New-England – Orangeguyonabike

Gary en Helen hadden allebei afspraken op zondag, dus we namen al vroeg afscheid en niet veel later vertrok ik bepakt en bezakt richting de Amerikaanse grens. Welgeteld anderhalve minuut fietsen. Zo’n vijftig meter voor de grensovergang realiseerde ik me ineens dat ik m’n helm was vergeten, gelukkig kon ik nog terug. Toen ik voor de tweede keer kwam aanfietsen zette ik mijn fiets tegen het gebouw van de CBP en ging ik naar binnen. Een norse man begroette me en ik overhandigde hem al mijn papieren. Hij stelde me gigantisch veel vragen en hoorde me helemaal uit, daar was ik al vanuit gegaan. Ik liet hem mijn routeboekjes zijn, mijn vaccinatiepaspoort en vertelde dat er meerdere personen zijn die mijn verhaal kunnen verifiëren. Vanuit mijn ooghoeken ving ik op dat zijn collega’s een soort gebaar maakte naar de man om me door te laten, zij waren wel overtuigd, maar hij leek niet onder de indruk. Hij stelde me quasinonchalant de vraag hoe ik mezelf financieel onderhield tijdens de trip. Ik kon niet aantonen hoeveel spaargeld ik had, omdat er geen WiFi in het gebouw aanwezig was. Ze zijn natuurlijk veel te paranoïde voor hacks. Ik had er niet aan gedacht om een printje mee te nemen. Verder vond hij mijn route maar vaag. Dat is-ie ook, omdat ik gewoon nog niet precies weet hoe ik ga fietsen en waar ik ga overnachten. Ik mocht er niet in. Ik moest een concretere route overhandigen en moest kunnen aantonen dat ik financieel onafhankelijk was. Vooral dat laatste was belangrijk. Ik maakte rechtsomkeer, terug in Canada! Een uur later fietste ik voor de derde keer richting de grens. Een jonge vrouw gebaarde me naar haar toe te komen, zij oogde veel relaxter dan de man. Ik liet haar wat papieren van mijn bank zien en dat was voldoende. Mijn bagage werd niet gecontroleerd en ik mocht weer gaan! Eindelijk! Dit grapje heeft me wel een halve dag gekost, dus er kwam niet veel meer terecht van fietsen. Dat maakte me niet uit, ik was binnen! Het eerste dat je doet als je Amerika binnenkomt is natuurlijk een dikke vette hamburger eten bij de McDonald’s. Toen ik ging fietsen viel me meteen op dat Maine veel opener is dan de gebieden waar ik tot nu toe geweest ben, New Brunswick en Nova Scotia. Nog steeds heel veel kale bomen, maar het oogt allemaal veel ruimer. Aan het einde van de middag zette ik mijn tent op in het midden van een willekeurig bos.

Dit prachtige bord heb ik drie keer mogen bewonderen

De volgende dag was ik van plan om een korte afstand te fietsen, maar de wind was gewoon te gunstig om daar al te stoppen. Uiteindelijk legde ik een kilometer of 90 af zonder al te veel inspanning, met enkele mooie uitzichten over bosbes velden. Ik kwam terecht in Cherryfield, bij een organische bosbes boerderij. Ik ontmoette boer Mark en boerin Lisa. Omdat het winter is hadden ze het niet zo druk. Ze vertelden me dat er ’s zomers 15 mensen op hun boerderij verblijven. Enthousiast vertelden ze me over bosbessen. Omdat er een overschot is van de ‘normale’ bosbessen, gaan veel kleinschalige boerderijen failliet. Alleen de zeer grote jongens blijven overeind. Zij zijn echter erg succesvol met hun organische bosbessen, maar ze weten dat over een jaar of drie ook die markt overspoeld zal raken. Zo zijn boeren nou eenmaal, zei Mark. Vóór het boerenleven van Mark was hij wetenschapper, hij vertelde me dat hij grote onderzoeksprojecten ontwikkelde en daar met succes subsidies voor verwierf. Hij behaalde bijna zijn doctorsgraad in evolutiebiologie, maar concludeerde toen dat het niks voor hem was om de hele dag achter een scherm te zitten. Hij nam een tussenjaar met Lisa en besloot om bosbesboer te worden, zonder enige kennis van zaken. Zo is het uiteindelijk uitgegroeid tot een succesvolle onderneming. Lisa liet me zien waar ik vannacht kon slapen en ik mocht wraps mee-eten. Tijdens het eten vertelde ze over hun obsessie om gezond te leven. Beiden veganistisch, elke dag om 8 uur naar bed en om 5 uur ’s morgens eruit voor een uur yoga, elke dag hardlopen. Wat een toewijding! Interessante mensen. Ze deden het vooral omdat ze zich er goed door voelden, maar één van de argumenten was ook dat ze één van de velen Amerikanen zijn zonder ziektekostenverzekering. Op deze manier blijven ze gezond. Het is eigenlijk heel goed en triest tegelijkertijd.

Mark en Lisa, oftewel de biologische bosbesboeren

Terwijl Lisa en Mark al minstens drie uur uit de veren waren, kwam ik even na achten ‘eindelijk’ eens mijn bed uit. Hun yoga was al achter de rug en ze waren zich aan het voorbereiden om te gaan hardlopen. Ik moest alleen ontbijten, omdat zij weer iets nieuws aan het proberen zijn. Ze eten alleen tussen 11 en 5. Geen idee waar het goed voor is. We namen afscheid en ik ging weer verder. Ik blijf het een raar idee vinden om al deze interessante mensen voor één dag te leren kennen om ze vervolgens waarschijnlijk nooit meer te zien. Na een kwartier fietsen had ik lekke band nummer twee. Het was zonnig en droog, dus het deed me niet zoveel. Een half uur later zat ik weer op de fiets. Ik wilde in twee dagen naar Belfast fietsen, omdat het woensdag en donderdag behoorlijk gaat sneeuwen. Ik fietste langs meerder Dunkin Donuts en kon de verleiding niet weerstaan om er toch eens naar binnen te gaan om een donut te bestellen. Mijn intentie was echt om één donut te kopen, maar ik verliet de winkel met een doos vol donuts…. Zo jammer… Het paste niet eens in mijn fietsdas, dus ik moest de donuts in een hersluitbare plastic zak proppen. Ik had er nu al spijt van. Aan het einde van de dag vroeg ik of ik mijn tent in de achtertuin mocht opzetten, de vriendelijke bewoners stelden voor dat ik in hun garage kon slapen. Hier kwam ik erachter dat er meer verschillen zijn tussen Canada en Amerika dan alleen het landschap. De garage, groter dan een gemiddeld huis in Nederland, lag vól met kogels. Tienduizenden, zo niet honderdduizenden, kogels. Overal waar je keek, dozen met kogels. Absurd.

Ik hoorde vanmorgen dat de sneeuw pas aan het einde van de middag zal starten, dus ik had heel veel tijd om een kleine afstand te overbruggen. Ik zag dat er een Maritiem museum op mijn route lag, daar zou ik naartoe gaan. Onderweg riep iemand vanuit een tankstation dat ik naar hem toe moest komen. Ik voelde dat het goed volk was, dus ik ging erheen. Het was de eigenaar van het tankstation. Hij had me gisteren zien fietsen en wilde graag mijn verhaal horen, ik kreeg een sandwich en een kop koffie. Hij was erg onder de indruk van mijn plannen en gaf me enkele suggesties wat betreft bezienswaardigheden en mogelijke fietsroutes. Een kwartier later vertrok ik weer! Na 15 minuten kwam ik bij het gesloten museum aan. Op hun website stond notabene dat ze elke dag zijn geopend, behalve tijdens kerst. Toch verbaast het me niks. Maine is een echte vakantiestaat. Ik heb me laten vertellen dat hier veel Amerikanen (waarschijnlijk pensionado’s) een huis in Florida en een huis in Maine hebben. ’s Zomers zijn ze hier, ’s Winters in Florida. Tot frustratie van de ‘gewone burger’, laten ze de verwarming de hele winter aanstaan, zodat de leidingen niet bevriezen. Hoe dan ook, veel ziet er somber en verlaten uit, maar gelukkig heeft de natuur geen sleutelgat.

Voordat het begon te sneeuwen was ik al lang en breed op mijn airbnb adres in Belfast. Hier zou ik de komende twee nachten verblijven. Ik ontmoette Austin en Will. Beiden creatieve en excentrieke personen, om het maar zo te noemen. Er wordt hier zoveel wiet gerookt dat het hier zelfs naar wiet ruikt als er niet gerookt wordt. De geur is gewoon onderdeel van het huis geworden. In de middag heb ik een wandeling door Belfast gemaakt. Het zag er in mijn beleving vrij somber en niet levendig uit, zoals de meesten plaatsen. Nadat het een centimeter of 35 had gesneeuwd, besloot ik het zelfde rondje nog een keer te wandelen, wat een verschil:

In de volgende twee dagen ben ik via Wiscasset naar Portland gefietst. De route bestond vooral uit de saaie route 1 met heel veel auto’s, daar ben ik intussen wel klaar mee. Ik ontmoette Douglas Darby in Portland, een echte wereldfietser. Ray, een vriend van Douglas, kwam ook nog even langs om een biertje te doen. De paar Heineken biertjes hakten er flink in na een lange fietsdag. Het kostte me veel moeite, maar toch heb ik even mijn blog afgemaakt. De komende week ga ik afzakken richting Boston, waar ik waarschijnlijk een paar dagen zal blijven, afhankelijk van het weer en wat er te beleven is.

Gary and Helen both had appointments on Sunday, so we said goodbye early in the morning. Not much later, I left their house, fully equipped, and went twoards the US border. About 2 minutes cycling… Like 150 feet before the border crossing, I realised that I forgot my helmet. Luckily, I was still able to return. When I got my helmet and returned to the US border for the second time, I parked my bicycle at the CBP office and went inside. A sullen customs officer greeted me and I gave him al my documents. As expected, he asked me a lot of question. I showed him my maps of the American Cycling Association, my vaccionation passport and told him that a lot of people could verify my story. I could see that his co-workers were kind of convinced a.nd made gestures to the man to let me in. He didn’t seem impressed. He asked me how I could support myself financially. I told him about my savings, but couldn’t proof it because there was not wi-fi in the building, and I didn’t bring any printed evidence. Obviously, they’re paranoid for potential hacks. Furthermore, the guy thought that my route was very unclear. It actually is unclear, because I don’t know yet where I’m going to cycle and where I will stay. They sent me back to Canada. I had to bring more evidence about my financial position and think of a more concrete route. Especially the financial thing was very important. Less than an hour later, I returned with some printed evidence. A young women greetedme this time. She looked much more relaxed than the other guy. I showed her my printed evidence of my savings and that was sufficient. They barely checked my baggage. Finally in the US! This has taken me almost half a day, so I couldn’t cycle a lot. I didn’t really care, at least I made it to the states. Obviously, the first thing you do when you enter the United States is going to a McDonald’s to get a hamburger, so that’s what I did. When I started cycling, I immediately noticed that Maine is much more open than New Brunswick or Nova Scotia. There are still a lot of trees, but it looks more spacious. At the end of the afternoon, I pitched up my tent in the middle of a random forest, part of the moosehorn national wildlife refuge.

*I had the honor to see this sign three times!*

The next day, I was planning to cycle only a short distance to Machias, but the wind was very beneficial so I just had to continue. Eventually, I cycled like of 90 kilometers without a lot of effort, with a couple of nice views of the blueberry fields. I ended up in Cherryfield, at an organic blueberry farm. I met Mark and Lisa here. Because of the winter, it wasn’t really crowded this time of the year. They told me that in the summer, up to 15 people would live in their house. Enthusiastically, they told me about their blueberries. Because there is a surplus of blueberries, a lot of small-scale farms go bankrupt. Only the large-scale companies survive. Mark and Lisa, however, are really successful with their organic blueberries. However, Mark told me he knows that market will be flooded as well. That’s the way that farmers are, he told me. Before the farming life, Mark used to be an academic. He used to develop scientific research projects for which he successfully granted subsidies. He even almost got his doctor’s degree in evolutionary biology, but then realized that this wasn’t the kind of job that suited him. He took a gap year and decided to become a blueberry farmer, together with Lisa, without any knowledge. Lisa showed my where I was going to sleep tonight and I could join them for dinner: wraps! After dinner, they told me about their obsession to live a healthy life. They’re both vegan, go to bed at 8 and go out of bed at 5 for an hour of yoga. Furthermore, they exercise every single day. They’re extremely dedicated! Interesting people. They predominantly have this lifestyle becuase it makes them feel good, but the fact that they don’t have access to good health care insurance was also one of the reasons. That’s very good and sad at the same time…

While Lisa and Mark where already awake for three hours, I eventually wokeup at 8. They had already completed their yoga and they were preparing to run. I had to have breakfast alone, as they had this new experiment where they would only eat between 11 and 5. Don’t ask me why, but it must have something to do with living healthy. We said goodbye to each other and off I went. It’s still pretty strange that I meet all these interesting people for only one day, before I move on and probably never see then again. After 15 minutes of cycling, I got a flat tire. I didn’t matter to me that much, it was sunny and dry. Half an hour later, I was cycling again. I wanted to cycle to Belfast in two days, since it was going to snow pretty badly later this week. I cycled across a lot of Dunking Donut’s and decided to buy a donut at the store. I really had the intention to buy just one donut, but I ended up buying a box of them. Just too tempting… At the end of the afternoon, I asked to pitch up my tent in someone’s backyard. They proposed to sleep in their garage, so that’s what I’ve done. I noticed that there are more differences in Canada and the US than just the view. The garage, bigger than most houses in the Netherlands, were stacked with bulllets. Tens of thousands, if not hundreds of thousands, of bullets. Everywhere were you looked, bullets, it was insane!

The next morning, I heard that a heavy snow storm was starting at the end of the afternoon, so I had the entire day to cycle a very snort distance to Belfast. On the way to Belfast, a guy shouted to me that I should come to have a coffee. He offered me a sandwich and coffee at his gas station. He was impressed about my cycling plans and gave me some advice about potential bicycle routes. 15 minutes later, I left again. I wasn’t surprised about the fact that the maritime museum, that I wanted to visit, was closed. Maine is a vacation state and people have told me that there are a lot of people here that have two houses. One in maine and one in Florida. During the summer, they’re in Maine. In the winter, they’re in Florida. So Maine looks pretty deserted to me with all their closed shops. Luckily, the nature doesn’t have a keyhole.

Before it started to snow, I was already at my Airbnb address. I met Austin and Will, both creative and eccentric people, to name it that way. The smell of weed has become part of the house, you would smell it even when nobody was smoking. In the afternoon, I walked through Belfast. In my opinion, it looked pretty grey and dead, like most places in Maine that have their hibernation. After the snow storm, I decided to make the same walk. What a difference:

In the next two days, I cycled to Portland via Wiscasset. The route mainly consisted of the boring route 1 with a lot of traffic. I’m pretty much done with that. I met Douglasd Darby in Portland, a real cyclist. Ray, a friend of Douglas, joined and we drank a beer together. I was nearly drunk by the couple of Heineken’s. I costed me a lot of effore, but I eventually updated y blog. The next week, I’ll go towards Boston, where I’ll maybe stay for a couple of nights, depending on the weather and the things to see.