Categorieën
Uncategorized

Work in Progress

After a full year of procrastination… I’ll start to manually transfer my 100 blogs from my old website to my new one. I’ve spent many hours in an attempt to do this automatically, but I did not succeed. It will take some time but I should know by now that you can achieve your goals little by little. I’ll also improve the whole website layout, but that comes later.

Ciao!

“When the spirits are low, when the day appears dark, when work becomes monotonous, when hope hardly seems worth having, just mount a bicycle and go out for a spin down the road, without thought on anything but the ride you are taking.” — Arthur Conan Doyle, British author

Back home

This is already my 50th blog on this website, an appropriate anniversary edition to finish it off. In my previous blog, I wrote that we changed places from Southern-Spain to Northern-Spain. Tom’s uncle and aunt have a beautiful house here on a golf resort that we could use. After a train journey through Spain’s countryside that lasted more than 12 hours, we finally arrived in the village close to the golf resort. We hope to do the same trip by bike in the future.
At the moment of our arrival, we were still very optimistic (or naïve) about a rapid continuation of our trip. They had declared an emergency state that would last until the 8th of April and we thought that we could start after that. We were very close to the foot of the Pyrenees so we were looking forward to this first challenge.

You have all the possibilities in the world to cook whatever you want, so what do you cook? Pasta with tomato sauce, of course!
Soon, we realized that it would all take much longer than we thought. The emergency state was extended and it was very likely that Spain would extend it again (which it eventually did). There was no point in waiting there forever without knowing when we could start. We decided to cancel our trip and try to go home.
This was easier said than done. Spain had closed its borders with France and the Netherlands blocked all flights from Spain since it was one of the countries with the most cases. We registered ourselves online at a special page of the ministry of foreign affairs to let them know that we want to go home. The communication with the ministry was not very smooth and we had to wait for many days before they finally called us to tell us that they are not organizing any flights from Spain to the Netherlands yet. I imagine that most Dutch people were in the South. There is a Dutch population of retirees that have holiday homes in the sunny South, but I guess that we were one of the few in this region. Most people had already left.
Luckily, we were in a very nice place to wait and we had more freedom of movement than most Spaniards. We could play football on the golf pitch, we could play darts or table football downstairs, take a swim in the swimming pool on sunny days or get a little bit of exercise by going to the village nearby to get some groceries.

View from the balcony on the garden

Flat tire… we had to walk back. I didn’t forget how to patch it, haha

Use

your

imagination
With our mindsets focused on going back to the Netherlands, we had a new logistical issue that had to be fixed. It was impossible for us to transfer our bicycles on the plane, because there was no way for us to find a bike box since all stores were closed. This problem basically solved itself.
On my previous blog, I received a message from Cees Zeeman, a father of a friend that has been following me for a while. He read that we were stuck in Spain and wrote that it was a weird situation for everybody. He’s a truck driver for GAM Bakker, a logistical company that transports plants/flowers. He wrote that he was still happily driving around in France and a colleague of him was still working in Spain. I asked him whether it was possible to transport the bikes from there to the Netherlands. This company is really close to our home town, so that would be ideal. That’s how the bike-transport-ball started to roll.
In exchange for some pastries , they were willing to help us out with the transportation of our bikes. That seemd more than fair. Eventually, truck driver Marco picked up our bicycles at a distribution center that was located right next to the golf resort. What are the odds… We put the bikes in the truck and he brought them back to the Netherlands.

There they go
Meanwhile, we were still trying to get ourselves back to the Netherlands as well. I had given up on our ministry of foreign affairs and to make a long story short: I found a way to get back by ourselves. I found a regular flight connection from Barcelona to the giant German city Frankfurt. From there, it’s not very hard to get back by train.
After leaving everything behind the same way that we found it, we took a taxi, train, another taxi, a plane, more trains and busses to get back home. We left the golf resort at 05:30 AM, and arrived in Schagen on 20:15 PM. Not really the way I wanted to arrive, but we were happy to be home.

Waiting on our flight from Barcelona

that would bring us to Frankfurt

The airport was pretty empty

Vueling’s parking place

Our parents and my sister were waiting for us at the train station. Because we were coming from a risk area, I couldn’t even give them a hug. I wouldn’t want to be the one to contaminate my parents (or other people of course). So I kept my distance during the first two weeks after our arrival, which proved to be quite challenging within the house, but we did a pretty good job. I didn’t meet friends or family but we did pay off our debts by bringing a cake and pastries to Cees Zeeman and to GAM Bakker.
It feels strange to be back. I find it hard to make a good description of how it really feels to be back, because I haven’t really ‘landed’ here yet. I’ve lived for over two years with all the freedom in the world. Ushuaia was always that dot on the horizon where I (often unconsciously) worked towards, just like my hometown would be the dot on the horizon when I would cycle from Spain. Now that I suddenly returned back home, such a goal or dot on the horizon is suddenly gone. Maybe that sounds a bit dramatic, but it certainly feels strange. A bit like a hole that still has to be filled with something new.
At the same time, everything feels really comfortable and familiar. It is as if time stood still here. The weather has been incredibly good over the last two weeks, and Tom and I certainly made the most of this by cycling around our city. Our so-called polder landscape is pretty unique I would say, and it looks pretty nice right now with the flourishing tulips all over the place. And the bicycle infrastructure is just spectacular… You only realize what you miss if you don’t have it anymore. My father is also biking around a lot, seems like he’s got the bicycle virus too! He told me that our trip together is still the first thing he thinks about when he wakes up. Well, we can shake on that! Oh, we can’t right now…

The province is looking pretty colorful in this season

Tulips flourished

Creating this typical flat, Dutch, landscape, under sea level

Picture from the dike that is holding back the sea

And why not construct a bike path on top of the dike?

I hadn’t seen our new cat, Karel
Tot zover.
This is where my story ends for now. The ‘real’ life is starting again. I want to do a master’s degree, starting in September (probably in Rotterdam), I will have to find a way to make money and I hope to find a place to live for myself, hopefully within biking distance of Rotterdam (but I guess that will not be a problem haha). Enough things to look forward to.
I still have some ideas for the website, like a photo collage with short (untold) stories, so this is probably not the last post from me.
Oh and I’m learning French for my future trip through Africa.
Again, thanks for following me.
Adiós
Categorieën
Uncategorized

Terug

Dit is alweer mijn vijftigste verhaal op de site, een mooie jubileumeditie om het voorlopig mee af te sluiten, dacht ik zo. In mijn vorige blog schreef ik dat we van Zuid-Spanje waren verkast naar het veel noordelijker gelegen Catalonië. Tom’s oom en tante hebben hier een vakantiehuis op een golfresort waar we gebruik van mochten maken. Een treinrit van ruim 12 uur door het Spaanse platte land bracht ons bij het dorpje waar we wezen moesten. Een mooie rit, die we ooit op de fiets hopen te doen.
We waren op het moment van onze aankomst bij het huis nog erg optimistisch (naïef) over een spoedige start. We zaten op een steenworp van de Pyreneeën en we keken er erg naar uit om dat obstakel als eerste te moeten trotseren.

Je hebt alle mogelijkheden om creatief te koken, dus wat kook je? Pasta met pastasaus natuurlijk!
Het bleek al snel dat alles veel langer zou gaan duren dan we aanvankelijk dachten. De Spaanse noodtoestand was op dat moment van kracht tot 8 april en we dachten serieus dat we daarna zouden kunnen starten. Begin april werd deze noodtoestand echter met twee weken verlengd. Dat was een flinke domper die we wellicht hadden moeten zien aankomen. We wilden er op dat moment gewoon nog niet aan geloven dat we niet van start konden gaan, denk ik.
We zaten gelukkig op een schitterende plek, met meer bewegingsvrijheid dan menig Spanjaard. Zo konden we een balletje overslaan of voetballen op de gesloten golfbaan (het gras werd natuurlijk wel keurig gemaaid), op de ondergrondse verdieping van het huis onze dart- en tafelvoetbalskills opkrikken, een duik in het zwembad nemen en bijna elke dag naar de supermarkt fietsen door het bos.

Uitzicht vanaf het balkon op de achtertuin

Lekke band… lopend terug. Het banden plakken was ik gelukkig nog niet verleerd

Ik

zie ze

vliegen
Geloof het of niet, maar ook dat gaat snel vervelen. Ook het feit dat je niet weet hoe lang je daar nog moet wachten is niet fijn. Alles wees erop dat het nogmaals zou worden verlengd dus we besloten om naar huis te gaan. De beslissing om terug te komen is trouwens sneller gemaakt dan het daadwerkelijke terugkomen. Dat was nogal een gedoe maar ook daar heb ik (hebben we) weer eens flinke mazzel gehad.
Op mijn vorige blog kreeg ik een berichtje van Cees Zeeman, die me al een tijdje volgt via m’n website. Hij werkt als vrachtwagenschauffeur voor GAM Bakker, een vervoersbedrijf dat in Middenmeer gevestigd is actief is in de tuinbouwsector. Hij schreef dat hij gewoon nog vrolijk rondreed in Frankrijk en dat collega’s van hem actief waren in de buurt van Barcelona. Ik vroeg Cees of het misschien mogelijk is om de fietsen aan een van de chauffeurs mee te geven, omdat we ze zelf niet in konden pakken (nergens materiaal te krijgen).
Zo is het balletje van het fietstransport gaan rollen. In ruil voor gebak (bij voorkeur tompoezen) was GAM Bakker bereidt om ons te helpen. Dat leek ons meer dan fair. Uiteindelijk heeft een Marco onze fietsen opgepikt bij een groot distributiecentrum dat stomtoevallig náást het golfresort zat, dus we hoefden maar vijf minuutjes te fietsen. Hij was op weg naar de plaats waar zijn vrachtwagen zou worden volgeladen, maar het was al bekend dat er genoeg ruimte over zou blijven om onze fietsen mee te kunnen nemen. Wat een mazzel.

Daar gaan ze
We hadden onszelf in de tussentijd allang opgegeven voor repatriëring naar Nederland, maar het contact met het ministerie van buitenlandse zaken verliep vrij stroef. We moesten telkens lang wachten op een reactie en ik kon uit die reactie opmaken dat een vlucht vanuit Barcelona er voorlopig niet inzat. Ik denk dat de meeste Nederlanders ‘m allang waren gepeerd tegen de tijd dat wij weg wilden, het gros van de Nederlanders in Spanje zaten bovendien in het zonnige zuiden.
Lang verhaal kort: We hebben op eigen houtje transport naar Nederland kunnen regelen. Ineens waren er lijnvluchten beschikbaar van Barcelona naar Frankfurt. Vanaf de luchthaven van Frankfurt is het vervolgens niet moeilijk om per trein naar Nederland te gaan. We besloten op die manier terug te keren.
Nadat we het huis netjes achterlieten zijn we per taxi, trein, taxi, vliegtuig en nog eens vijf treinen en een bus richting Schagen vertrokken. Om 05:30 vertrokken we van huis en om 20:15 reed de geelblauwe intercity met Den-Helder als eindbestemming dan eindelijk Schagen binnen. Niet bepaald de thuiskomst die ik voor ogen had, maar Tom en ik waren allebei blij dat we weer thuis waren.

Wachtend op onze vlucht vanuit Barcelona

naar Frankfurt

De luchthaven was vrij leeg

Vueling’s parkeerplaats

Onze ouders en Kim wachtten ons op bij het treinstation. Omdat we uit een risicogebied kwamen, kon ik mijn ouders of zus niet eens even een knuffel gegeven. Ik zou het toch niet op mijn geweten willen hebben om anderen aan te steken. Zo hebben we dat keurig twee weken volgehouden. We hebben (op gepaste afstand) nog wel onze schulden ingelost bij Cees en bij GAM Bakker door een taartje en tompoezen te brengen, maar verder hebben we niemand gezien.
Het voelt gek om weer terug te zijn. Ik vind het lastig om goed te omschrijven hoe het nou echt voelt om terug te zijn omdat ik, voor m’n gevoel, nog steeds niet helemaal geland ben. Ik heb twee jaar als een vrije vogel geleefd. Ushuaia was altijd die stip op de horizon waar je elke dag (bewust of onbewust) naartoe werkte, net als Nederland dat zou zijn geweest als ik met Tom vanuit Spanje zou fietsen. Nu ik plotseling ben wedergekeerd op het ouderlijk nest is zo’n doel ineens verdwenen. Dat klinkt misschien dramatischer dan de bedoeling is, maar het voelt een beetje als een nog onopgevulde leegte.
Tegelijkertijd voelt alles heel vertrouwd aan. Het is alsof de tijd hier heeft stilgestaan en er niks is veranderd. Zoals jullie waarschijnlijk zelf ook hebben gemerkt is het de afgelopen weken alleen maar mooi weer geweest, en daar hebben we goed gebruik van gemaakt. We fietsen enthousiast door het polderlandschap van Noord-Holland, waar de tulpen prachtig in bloei stonden en staan. Ik wil niet te nationalistisch overkomen maar wat heeft Nederland trouwens een geweldige fietsinfrastructuur…. Je weet pas wat je mist als je het niet hebt. Ik denk dat er geen land in de wereld is die daar aan kan tippen. Mijn vader is trouwens ook lekker bezig op z’n fiets, die heeft het fietsvirus goed te pakken. Onze gezamenlijke fietstocht is nog steeds het eerste waar hij aan denkt als hij wakker wordt, vertelde hij me. Dan kunnen we elkaar de hand schudden. Oh nee.

We hebben mooie rondjes gemaakt in Noord-Holland

De tulpen stonden prachtig in bloei

De Noordzee

Fietspad op de dijk!

Kater Karel had ik nog niet gezien
Tot zover.
Hier houdt het voorlopig even op. Het ‘echte’ leven gaat weer beginnen. Ik wil gaan studeren vanaf september (waarschijnlijk in Rotterdam), er moet weer ergens een geldkraan gevonden worden, en ik hoop ergens een onderkomen te vinden op fietsafstand van Rotterdam. Genoeg om naar uit te kijken.
Ik heb nog wat ideetjes voor de website, zoals fotocollages met korte (onvertelde) verhalen, dus dit is waarschijnlijk niet de laatste post.
Oh en ik ben Frans aan het leren voor een toekomstig Afrikaans fietsavontuur 🙂
Nogmaals bedankt voor het volgen.
Adiós
Categorieën
English United States

‘Cheating’ my way to the West

My visa expires the 1st of June, and I think that I would really like to go to Colorado, Utah and Arizona. Since these states are too far away to cycle to in the time that I have left, I have decided to take the car and train to Denver, Colorado, and start cycling there again.

My idea was to stay two nights in Knoxville, but I believe that I had seen everything in one afternoon and didn’t feel like staying another day. Let’s go to Nashville! Jess recommended me to go to the Lilly Pad Brewery, because she said that there was a nice campground over there. After 65 frustrating miles with headwind, I finally arrived. There was indeed a very simple but nice campground. In two days, the weather switched from hot and sunny to cold with snow. The local people told me that these fluctuations were exceptional.

The next 65 miles (with headwind) brought me to Cookeville, and I pitched up my tent at a church just before it got dark. When I was having breakfast at a Waffle House, I looked at the weather forecasts and saw that the headwind was getting worse the coming days. Now I understand why most of the cyclists cycle the US from West to East…. I really didn’t feel like cycling in the headwind anymore. I decided to try to hitchhike myself into Nashville, although I wasn’t very optimistic. I got lucky at the first try. I saw a pick-up truck with a trailer at a gas station and I asked if he was going in the direction of Nashville and whether he had room for a bicycle. He was indeed going to Nashville, and of course he could take my bike. I asked him about the two motorcycles on the trailer. He turned out to be part of the Christian Motorcyclists Association (CMA-USA), and they were touring through some states. I didn’t even notice the rest of the group with their big motorcycles. Before we left, the guys wanted to have breakfast at The Waffle House. I got to know Larry, Tim and Ron. Tim asked me if I wanted to ride on the back of his motor. Of course! Before I knew it, I was sitting at the back of his huge Harley Davidson, driving in a group of motorcycles towards Nashville. Tim yelled at me that “you can still say you rode a bike all the way”. We agreed to stop at the first gas station after entering Nashville. I said goodbye to the group there and was very grateful for the ride, they saved me two or three days of frustration. In a circle, they blessed me and my bicycle and gave me a mini bible.

CMA-USA

Because I suddenly arrived in Nashville, I didn’t have accommodation yet. I was able to arrange that pretty fast in a McDonald’s. in the afternoon, I randomly cycled through Nashville to see what there is to see. I noticed that Broadway was the place to be, the most important street of Nashville with a lot of live music. I visited broadway in the evening, and went in and out of basically all the bars to get the full experience. The next day, I visited a couple of museums and booked a car via Enterprise, because I’m driving towards St. Louis.

Broadway, Nashville

In the two days that I hired the car, I drove about 900-1000 miles, which was actually a little bit too far. Yet, I felt kind of powerful to drive a car through the United States, not bound to any places and able to go wherever I wanted to. I drove to Memphis, which I really enjoyed. I was walking in Memphis, with my feet 10 feet of off Beale. In my experience, the musical scene (Beale street) was even bigger than the one in Nashville. I noticed that there was a lot of police on the street, they even searched everyone trying to enter Beale street. Later that evening, I also took a look at the former house of Elvis Presley (and his plane).

Beale street, Memphis
Graceland

After spending the night in the car, I drove to Hot Springs on the next day, the ‘boyhood home’ of Bill Clinton (fun fact). Route 7, labeled as one of the most scenic drives in the US, passes through Hot Springs. I obviously wanted to drive route 7. I unfortunately didn’t see anything of the environment, as it was already getting dark and I was furthermore driving in the middle of the pouring rain. The road towards route 7 was actually much nicer. I had to wake up at 5 AM the next morning to be able to return the car on time. The mountainous road was pitch dark and it was still raining, not the best conditions to ride in, but at least more comfortable than cycling. When it was light, I was already done with route 7 (poor time planning…).

My car for three days
I spotted a crossing turtle on a deserted road!

In St. Louis, I met Jim and Sally, part of the warmshowers community. They’re a retired couple and they didn’t mind that I didn’t really cycle to there place. I’ve heard that some people actually refuse to host if you’re not coming by bike. That kind of makes sense, but I have a good reason not to cycle. I actually stayed two nights in St. Louis, which allowed me to see the history museum and zoo. I’ve seen a lot of strange species which I may encounter in South America, some of which I really hope not to! On Tuesday, Jim rode with me to the city center which I hadn’t really seen yet. After a glimpse at the well-known arch, I moved on to the north, to Quincy, from which I will take the train to Denver.

De Gateway Arch in St. Louis, symbolising the Westward Expansion of the US (purchase of Louisiana, 1803)
Bicycle route along the Mississippi

Categorieën
Nederlands Verenigde Staten

‘Valsspelend’ naar het westen

Mijn visum verloopt op 1 juni, en ik wil graag naar Colorado, Utah en Arizona. Fietsend is dat echter te ambitieus in de resterende tijd, dus ik ga met de auto en uiteindelijk met de trein naar Denver in Colorado.

Mijn idee was om een dag in Knoxville te blijven, maar volgens mij had ik het met die ene middag wel gezien. Op naar Nashville! Op aanraden van Jess ben ik richting de Lilly Pad Brewery gefietst, dat scheen een brouwerij/camping te zijn. Ik kwam daar na 100 frustrerende kilometers met tegenwind opgelucht aan. Ik had het gehaald! Best een geinige locatie, waar veel op goed vertrouwen gebeurd. Voor 5 dollar kon ik daar overnachten, ik moest het geld in een envelopje stoppen en in de brievenbus douwen. De brievenbus zat niet op slot en zat bomvol met gevulde enveloppen, dat kan dus gewoon!

De volgende 100 kilometers met tegenwind brachten me naar Cookeville, waar ik mijn tent uiteindelijk vlak voor het donker werd opzette op een beschut stukje gras naast een kerk. Toen ik de volgende stormachtige morgen vanuit een Waffle House (een van de vele fastfood restaurants) naar de weersverwachtingen keek, zag ik dat de wind alleen maar toenam de komende dagen. Nu pas snap ik waarom de meerderheid van de vakantiefietsers richting het oosten fiets in Amerika, omdat de wind ALTIJD uit het westen komt. Wist ik veel… Ik zag het niet zitten om er nog twee dagen extra dagen over te doen, dus met enig pessimisme probeerde ik een lift te scoren voor de laatste 140 kilometer. Dat kon wel even duren, dacht ik. Niet dus! De eerste beste poging was meteen raak. Ik zag een pick-up truck met aanhanger bij een benzinestation staan, met twee motors op de aanhanger. Ik vroeg of hij in de richting van Nashville ging en of hij nog ruimte had voor een fiets. Hij ging inderdaad langs Nashville en ik mocht wel mee. Ik vroeg waarom hij de motoren vervoerde. Hij bleek lid te zijn van een Christelijke motorbende (Christian Motorcyclists Association). De rest van de groep stond 100 meter verderop, ik had ze niet eens gezien. Met een man of 8 waren ze aan het toeren op hun dikke motoren. Voordat we vertrokken wilden de mannen eerst ontbijten in The Waffle House, bekend terrein! Ik raakte aan de praat met Larry, Tim en Ron. Tim vroeg of ik achterop de motor wilde. Natuurlijk wilde ik dat!! Voor ik het wist lag mijn fiets in de aanhangwagen en zat ik comfortabel achterop een Dikke Harley Davidson en reden we in een motorstoet richting Nashville, met de pick-up truck als volgauto (foto’s volgen, hoop/denk ik). Onderweg schreeuwde Tim “You can still say you rode a bike all the way!” We hadden afgesproken om bij het eerste tankstation na Nashville te stoppen. Zo gezegd, zo gedaan. Daar nam ik afscheid en bedankte ik ze voor de lift, beter had ik niet kunnen dromen! In een kringetje werd mijn fiets (en ik) gezegend en ik kreeg een mini bijbel mee. Mij kan niks meer overkomen.

CMA-USA

Omdat ik onverwachts in Nashville was beland, had ik nog niks van accommodatie geregeld. Dat wist ik vrij snel te regelen in een McDonald’s. ’s middags heb ik in ‘downtown’ Nashville gefietst en gekeken wat er te doen en te zien is. Het werd snel duidelijk dat Broadway the place to be is, zeg maar de belangrijkste straat van Nashville met alle tentjes waar livemuziek gespeeld wordt. Ik ben daar in de avond ook heengegaan en ben willekeurig in een hoop kroegen geweest om naar de live muziek te luisteren. De volgende dag heb ik ook wat musea bezocht en ik heb een auto geboekt via Enterprise. Vanuit Nashville ga ik naar St. Louis rijden.

Broadway, Nashville

In de twee dagen dat ik de auto heb gehuurd heb ik iets van 1500 kilometer gereden, eigenlijk net iets teveel van het goede. Toch voelde het wel machtig om een beetje rond te rijden door Amerika. Als eerste ben ik naar Memphis geweest, waar ik wel echt van heb kunnen genieten. De muziekstraat was in mijn belevenis nog groter dan die van Nashville. Het viel me wel op dat er een gigantische hoeveelheid politie aanwezig was, meer dan waar ik dan ook geweest ben in de VS. Ook heb ik even een blik geworpen op het voormalige optrekje (nu een toeristenattractie) van Elvis Presley, Graceland. En zijn vliegtuig.

Beale street, Memphis
Graceland

Mijn volgende stop was Hot Springs, de plaats waar Bill Clinton opgroeide (funfact). Route 7 gaat langs Hot Springs, wat als ‘one of the most scenic drives in America’ werd bestempeld. Ik heb daar bijzonder weinig van meegekregen. De route naar Hot Springs, dwars door Arkansas, was eigenlijk mooier. Het regende pijpenstelen en het begon al te schemeren, dus er was weinig te zien. De volgende morgen moest ik om 5 uur gaan rijden, omdat ik anders niet op tijd in St. Louis zou zijn om de auto terug te brengen. De bergweg was pikdonker en ik reed door de stromende regen, niet de meest ideale condities. Toen het eenmaal licht was, was ik al lang en breed uit het berggebied (top gepland!).

Mijn dikke bak voor 3 dagen
Overstekende schildpadden, kan gewoon!

Feyenoord speelde vandaag de bekerfinale en als trouwe supporter moest ik dat natuurlijk volgen. Ik had een aux kabeltje gekocht in een dollar winkel en kon via een radio app langs de lijn aanzetten over de speaker van de auto. Het resultaat mocht er wezen! 0-3. Na een kort bezoek aan Saint Louis fietste ik in twee dagen naar Quincy, waar ik de trein naar Denver ga pakken. Deze twee dagen met (wederom) tegenwind waren onverwachts toch een van de mooiste tot nu toe. Een groot deel van de route langs de Mississippi had een fietspad, wat redelijk speciaal is in de VS. En het was ook redelijk vlak!

De Gateway Arch in St. Louis, die de Westwaartse expansie symboliseert (aankoop van Louisiana in 1803)
Fietsroute langs de Mississippi

Categorieën
English United States

Virginia and Tennessee

After short visits in Bristol and Knoxville, I’m heading towards Nashville the coming week. Because my tourist visa expires on the first of June, I have to make choices in the States that I want to visit. I’ll probably hire a car in Nashville and head to the North-West from there. If I have enough time, I would love to see Utah and Arizona.

After a long night and a big breakfast, I was physically and mentally fully ready for the Blueridge Parkway. Bill cycled with me for the first couple of miles. After he returned home, I had to do another 30 minutes of climbing, which finally brought me to the beginning of the parkway. I was prepared for a very tough road with steep climbs. Obviously, I took a picture before I started. And that was the moment when I started to climb. And that went much better than I anticipated and hoped for. The climbs were long, but not very steep, exactly the kind of exercise that I like: endurance. I had the feeling that I could go on forever, and the view was fantastic. Every now and then, I came across a viewpoint which was just to beautiful to pass. I took a lot of pictures.

During one of the climbs, I saw a black bear crossing the road. It stood still for a moment, looked me in the eyed, and ran across the road. I would’ve liked to tell a rough story about me fighting the bear, followed by a night in the carcass of a horse, but I’ll leave that up to Mr. DiCaprio. This bear just crossed the road. At 2 PM in the afternoon, I was already at the exit of the campground. I didn’t want to stop. I knew that the weather was gonna be worse tomorrow, so I decided to continue. It eventually became my longest distance so far, which is not very logical when you consider that I cycled through the mountains. Just before 6 PM, I arrived at the first campground of my trip (where they didn’t send me away…). After a hot shower, I immediately fell asleep in my comfortable sleeping bag. When I woke up the next day, my tent was covered in snow. It was much worse than they had predicted. It was about 2 inches of snow, much worse than they predicted. The parway was closed….

The parkway was closed and I didn’t feel comfortable cycling around the gate. I decided to bypass the parkway and take a detour instead. I didn’t regret that decision because while I was cycling in the valley, I couldn’t even see the top of the mountains. That basically meant that I would’ve climbed for hours to end up in the clouds. I anticipated to cycle the parkway for three days, but this turned out to be just one. dayI was one day ahead of my estimated time of arrival in Roanoke, but warmshower hosts Will and Lyndsey were still able to receive me. It was no problem all. Not long after I met them, we went to a local restaurant for their weekly trivia evening. They’ve done it for years with the same group. I thought that they were gonna play it with a small group of people, but the entire restaurant was playing. They were pretty dedicated. They were whispering the answers to each other, or they even wrote it on a piece of paper. You could tell that they had done it more often. Except for the music category, I barely knew any answers. ‘We’ eventually became 2nd, and the group was almost disappointed because they didn’t win.

Will (left of me), Lyndsey (in front of me) and friends

The next day, I left much later than I actually wanted. Lyndsey and Will were already working. They gave me their spare key and I could leave whenever I wanted. Yesterday, I didn’t even know them. Today, they trust me with the key of their house. I like it. At the end of a sunny cycling day, I spotted a very nice church on top of a hill. I didn’t feel like cycling much more, especially because I was cycling on a pretty busy and unpleasant road. The view was very nice and it was so quiet compared to the road. Suddenly, a lot of cars arrived at the church. Apparently, they had their weekly committee meeting. I talked to an older women and after a while, I asked if it was ok if I pitched up my tent on their field for the night. It was not a problem and this was the beatuiful view that I had:

The next day was the first day that I didn’t really enjoy. I was cycling towards Knoxville and I was kind of stuck to one boring road which was near a very busy interstate road. The strong headwind didn’t make it much better. A lot of people advised me not to randomly pitch up my tent at someone’s property, since that is not very appreciated. I asked to several people if it was ok to pitch up my tent in their gigantic yards. A lot refused. They seemed to be afraid of me, or at least very careful. A women even locked her door while she refilled my bottle with some water. Eventually, I luckily found a young guy who said that it was no problem at all. I even had the luxury to use the wifi connection inside my tent, which allowed me to have a look at the potential next destination. I sent a message via warmshowers. Ben and Anne, living in Bristol, replied within an hour, saying that they were happy to host me tomorrow. I was really glad to know that I had a goal for the next day. That made the even stronger headwind bearable. Downtown Bristol was really enjoyable, it’s kind of old-fashioned and it was busier than normal, as they organize a NASCAR race this week.

Het ‘platte’ land

After meeting Ben and Anne, Ben enthusiastically told me about the history of the city. Apparently, Bristol has been really important in the development of country music. Everybody knows Nashville and its musical heritage, but the actual birthplace of country music is right here, in Bristol. They even have a museum about it, which Ben and Anne support. They received a lot of tickets for their support, and they gave one to me. Ben took me to the museum the next day, which was deserted, probably because of the summer weather. Later in the afternoon, we did a nice hike in a forest near their house. There is an owl in the garden of Anne and Ben, and Ben feeds the owl with some mice every now and then. I managed to capture a nice shot of the owl ‘catching’ the mouse.

Virginia on the left, Tennessee on the right
Anne en Ben
Ben vs. Uil

The next day, I left for my last 120 miles towards Knoxville. The weather was fantastic, so I broke the record of my longest distance so far (90 miles), because I knew tomorrow was gonna be rainy. That worked out perfectly, I was in Knoxville before the rain began to pour. Knoxville is, similar to Bristol, pretty old-fashioned and furthermore so much smaller than I expected.

Categorieën
Nederlands Verenigde Staten

Het heuvelachtige platte land

Na korte bezoeken aan Bristol en Knoxville ga ik komende week richting Nashville vertrekken. Omdat mijn visum op 1 juni verloopt, moet ik keuzes maken in de staten die ik wil zien. Waarschijnlijk ga ik een auto huren in Nashville en ga ik naar het Noord-Westen, om vanuit daar richting het zuiden te fietsen.

Na korte bezoeken aan Bristol en Knoxville ga ik komende week richting Nashville vertrekken. Omdat mijn visum op 1 juni verloopt, moet ik keuzes maken in de staten die ik wil zien. Waarschijnlijk ga ik een auto huren in Nashville en ga ik naar het Noord-Westen, om vanuit daar richting het zuiden te fietsen. ‘Na een lange nachtrust en stevig ontbijt was ik fysiek en mentaal helemaal klaar voor de Blueridge Parkway. Bill fietste het eerste half uur met me mee, vervolgens moest ik nog een half uur klimmen om bij het begin te komen. Bill gaf aan dat de weg ernaartoe zwaarder is dan de parkway zelf. Ik was op het ergste voorbereid, zodat het altijd meevalt. Uiteraard nam ik een fotootje van het bord voordat ik aan de klim begon.En toen was het klimmen! En dat ging me behoorlijk goed af. Ik heb op steilere heuvels gefietst, het grote verschil is dat deze minder steile klimmetjes tientallen kilometers duren. Ik had het gevoel alsof ik voor altijd door kon gaan, het uitzicht was waanzinnig. Elke paar mijl was er een uitkijkpunt en het uitzicht was te mooi om er geen foto’s van te maken.

Tijdens het klimmen zag ik op 150 meter een zwarte beer oversteken, hij bleef even staan, keek in mijn richting en rende toen naar de andere kant van de weg. Ik had graag een stoer verhaal vertelt over een gevecht met een beer en een overnachting in het karkas van een paard, maar dat laat ik aan meneer DiCaprio over. Deze beer stak gewoon over. Om 2 uur ’s middags was ik al bij het punt aangekomen waar ik eraf moest om naar de camping te gaan. Ik had geen zin om al te stoppen, het weer was erg gunstig, en ik wist dat het morgen minder zou worden, dus ik besloot gewoon door te gaan. Uiteindelijk heb ik vandaag door de bergen heel onlogisch mijn grootste afstand tot nu toe afgelegd, het laatste stuk was heerlijk naar beneden. Even voor zessen kwam ik bij de camping aan. De allereerste camping waar ik verblijf (en niet wordt weggestuurd)! Na een warme douche kroop ik in mijn slaapzak en viel ik eigenlijk meteen in slaap. Ik wist dat het de volgende dag minder weer zou worden, maar het was veel slechter dan ze van te voren hadden voorspeld. Mijn tent was ondergesneeuwd en er lag een centimeter of 5. De parkway was gesloten….

Waarschijnlijk zou de parkway rond het middaguur weer open zijn, maar dan zou ik nooit mijn volgende bestemming halen, Roanoke. Ik had geen zin om te wachten en besloot om de bergen heen te fietsen. Achteraf gezien de juiste keuze, want ik kon vanuit de vallei de bovenkant van de bergen niet zien. Ik zou met dus 3 uur de pokken moeten klimmen om vervolgens in de wolken te fietsen, ik vraag me af of ik dat de moeite zou hebben gevonden. Ik had al contact opgenomen met Will en Lyndsey via Warmshowers, en ik had aangegeven dat ik er waarschijnlijk dinsdag zou zijn. Omdat ik zoveel verder was gefietst dan voorspeld was ik een dag eerder. Dat was geen probleem, ze konden me nog steeds ontvangen. Ik heb dus uiteindelijk maar één dag in de bergen gefietst, terwijl ik rekening hield met drie. Ze zouden ’s avonds naar een restaurant gaan om met hun vaste club triviant te spelen, dat doen ze elke maandag. Nadat ik ze had ontmoet gingen we vrijwel meteen door naar het restaurant. Ik dacht dus dat ze triviant speelden met hun ‘eigen’ clubje, maar het hele restaurant bleek dus mee te spelen. Het ging er behoorlijk fanatiek aan toe. De antwoorden op de vragen werden naar elkaar gefluisterd zodat de tafel naast ze niet kon meeluisteren, het werd zelfs op papier geschreven zodat het überhaupt niet uitgesproken hoefde te worden. Dit hadden ze vaker gedaan, dat was wel duidelijk. Op de categorie muziek na kon ik niks bijdragen. Wel een erg gezellige avond gehad. ‘We’ zijn uiteindelijk tweede geworden, en ze waren bijna teleurgesteld omdat ze niet hadden gewonnen.

Will (links van me), Lyndsey (tegenover me) en vrienden

Ik vertrok de volgende dag veel later dan ik eigenlijk wilde. Lyndsey en Will waren allang naar hun werk. Ze hadden met hun reservesleutel gegeven en ik kon gaan wanneer ik wilde en ik moest de sleutel gewoon door de brievenbus gooien. Gisteren kende ik ze nog niet, maar vandaag vertrouwen ze me met de sleutel van hun huis. Ik heb nog best wat kilometers gemaakt, het was koel en zonnig, ideaal fietsweer. Aan het einde van de middag zag ik een kerkje bovenop een heuvel. Ik was klaar met het fietsen op de drukke weg, dus ik besloot een kijkje te nemen en een pauze te nemen. Het uitzicht was prachtig. Het was 1 minuut klimmen van de snelweg maar je had totaal niet het idee dat het naast een snelweg zat. Opeens kwam de een na de andere auto aangereden, er bleek een vergadering te zijn. Ik raakte aan de praat met een vrouw en vroeg of ik op het grasveldje mocht staan naast de kerk. Ze ging het overleggen. Vijf minuten later kwam ze terug en gaf ze aan dat het geen probleem was. Dit was het uitzicht dat ik had:

De volgende dag was mijn eerste dag dat ik er niet zoveel zin in had. Ik reed richting het Zuidwesten, richting Knoxville, en ik was gebonden aan een weg die parallel met zeer drukke interstate snelweg loopt. Verder had ik pure tegenwind. Ik realiseerde me dat ik er maar beter aan kan wennen, want ik zal dagen krijgen waar het erger zal zijn. Ik merk dat de omgeving echt begint te veranderen, het begint meer het platte land te worden met boerderijen en rednecks. Ook zie ik relatief veel controversiële vlaggen van de voormalige Geconfedereerde staten van Amerika, wat door veel mensen als racistisch gezien wordt. Veel mensen hebben met als tip gegeven om op te passen met wildkamperen, omdat het vooral in het zuiden niet op prijs gesteld wordt als je ongevraagd op hun grond gaat kamperen. Ik vroeg aan een paar mensen of ik mijn tentje in hun gigantische tuin mocht staan. Veel mensen weigerden. Ze leken heel voorzichtig/bang te zijn voor vreemden. Het was zelfs zo erg dat ze de deur op slot deed terwijl ze mijn fles met water vulde. Uiteindelijk wist ik gelukkig iemand te vinden die het geen probleem vond, ik kreeg zelfs heel luxe het wifi wachtwoord zodat ik mooi wat dingen kon bijwerken vanuit mijn tent. Vanuit mijn tent heb ik contact gelegd met een adres in Bristol, bij Anne en Ben. Nog voordat ik sliep hadden ze al een berichtje teruggestuurd dat ik meer dan welkom was. Daar was ik erg blij mee en gaf me tevens een doel om morgen wederom een kleine 100 kilometer in de tegenwind te fietsen. De wind was nog krachtiger dan gisteren, maar ondanks dat was ik in no time in Bristol.

Het ‘platte’ land

Het centrum van Bristol zag er erg gezellig en ouderwets uit. Nadat ik Ben en Anne had ontmoet vertelde Ben enthousiast over de stad. Het blijkt een rijke geschiedenis in de muziek te hebben waar ik niks vanaf wist. Iedereen kent Nashville om de countrymuziek, maar de échte geboorteplaats ligt hier, in Bristol. Ben en Anne hebben als donateurs een hele zwik kaarten voor het museum dat hierover gaat, en gaven een kaartje aan mij. De volgende heeft Ben me naar het centrum gebracht en heb ik het museum bezocht. De stad was veel drukker dan normaal, omdat er dit weekend een NASCAR race in Bristol wordt gehouden. Het museum was gelukkig uitgestorven, waarschijnlijk ook omdat het 27 graden was. Gek hoe snel het weer kan omslaan van winter naar zomer. Later op de middag heb ik een boswandelingetje gemaakt met Anne en Ben. Op deze zomerse dag hebben we heerlijk buiten gegeten. Er zit een wilde uil in de tuin, en Ben voert ‘m af en toe een muis. Ik wist er een mooi plaatje van te schieten.

Virginia links van de streep, Tennessee rechts van de streep
Anne en Ben
Ben vs. Uil

Op zaterdag vertrok ik uit Bristol richting Knoxville, waar ik uiteindelijk twee dagen over zou doen. Ik heb mijn afstandsrecord weer verbroken (144 kilometer) en had op de tweede regenachtige dag dus een makkie. Sterker nog, voor de regen echt los ging was ik al lang en breed in Knoxville. Knoxville is zoveel kleiner dan ik van tevoren dacht. Net als Bristol heeft het echt een ouderwetse knusse uitstraling. In één middag had ik het wel zo’n beetje gezien.

Categorieën
Nederlands Verenigde Staten

Het laatste stukje oostkust

De echte winter is eindelijk achter de rug. Na een bezoek aan Philadelphia en Washington D.C. verlaat ik de oostkust en ga ik richting het Zuidwesten met het eerste serieuze klimwerk voor de boeg: De Blueridge Parkway. Het zal vast peanuts zijn vergeleken de bergen die me in Zuid-Amerika nog te wachten staan, maar een berg is een berg.

De Airbnb locatie in Philadelphia was prima, ik kon vanuit het huis gemakkelijk naar de stad lopen. Ik had geen idee wat Philadelphia te bieden had, ik kende het eerlijk gezegd alleen van naam. Ik was verrast over de belangrijke rol die Philadelphia in de Amerikaanse geschiedenis heeft gespeeld, het is zelfs even de hoofdstad geweest, nadat hier de onafhankelijkheidsverklaring en de grondwet zijn getekend. ’s Middags ben ik naar een soort tentoonstelling geweest over de geschiedenis van het Amerikaanse geld en over het huidige banksysteem van de VS. Best wel interessant! De rondleiding door de independence hall was al uitverkocht, daar moest ik morgen voor terugkomen. Wel heb ik de wereldberoemde liberty bell gezien, waarvan ze niet eens weten of ie daadwerkelijk belde toen de onafhankelijkheid werd verklaard….

Nou, dit is ‘m dan, de liberty bell.

De volgende dag was mijn enige volle dag om in Philly te spenderen, en die heb ik goed besteed ook. Ik liep in een half uurtje naar het centrum van de stad. Overal waren weer van die sightseeing bussen, maar daar had ik deze keer even geen zin in. Ik heb meteen mijn kaartje bemachtigd om de Independence hall te zien, ik moest er alleen wel anderhalf uur op wachten. Die tijd heb ik gebruikt om naar de eerste bank van Amerika te gaan en ik heb ook de beroemde Carpenters house bezocht. De rondleiding door de Independence hall was zeer boeiend, best een gek idee dat hier de beslissing is genomen om als kolonisten onder elkaar verder te gaan, onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk. Na de rondleiding ben ik naar het Benjamin Franklin museum geweest, heb ik het gigantische stadhuis bezocht en (uiteraard) heb ik de bekende trap beklommen waar Silvester Stallone tijdens Rocky op rende.

Independence Hall


Ik zag dat het NBA team van Philadelphia (de 76ers) tegen de New-York knicks speelde. Op de valreep kocht ik een kaartje die ik met veel pijn en moeite uitprintte in een gigantische bibliotheek. Ik heb persoonlijk niks met basketbal, maar ik vond het gaaf om een keer een NBA wedstrijd te hebben bezocht. Het was heerlijk Amerikaans. Het volkslied vooraf, elke niet speelseconde werd gebruikt om reclame te maken en er was veel over de top entertainment. Het halve stadion ging helemaal los tijdens de dance-cam momenten, hét moment om debiel te dansen en jezelf terug te zien op het scherm. Elke millimeter van de gang rondom het stadion was gevuld met vreettentjes, maar toch liepen er allemaal mensen in het stadion om je op je stoeltje te bedienen met suikerspinnen, bud light bier, cola of popcorn. Ik keek mijn ogen uit!

Het Wells Fargo Center, het stadion van de 76ers


De volgende morgen begon ik aan de eerste van de drie fietsdagen die me naar Washington D.C. brachten. Ik merkte op dat de buitenwijken in schril contrast staan met het historische centrum. Het zag er vrij verloederd uit. Aan het einde van de dag vond ik een prachtplek gevonden langs de kant van de weg. De weg was rustig, er kwam alleen af- en toe een paard en wagen (!) langs. Later hoorde ik dat dit de Amish waren. Er leven hier (Pennsylvania) relatief veel Amish, een bevolking die leeft zoals een paar honderd jaar geleden. Geen smartphone, geen computer, geen tv, geen auto, helemaal niks van alle technologische ontwikkelingen. Ik heb het helaas niet vast gelegd met m’n camera, maar tegelijkertijd is dat misschien ook gepaster.

Uitzicht op de rustige weg


De volgende dag koos ik er bewust voor Baltimore over te slaan, omdat ik van alle kanten hoor dat het een shithole is. Mijn route naar Washington ging wel een soort van door het centrum van de stad, en het werd me snel duidelijk dat ik de juiste keuze had gemaakt. Tijdens de 2 minuten waarin ik wat energiedrank kocht bij het tankstation werd ik benaderd door een lugubere gast die vroeg of ik wat cocaïne wilde kopen. Ik bedankte vriendelijk en fietste snel weer verder. Mijn perfect uitgestippelde plan was om route 29 te pakken, die zou me rechtstreeks naar het centrum van Washington brengen. Vrolijk maakte ik een foto van het bord. Camera weer in de tas en gaan! Dus niet! Fietsen bleken verdomme niet toegestaan. Dat werd dus helaas een lekkere omweg. De oorspronkelijke 75 werden er 110, maar ik haalde het net voor ’t donker. Ik ontmoette Robert, Claire en Elise. Hier zou ik twee nachtjes slapen en vervolgens een nacht bij een airbnb adres.

Claire, Elise en Robert

Op eerste paasdag ben ik naar het Centrum gelopen. Ondanks (of dankzij) Pasen was het best druk op en rond ‘The National Mall’, het gebied waarom alle bekende gebouwen staan; het witte huis, het Capitool, musea en alle herdenkingsmonumenten. Ik had een perfecte timing om de stad te bezoeken, want het was midden in het National Cherry Blossom Festival, een groot jaarlijks evenement om te goede band tussen de VS en Japan te vieren. Hieraan kun je goed zien dat het lente wordt. Net als in New-York was ik verrast over de grootte van alles. Ik besloot een driedaagse fietspas te nemen, ik had namelijk nog niet genoeg gefietst. Omdat de herdenkingsmonumenten 24 uur per dag geopend zijn, besloot ik ’s avonds langs alle monumenten te fietsen. Zeer indrukwekkende monumenten.

Iedereen moet natuurlijk even op de foto met die blossembomen

Het George Washington monument met op de achtergrond het Capitool
Op mijn tweede dag heb ik allereerst mijn spullen naar een airbnb adres verkast. Het was een soort hostel met stapelbedden, helemaal prima. Ik had vandaag de mogelijkheid om Donald Trump te bewonderen bij het Witte Huis, omdat vandaag de White House Easter Roll werd gehouden. Ik koos ervoor niet te gaan en uit te slapen, zo graag hoef ik hem ook weer niet te zien. Ik heb verschillende musea, het Capitool, een galerij en een botanische tuin gezien. Met mijn luchtvaartachtergrond was het natuurlijk onvermeidelijk om ook naar het lucht- en ruimtevaarmuseum te gaan. Hier staat het originele vliegtuig waarmee de gebroeders Wright de allereerste vlucht maakte. Slechts een eeuw geleden! ’s Avonds heb ik in een Michiganbar de finale van het March Madness toernooi gekeken, Michigan verloor helaas kansloos en in de tweede helft was het akelig stil in de kroeg.

Het eerste vliegtuig (dat vloog)

En toen hield mijn fietsplan op. Ik wist dat ik naar Boston, New-York, Philadelphia en Washington D.C. zou gaan, maar daar hield mijn plan op. Zuid-Argentinië is nog steeds de stip op de horizon waarvoor ik elke dag fiets, maar de route erheen is open vanaf nu. ’s Morgens besliste ik in een uurtje over mijn plan voor de komende anderhalve week. Ik besloot richting het begin van de Blueridge Parkway te fietsen, een prachtige maar pittige route om te fietsen. Als ik ooit over het Andesgebergte ga fietsen, moet ik ergens een beetje klimervaring opdoen. Het heeft me drie prachtige fietsdagen, met even mooie kampeerplekken, gekost om bij dat begin te komen. Hieronder een paar foto’s om je een indruk te geven van de omgeving waar ik doorheen fietste.

Ik sta nu aan de start van de Blueridge Parkway. Er staat me met -6 en sneeuw nog een laatste shot vrieskou te wachten, maar dat overleef ik wel. Misschien wacht ik een extra dag voor ik aan deze route begin, want ik vermijd liever steile besneeuwde wegen.

Categorieën
English United States

The last part of the East Coast

The real winter seems to be finally over, I can almost state that spring has sprung. After paying a visit in Philadelphia and Washington D.C., I’m going to leave the East Coast and head towards the South-West. I have the first climb challenge ahead of me: The Blueridge Parkway. It will probably be peanuts compared to what awaits me in South-America, but a mountain is a mountain.

The airbnb location in Philadelphia was fine, I could easily walk to the city center. I had no idea what Philadelphia had to offer, I actually only knew it by name. I was really surprised whne I found it about the important role the city played in the US history and that it even was the capital for a decade. In the afternoon, I went to an exhibition called ‘money in motion’. It was about the history of the money in the USA and about The Banking System, pretty interesting! The tours through the Independence hall were already sold out for the day, so I had to come back for that tomorrow. I did visit the famous liberty bell, of which they don’t even know whether it actually rang when the independence was declared….

The Liberty bell

The next day was my only full day to spend in Philly, and I’ve spent it well. In half an hour, I was in the city again and immediately got myself a ticket for a tour through the Independence hall, although I had to wait for over an hour. In the meantime, I’ve seen the first bank of America, as well as the famous Carpenter hall. The tour through Independence hall was really impressive, it’s a strange idea that a group of bright people decided here to unite as colonists among each other (although in separate states/counties), apart from the United Kingdom. After this tour, I went to the Benjamin Franklin museum, the huge city hall and (inevitably) went to the Rocky Steps.

Independence Hall


I saw that Philly’s NBA team, the 76ers, played against the New-York Knicks tonight. Last minute, I decided to buy a ticket and I eventually printed it in a huge public library. I’m personally not a big fan of basketball, but I really enjoyed the experience of going to an NBA game. To me, it felt really American. The anthem beforehand, every second was used for commercial purposes and a lot of entertainment. Every inch around the stadium was filled with placed where you could buy food, but there were still lots of people that were carrying cola, candyflosses or popcorn to bring it directly to your seat. I could not believe my eyes!

The Wells Fargo Center, the stadium of the 76ers

The next morning, I started with the first of three cycling days which brought me to Washington D.C. I noticed that the suburbs of Philadelphia were in stark contrast with the historic city center, it did not look very pretty. After the end of the first day, I found a very nice place along the side of a road. The road was very quiet, with horses and carriages as the only exception. I later heard that those people were Amish, I didn’t even know about them. Relatively many Amish live here (in Pennsylvania) and they live like they used to live centuries ago. No smartphones, no computer, no tv, no cars, nothing of these technological advances.

Views on the quiet road

The next day, I deliberately chose to skip Baltimore, because a lot of people have told be that it is not a very nice city. My route towards Washington kind of went through a part of the city, and I quickly realized that I made the right decision. I stopped for only 2 minutes to buy an energy drink, when a guy approached me and asked me if I wanted to buy cocaine. I thanked him for his kind offer and quickly moved on. My perfectly mapped out route went via route 29, which would bring me right in the heart of D.C. I proudly made a picture of the sign right before the entrance of the route when I noticed that bikes were prohibited…. Shit! That meant a big detour. The original 50 miles turned into 70 miles, but I made it before it was dark. I met Robert, Claire and baby Elise. I was about to sleep here for two nights and another night at an Airbnb adres.

Claire, Elise and Robert

During Easter, I walked towards the city center. The National Mall was busier than I expected. I had a good timing to visit the city, because it was in the middle of the National Cherry Blossom Festival, a festival celebrate the friendship between the US and Japan. It’s also a good indicator that it’s becoming Spring! Similar to New-York, I was really surprised about the size of everything. I decided to buy a ticket to be able to use a city bike for three days, because I hadn’t cycled enough already. In the evening, I cycled to all the memorial monuments, because they’re open 24 hours per day. Very impressive monuments.

Everybody wants to take their picture with the blossom trees.

The George Washington monument with the Capitol in the background

The next day, I transported my stuff to the next address, a fine Airbnb adres which was like a hostel with bunker beds. If I would’ve gone to the city early in the morning, I would’ve had a good chance to spot Donald Trump during the annual white house easter egg roll, but I wasn’t that keen on seeing him. I skipped. Instead, I went to multiple museums, the Capitol, a gallery and a botanical garden. With my aviation background, I obviously went to the National Air and Space museum. The original aircraft that was used by the Wright brothers for the first flight is located right here. Only a century ago. Look where aviation is right now! That’s unimaginable, right? In the evening, I went to a Michigan bar to watch the March Madness finals in which Michigan took part. Unfortunately, Michigan didn’t have a chance to win, the bar was awfully quiet during the second half of the game.

The first aircraft (that flew)

And this is where my cycling plan ends. I knew that I was going to visit Boston, New-York, Philadelphia and Washington D.C., but that’s where my plan ends. Southern Argentina is still the dot on the horizon, but the road towards this horizon is pretty open from now on. In the morning, I decided about my plan for the coming week. I decided to cycle towards the begin of the Blueridge Parkway. It’s a beautiful and challenging cycling route. If I ever want to make it over the Andes mountains, I must get some climbing experience. It took me three extremely beautiful days to get to the beginning of the Blueridge Parkway.

With -6 degrees Celsius and some snow, one last shot of winter awaits me, but I am sure that I can survive that. Maybe I will wait an extra day before starting the route, because cycling on steep and snowy roads doesn’t seem like a clever idea to me.

Categorieën
Nederlands Verenigde Staten

New York

Bij mijn vorige blogpost is de e-mail niet verstuurd, dus het kan zijn dat je mijn vorige verhaal gemist heb. Klik hier om dat alsnog te lezen!

Na twee uur treinreizen van Poughkeepsie naar New York arriveerde ik op Grand Central Station en was ik meteen in het hart van het centrum. Het was bijzonder om daar Stacey ineens te ontmoeten, ze was in New York om te werken voor een VN conferentie. Stacey verbleef in een luxe hotel naast/in Grand Central en ik kon mijn fiets daar tijdelijk parkeren omdat ik pas ’s avonds bij mijn accommodatie terechtkon. Net als in Boston dacht ik ’s middags even door de hele stad te wandelen. Onbegonnen werk, New York is veel en veel te groot. Wát een gigantische stad. Het zijn oneindige avenues met flats en wolkenkrabbers, erg indrukwekkend. Ik ben aan het eind van de middag door Central Park naar Times Square gelopen. Het voelde surrealistisch om daar te lopen. Nadat Stacey klaar was met werken spraken we af op Times square, waar we op een A-locatie een drankje hebben gedaan. Het bleek achteraf jammer genoeg het enige moment waarop we elkaar hebben gesproken. De volgende dagen moest ze de hele dag werken en ’s avonds is het er niet meer van gekomen. Rond middernacht fietste ik van Grand Central naar mijn accommodatie in hartje China Town, in het zuiden van Manhattan. Hier ontmoette ik Eric ontmoette. Eric komt uit Michigan, heeft gestudeerd in New-Hampshire en woont en werkt nu een aantal jaar in New York als business consultant.

Uitzicht over de Hudson tijdens de treinreis naar NewYork
Hereniging met Stacey
Central Park met de restanten van de sneeuwstorm
Times Square

De eerste volle dag in New York heb ik echt de toerist uitgehangen. ’s Morgens heb ik mijn hop-on-hop-off busticket voor 48 uur gehaald en ik heb vervolgens de halve dag in zo’n rode bus gezeten en geluisterd naar de historie van verschillende gebouwen. De bussen brengen je door bijna alle delen van de stad en er is genoeg te zien. Ik denk dat ik een overload aan informatie heb gekregen, want tijdens de laatste toer viel ik schaamteloos in slaap. Verder heb ik Wallstreet en een aantal Nationale musea bezichtigd.

Op deze foto kun je goed zien dat mijn reis nog maar net is begonnen

9/11 Memorial

Na een apart Chinees ontbijt in een lokaal tentje met Eric ben ik naar de volgende bustoer gegaan: De Brooklyn toer. Wachtend op de vertrekkende bus ontmoette ik Emi, een Indonesische vrouw die voor een paar dagen in New York was, om vervolgens door te reizen naar de Niagarawatervallen en Californië. We raakten aan de praat en hebben na de toer geluncht en we hebben samen de gedenkplek van 9/11 bezocht, erg indrukwekkend. Emi was irritant verslaafd aan social media en wilde zichzelf met alles op de foto zetten om het vervolgens te delen op facebook. Ik bedankte voor een selfie met de 9/11 gedenkplek en zei dat ik het niet erg gepast vond om mezelf daarmee op de foto te zetten. Ze leek me niet te horen en ging vrolijk door met haar selfie-sessie. Aan het einde van de middag gingen we naar de top van het One World Trade Center (de vervanger van de twin towers). We hadden een perfecte dag en tijd uitgekozen, en we konden New York langzaam donker zien worden. Vanuit dit helikopterperspectief kun je goed zien hoe massaal NY wel niet is.

Uitzicht over Manhattan, de Brooklyn Bridge en Brooklyn,
Uitzicht richting de ondergaande zon, over New Jersey

Na dit indrukwekkende uitzicht zijn we, samen met Eric, naar een lokale kroeg gegaan waar heel fanatiek voor de basketbalploeg uit Michigan werd gejuicht. Er is op dit moment een toernooi gaande met teams van hogescholen, March Madness heet het. Eric vertelde me dat het ontzettend populair is in Amerika en dat er velen miljoenen mensen naar kijken.

Emi en ik hebben ‘s morgens afgesproken om richting het Vrijheidsbeeld te gaan, daar hadden we gisteren tickets voor gekocht. Omdat Emi ze eerder had gekocht dan ik, had zij ook toegang tot de sokkel van het Vrijheidsbeeld, inclusief een klein museum. Ik was daar te laat voor, maar wist me gelukkig naar binnen te bluffen. Per dag mogen er maar een paar honderd mensen van de sokkel daadwerkelijk het Vrijheidsbeeld beklimmen, dat moet je maanden van tevoren reserveren. Het is nu al uitverkocht tot begin augustus. Nadat we Lady Liberty van dichtbij hadden bewonderd ging de veerboot door richting Ellis Island, de plaats waar vroeger miljoenen immigranten het land binnenkwamen. In een register had ik opgezocht of ik toevallig verre familie had die ooit hun geluk hadden beproefd in Amerika. Geen hits…, saai! Nadat we weer op ‘het vaste land’ waren aangekomen nam ik afscheid van Emi. Ik wilde een paar dagen vooruit gaan plannen, want ik zou de volgende dag gaan vertrekken en ik had nog geen plan. De laatste avond ging ik uit eten met Eric en twee vriendinnen van hem. Ik begin het eten met stokjes onder de knie te krijgen, ironisch om dat in New York te leren.

Emi tijdens een van haar welbekende selfie-sessies

De volgende morgen bedankte ik Eric voor de geweldige tijd in New-York. Ik vertelde hem dat ik voor mijn gevoel, naast de toeristische attracties, echt een goed beeld heb gekregen van hoe het is om in NYC te leven, in ieder geval in China Town. Hij vertrok rond 7 uur, ik niet veel later. Mijn plan was om de veerboot naar Belford te nemen om zo op een comfortabele manier de drukte te ontlopen. De informatieborden bij de kade klopten van geen kant en ik nam de verkeerde boot. Ik kon nog maar net de laatste ochtend-veerboot pakken richting Belford. Ik werd hartelijk ontvangen in de verkeerde veerboot door Kevin en Illario. Een geluk bij een ongeluk: Kevin kon me daardoor (met uitrusting) op de foto zetten met de New-Yorkse wolkenkrabbers op de achtergrond, een prachtherinnering!

Op de juiste veerboot helaas wel een van mijn wanten verloren, maar laten we ervan uitgaan dat ik die niet meer nodig zal hebben. Ik had een flinke wind mee en had achteraf makkelijk in één dag naar Philadelphia kunnen fietsen, ik heb uiteindelijk mijn tent opgezet in het laatste natuurpark voor de echte drukte weer begon (Rancocas State Park). De volgende dag ben ik naar Philadelphia gefietst. Daar verblijf ik de komende twee nachten bij een comfortabel airbnb adres.