zon, over New Jersey

Na dit indrukwekkende uitzicht zijn we, samen met Eric, naar een lokale kroeg gegaan waar heel fanatiek voor de basketbalploeg uit Michigan werd gejuicht. Er is op dit moment een toernooi gaande met teams van hogescholen, March Madness heet het. Eric vertelde me dat het ontzettend populair is in Amerika en dat er velen miljoenen mensen naar kijken.

Emi en ik hebben ‘s morgens afgesproken om richting het Vrijheidsbeeld te gaan, daar hadden we gisteren tickets voor gekocht. Omdat Emi ze eerder had gekocht dan ik, had zij ook toegang tot de sokkel van het Vrijheidsbeeld, inclusief een klein museum. Ik was daar te laat voor, maar wist me gelukkig naar binnen te bluffen. Per dag mogen er maar een paar honderd mensen van de sokkel daadwerkelijk het Vrijheidsbeeld beklimmen, dat moet je maanden van tevoren reserveren. Het is nu al uitverkocht tot begin augustus. Nadat we Lady Liberty van dichtbij hadden bewonderd ging de veerboot door richting Ellis Island, de plaats waar vroeger miljoenen immigranten het land binnenkwamen. In een register had ik opgezocht of ik toevallig verre familie had die ooit hun geluk hadden beproefd in Amerika. Geen hits…, saai! Nadat we weer op ‘het vaste land’ waren aangekomen nam ik afscheid van Emi. Ik wilde een paar dagen vooruit gaan plannen, want ik zou de volgende dag gaan vertrekken en ik had nog geen plan. De laatste avond ging ik uit eten met Eric en twee vriendinnen van hem. Ik begin het eten met stokjes onder de knie te krijgen, ironisch om dat in New York te leren.

Emi tijdens een van haar welbekende selfie-sessies

De volgende morgen bedankte ik Eric voor de geweldige tijd in New-York. Ik vertelde hem dat ik voor mijn gevoel, naast de toeristische attracties, echt een goed beeld heb gekregen van hoe het is om in NYC te leven, in ieder geval in China Town. Hij vertrok rond 7 uur, ik niet veel later. Mijn plan was om de veerboot naar Belford te nemen om zo op een comfortabele manier de drukte te ontlopen. De informatieborden bij de kade klopten van geen kant en ik nam de verkeerde boot. Ik kon nog maar net de laatste ochtend-veerboot pakken richting Belford. Ik werd hartelijk ontvangen in de verkeerde veerboot door Kevin en Illario. Een geluk bij een ongeluk: Kevin kon me daardoor (met uitrusting) op de foto zetten met de New-Yorkse wolkenkrabbers op de achtergrond, een prachtherinnering!

Op de juiste veerboot helaas wel een van mijn wanten verloren, maar laten we ervan uitgaan dat ik die niet meer nodig zal hebben. Ik had een flinke wind mee en had achteraf makkelijk in één dag naar Philadelphia kunnen fietsen, ik heb uiteindelijk mijn tent opgezet in het laatste natuurpark voor de echte drukte weer begon (Rancocas State Park). De volgende dag ben ik naar Philadelphia gefietst. Daar verblijf ik de komende twee nachten bij een comfortabel airbnb adres.

Categorieën
Uncategorized

We got another nor’easter coming

Sorry voor de vertraging, ik heb een paar lange, vrij koude, dagen achter de rug met weinig tot geen internet. Inmiddels ben ik Boston allang voorbij en ben ik zelfs bijna in New-York, maar hierbij alsnog mijn belevenissen van afgelopen week. Het duurt trouwens eeuwen voordat sommige afbeeldingen laden. Hoop dat het probleem zich vanzelf oplost.

Douglas heeft me in de ochtend een korte sightseeing tour gegeven door Portland en heeft me de mooiste plekken laten zien. Portland is de grootste stad van Maine en de grootste stad waar ik tot nu toe geweest ben. Het is de eerste stad waarvan ik het idee heb dat het bruist ondanks dat het winter is. In een fietsenwinkel heb ik een nieuwe binnenband en wat goede plakspullen gekocht, omdat ik weer een lekke band had (wederom vlak voor ik bij mijn eindbestemming was). Nadat ik m’n band had gefixt was het tijd om afscheid te nemen.

Toen ik 70 kilometer onderweg was had ik verdomme wéér een lekke band. Ik had geen zin om ‘m naast de drukke weg te plakken, dus ik besloot het zogenaamde rachel carson national wildlife refuge in te gaan. Hier heb ik voor de vierde keer in een week tijd mijn band geplakt. Ik ontmoette Janssen, een vrouw van 37 die een wandelingetje wilde maken in het park. Ze gaf me twee bevroren vegetarische burgers zodat ik die vanavond kon klaarmaken. Super tof! Toen ik naar het openbare toilet, oftewel een houten hok, ging, viel me op hoe groot en schoon de ruimte wel niet was. Ik besloot er te overnachten. Dat bespaard me weer de tijd om mijn tent op te zetten en af te breken. Ik voelde me als een crimineel, omdat het park dichtgaat als het donker is. Gelukkig was het er zo uitgestorven dat ik niemand ben tegengekomen, je moet ook wel gek zijn. Je moest door een dikke laag sneeuw gaan om het hok überhaupt te bereiken. Met twee vegaburgers en wat energybars was mijn maag weer gevuld en had ik een redelijk warme nacht.

De vakantiebestemming van de familie Bush
Technische problemen, met op de achtergrond een prachtig openbaar toilet. Daar kan het vakantieoptrekje van de familie Bush nog een puntje aan zuigen

Met goede moed (en een nieuwe binnenband) begon ik vandaag richting Salisbury te fietsen, waar ik een nachtje bij Matthew zal slapen. Een klein uurtje later had ik lekke band nummer 5 te pakken. De beschadigingen op de binnenband volgen het zelfde patroon als de spijkers, het ligt dus sowieso aan de buitenband. Ik besloot zowel mijn binnen- als buitenband te vervangen. Het weer en het uitzicht waren weer eens geweldig, dus ik heb wel een paar mooie foto’s kunnen schieten. Ik was op zoek naar een winkel waar ze ansichtkaarten van Maine verkochten toen ik besefte dat ik niet meer in Maine was. Binnen 30 kilometer ben ik via New Hampshire in de staat Massachusetts terechtgekomen.

Op de valreep nog even de vlag van Maine én de VS op de foto

Al was het maar van korte duur, de boulevards van New Hampshire zijn de moeite waard

Aan het einde van de middag ontmoette ik, in Salisbury, Matthew. Matthew leeft vlak bij het strand, in een klein maar fijn appartement. Hij introduceerde me aan zijn vriendin Monica en haar zoontje Ian, zij wonen beiden in een appartement een verdieping lager. We gingen met z’n vieren uit eten. Toen we weer terugkwamen in het appartementencomplex begon er een sneeuwstorm die nog zwaarder was dan die van een paar dagen geleden. ‘We got another nor’easter coming’, werd me al verteld. Gedurende de nacht en de volgende dag waaide het gigantisch en heeft het zo’n halve meter gesneeuwd. Onmogelijk om in te fietsen. Ik mocht zo lang blijven als ik wilde, zij Matthew. We hadden een noodgedwongen luie dag. Ian werd gebeld door school dat hij sneeuwvrij had. Dat betekent helaas wel een dag minder zomervakantie. Vandaag was een soort zondag, of zo’n soort dag als wanneer je ziek bent en geen reet uitvoert. Toch hebben we ons wel vermaakt met wat spelletjes. ’s Middags hebben we zelfs de sneeuwstorm getrotseerd en daar kon je goed zien hoe dik het pak sneeuw op sommige plaatsen was.

Gestrand in de sneeuw, met Ian

We konden het goed met elkaar vinden en er lag nog behoorlijk veel sneeuw, dus ik besloot (uiteraard in overleg) nog een dag langer te blijven. Ik heb hier mijn accommodatie voor Boston geregeld en ’s middags hebben we weer een wandeling met de honden gemaakt. Ik weet niet hoe Matt en Monica het voor elkaar krijgen, maar binnen de drie dagen dat ik daar was voelde het helemaal als een soort thuis aan. Ik vond het jammer om afscheid te moeten nemen, maar het speelkwartier was voor Matt ook voorbij, hij begon aan een lange werkweek.

Matt, Ian, honden Pepper en Vader en ik
Monica en Ian

De fietstocht van Salisbury naar Boston was niet heel comfortabel omdat ik duizend keer voor stoplichten moest wachten. De 75 kilometer bestonden uit aaneengeregen dorpen/stadjes en het werd steeds drukker. Salisbury, de plaats waar ik de afgelopen dagen sliep, wordt beschouwd als Noord-Boston, alsof Schagen als Noord-Amsterdam wordt gezien, gigantisch! Ik slaap de komende nachten in Cambridge, wat ten westen van het centrum van Boston ligt. Bij mijn logeeradres ontmoette Grace, ze was sinds vandaag vrij van school voor de spring break. Er is hier twee dagen geleden een halve meter sneeuw gevallen, maar ze houden hier lentevakantie… We gingen samen richting Harvard, het bekende universiteitscomplex. Geinig om geweest te zijn, maar (in mijn optiek) niet meer dan dat. Een verzameling van mooie gebouwen van baksteen. Ik denk dat vooral dat de uitput van de universiteit bijzonder is.

Een klaslokaal in Harvard is ook maar gewoon een klaslokaal
Grace en ik

De volgende dag verkaste ik in de ochtend naar Scott, wederom iemand van de warmshower community. Het concept van warmshowers spreekt mij veel meer aan dan airbnb, omdat je meer deelt met elkaar. Ik trakteerde Scott op een lunch. Tijdens de lunch vertelde hij over zijn fietsvakantie door de VS. Grappig om te horen hoe hij sommige dingen beleeft. In de middag heb ik het MIT museum bezocht, de Boston tea party boten en heb ik de hele middag willekeurig door de stad gelopen.

De skyline van Boston

Op zaterdag, op St. Patrick’s day, ben ik op tijd richting het centrum van Boston gegaan. Overal in de stad liepen mensen met groene kleding ter ere van deze dag. Met mijn rode haar voelde ik me Iers genoeg om daar niet aan mee te doen. Op aanraden van Michel had ik een ticket geboekt voor de Freedom Trail. Je kon ‘m zelf lopen, maar dan mis je veel achtergrondinformatie van de gids die je een en ander uitlegt. Geheel in stijl vertelde de gids enthousiast over de geschiedenis van de stad met veel informatie over de Amerikaanse revolutie. Erg interessant! Na afloop sprak ik af met Scott. We zouden eigenlijk naar de USS Constitution gaan, maar uiteindelijk zijn we naar het Bunker Hill Monument geweest en hebben we alle 300 traptreden beklommen voor een mooi uitzicht over de stad.

Nogmaals de skyline, maar nu als onderdeel van de skyline

Candy en Scott, met op de achtergrond Scott’s fietsroute door de VS

Het wordt de komende dagen erg koud, met mogelijk weer een nor’easter. Ik hoop de 22ste in New York aan te komen. Waarschijnlijk ga ik het laatste stuk valsspelen met de trein, omdat het fietsend niet relaxed is. Vergeef het me!

Categorieën
Uncategorized

Let’s make America great again

Gary en Helen hadden allebei afspraken op zondag, dus we namen al vroeg afscheid en niet veel later vertrok ik bepakt en bezakt richting de Amerikaanse grens. Welgeteld anderhalve minuut fietsen. Zo’n vijftig meter voor de grensovergang realiseerde ik me ineens dat ik m’n helm was vergeten, gelukkig kon ik nog terug. Toen ik voor de tweede keer kwam aanfietsen zette ik mijn fiets tegen het gebouw van de CBP en ging ik naar binnen. Een norse man begroette me en ik overhandigde hem al mijn papieren. Hij stelde me gigantisch veel vragen en hoorde me helemaal uit, daar was ik al vanuit gegaan. Ik liet hem mijn routeboekjes zijn, mijn vaccinatiepaspoort en vertelde dat er meerdere personen zijn die mijn verhaal kunnen verifiëren. Vanuit mijn ooghoeken ving ik op dat zijn collega’s een soort gebaar maakte naar de man om me door te laten, zij waren wel overtuigd, maar hij leek niet onder de indruk. Hij stelde me quasinonchalant de vraag hoe ik mezelf financieel onderhield tijdens de trip. Ik kon niet aantonen hoeveel spaargeld ik had, omdat er geen WiFi in het gebouw aanwezig was. Ze zijn natuurlijk veel te paranoïde voor hacks. Ik had er niet aan gedacht om een printje mee te nemen. Verder vond hij mijn route maar vaag. Dat is-ie ook, omdat ik gewoon nog niet precies weet hoe ik ga fietsen en waar ik ga overnachten. Ik mocht er niet in. Ik moest een concretere route overhandigen en moest kunnen aantonen dat ik financieel onafhankelijk was. Vooral dat laatste was belangrijk. Ik maakte rechtsomkeer, terug in Canada! Een uur later fietste ik voor de derde keer richting de grens. Een jonge vrouw gebaarde me naar haar toe te komen, zij oogde veel relaxter dan de man. Ik liet haar wat papieren van mijn bank zien en dat was voldoende. Mijn bagage werd niet gecontroleerd en ik mocht weer gaan! Eindelijk! Dit grapje heeft me wel een halve dag gekost, dus er kwam niet veel meer terecht van fietsen. Dat maakte me niet uit, ik was binnen! Het eerste dat je doet als je Amerika binnenkomt is natuurlijk een dikke vette hamburger eten bij de McDonald’s. Toen ik ging fietsen viel me meteen op dat Maine veel opener is dan de gebieden waar ik tot nu toe geweest ben, New Brunswick en Nova Scotia. Nog steeds heel veel kale bomen, maar het oogt allemaal veel ruimer. Aan het einde van de middag zette ik mijn tent op in het midden van een willekeurig bos.

Dit prachtige bord heb ik drie keer mogen bewonderen
Willekeurig bos

De volgende dag was ik van plan om een korte afstand te fietsen, maar de wind was gewoon te gunstig om daar al te stoppen. Uiteindelijk legde ik een kilometer of 90 af zonder al te veel inspanning, met enkele mooie uitzichten over bosbes velden. Ik kwam terecht in Cherryfield, bij een organische bosbes boerderij. Ik ontmoette boer Mark en boerin Lisa. Omdat het winter is hadden ze het niet zo druk. Ze vertelden me dat er ’s zomers 15 mensen op hun boerderij verblijven. Enthousiast vertelden ze me over bosbessen. Omdat er een overschot is van de ‘normale’ bosbessen, gaan veel kleinschalige boerderijen failliet. Alleen de zeer grote jongens blijven overeind. Zij zijn echter erg succesvol met hun organische bosbessen, maar ze weten dat over een jaar of drie ook die markt overspoeld zal raken. Zo zijn boeren nou eenmaal, zei Mark. Vóór het boerenleven van Mark was hij wetenschapper, hij vertelde me dat hij grote onderzoeksprojecten ontwikkelde en daar met succes subsidies voor verwierf. Hij behaalde bijna zijn doctorsgraad in evolutiebiologie, maar concludeerde toen dat het niks voor hem was om de hele dag achter een scherm te zitten. Hij nam een tussenjaar met Lisa en besloot om bosbesboer te worden, zonder enige kennis van zaken. Zo is het uiteindelijk uitgegroeid tot een succesvolle onderneming. Lisa liet me zien waar ik vannacht kon slapen en ik mocht wraps mee-eten. Tijdens het eten vertelde ze over hun obsessie om gezond te leven. Beiden veganistisch, elke dag om 8 uur naar bed en om 5 uur ’s morgens eruit voor een uur yoga, elke dag hardlopen. Wat een toewijding! Interessante mensen. Ze deden het vooral omdat ze zich er goed door voelden, maar één van de argumenten was ook dat ze één van de velen Amerikanen zijn zonder ziektekostenverzekering. Op deze manier blijven ze gezond. Het is eigenlijk heel goed en triest tegelijkertijd.

Mark en Lisa, oftewel de biologische bosbesboeren

Terwijl Lisa en Mark al minstens drie uur uit de veren waren, kwam ik even na achten ‘eindelijk’ eens mijn bed uit. Hun yoga was al achter de rug en ze waren zich aan het voorbereiden om te gaan hardlopen. Ik moest alleen ontbijten, omdat zij weer iets nieuws aan het proberen zijn. Ze eten alleen tussen 11 en 5. Geen idee waar het goed voor is. We namen afscheid en ik ging weer verder. Ik blijf het een raar idee vinden om al deze interessante mensen voor één dag te leren kennen om ze vervolgens waarschijnlijk nooit meer te zien. Na een kwartier fietsen had ik lekke band nummer twee. Het was zonnig en droog, dus het deed me niet zoveel. Een half uur later zat ik weer op de fiets. Ik wilde in twee dagen naar Belfast fietsen, omdat het woensdag en donderdag behoorlijk gaat sneeuwen. Ik fietste langs meerder Dunkin Donuts en kon de verleiding niet weerstaan om er toch eens naar binnen te gaan om een donut te bestellen. Mijn intentie was echt om één donut te kopen, maar ik verliet de winkel met een doos vol donuts…. Zo jammer… Het paste niet eens in mijn fietsdas, dus ik moest de donuts in een hersluitbare plastic zak proppen. Ik had er nu al spijt van. Aan het einde van de dag vroeg ik of ik mijn tent in de achtertuin mocht opzetten, de vriendelijke bewoners stelden voor dat ik in hun garage kon slapen. Hier kwam ik erachter dat er meer verschillen zijn tussen Canada en Amerika dan alleen het landschap. De garage, groter dan een gemiddeld huis in Nederland, lag vól met kogels. Tienduizenden, zo niet honderdduizenden, kogels. Overal waar je keek, dozen met kogels. Absurd.

Ik hoorde vanmorgen dat de sneeuw pas aan het einde van de middag zal starten, dus ik had heel veel tijd om een kleine afstand te overbruggen. Ik zag dat er een Maritiem museum op mijn route lag, daar zou ik naartoe gaan. Onderweg riep iemand vanuit een tankstation dat ik naar hem toe moest komen. Ik voelde dat het goed volk was, dus ik ging erheen. Het was de eigenaar van het tankstation. Hij had me gisteren zien fietsen en wilde graag mijn verhaal horen, ik kreeg een sandwich en een kop koffie. Hij was erg onder de indruk van mijn plannen en gaf me enkele suggesties wat betreft bezienswaardigheden en mogelijke fietsroutes. Een kwartier later vertrok ik weer! Na 15 minuten kwam ik bij het gesloten museum aan. Op hun website stond notabene dat ze elke dag zijn geopend, behalve tijdens kerst. Toch verbaast het me niks. Maine is een echte vakantiestaat. Ik heb me laten vertellen dat hier veel Amerikanen (waarschijnlijk pensionado’s) een huis in Florida en een huis in Maine hebben. ’s Zomers zijn ze hier, ’s Winters in Florida. Tot frustratie van de ‘gewone burger’, laten ze de verwarming de hele winter aanstaan, zodat de leidingen niet bevriezen. Hoe dan ook, veel ziet er somber en verlaten uit, maar gelukkig heeft de natuur geen sleutelgat.

Voordat het begon te sneeuwen was ik al lang en breed op mijn airbnb adres in Belfast. Hier zou ik de komende twee nachten verblijven. Ik ontmoette Austin en Will. Beiden creatieve en excentrieke personen, om het maar zo te noemen. Er wordt hier zoveel wiet gerookt dat het hier zelfs naar wiet ruikt als er niet gerookt wordt. De geur is gewoon onderdeel van het huis geworden. In de middag heb ik een wandeling door Belfast gemaakt. Het zag er in mijn beleving vrij somber en niet levendig uit, zoals de meesten plaatsen. Nadat het een centimeter of 35 had gesneeuwd, besloot ik het zelfde rondje nog een keer te wandelen, wat een verschil:

In de volgende twee dagen ben ik via Wiscasset naar Portland gefietst. De route bestond vooral uit de saaie route 1 met heel veel auto’s, daar ben ik intussen wel klaar mee. Ik ontmoette Douglas Darby in Portland, een echte wereldfietser. Ray, een vriend van Douglas, kwam ook nog even langs om een biertje te doen. De paar Heineken biertjes hakten er flink in na een lange fietsdag. Het kostte me veel moeite, maar toch heb ik even mijn blog afgemaakt. De komende week ga ik afzakken richting Boston, waar ik waarschijnlijk een paar dagen zal blijven, afhankelijk van het weer en wat er te beleven is.