Mijn visum verloopt op 1 juni, en ik wil graag naar Colorado, Utah en Arizona. Fietsend is dat echter te ambitieus in de resterende tijd, dus ik ga met de auto en uiteindelijk met de trein naar Denver in Colorado.
Mijn idee was om een dag in Knoxville te blijven, maar volgens mij had ik het met die ene middag wel gezien. Op naar Nashville! Op aanraden van Jess ben ik richting de Lilly Pad Brewery gefietst, dat scheen een brouwerij/camping te zijn. Ik kwam daar na 100 frustrerende kilometers met tegenwind opgelucht aan. Ik had het gehaald! Best een geinige locatie, waar veel op goed vertrouwen gebeurd. Voor 5 dollar kon ik daar overnachten, ik moest het geld in een envelopje stoppen en in de brievenbus douwen. De brievenbus zat niet op slot en zat bomvol met gevulde enveloppen, dat kan dus gewoon!
De volgende 100 kilometers met tegenwind brachten me naar Cookeville, waar ik mijn tent uiteindelijk vlak voor het donker werd opzette op een beschut stukje gras naast een kerk. Toen ik de volgende stormachtige morgen vanuit een Waffle House (een van de vele fastfood restaurants) naar de weersverwachtingen keek, zag ik dat de wind alleen maar toenam de komende dagen. Nu pas snap ik waarom de meerderheid van de vakantiefietsers richting het oosten fiets in Amerika, omdat de wind ALTIJD uit het westen komt. Wist ik veel… Ik zag het niet zitten om er nog twee dagen extra dagen over te doen, dus met enig pessimisme probeerde ik een lift te scoren voor de laatste 140 kilometer. Dat kon wel even duren, dacht ik. Niet dus! De eerste beste poging was meteen raak. Ik zag een pick-up truck met aanhanger bij een benzinestation staan, met twee motors op de aanhanger. Ik vroeg of hij in de richting van Nashville ging en of hij nog ruimte had voor een fiets. Hij ging inderdaad langs Nashville en ik mocht wel mee. Ik vroeg waarom hij de motoren vervoerde. Hij bleek lid te zijn van een Christelijke motorbende (Christian Motorcyclists Association). De rest van de groep stond 100 meter verderop, ik had ze niet eens gezien. Met een man of 8 waren ze aan het toeren op hun dikke motoren. Voordat we vertrokken wilden de mannen eerst ontbijten in The Waffle House, bekend terrein! Ik raakte aan de praat met Larry, Tim en Ron. Tim vroeg of ik achterop de motor wilde. Natuurlijk wilde ik dat!! Voor ik het wist lag mijn fiets in de aanhangwagen en zat ik comfortabel achterop een Dikke Harley Davidson en reden we in een motorstoet richting Nashville, met de pick-up truck als volgauto (foto’s volgen, hoop/denk ik). Onderweg schreeuwde Tim “You can still say you rode a bike all the way!” We hadden afgesproken om bij het eerste tankstation na Nashville te stoppen. Zo gezegd, zo gedaan. Daar nam ik afscheid en bedankte ik ze voor de lift, beter had ik niet kunnen dromen! In een kringetje werd mijn fiets (en ik) gezegend en ik kreeg een mini bijbel mee. Mij kan niks meer overkomen.
Omdat ik onverwachts in Nashville was beland, had ik nog niks van accommodatie geregeld. Dat wist ik vrij snel te regelen in een McDonald’s. ’s middags heb ik in ‘downtown’ Nashville gefietst en gekeken wat er te doen en te zien is. Het werd snel duidelijk dat Broadway the place to be is, zeg maar de belangrijkste straat van Nashville met alle tentjes waar livemuziek gespeeld wordt. Ik ben daar in de avond ook heengegaan en ben willekeurig in een hoop kroegen geweest om naar de live muziek te luisteren. De volgende dag heb ik ook wat musea bezocht en ik heb een auto geboekt via Enterprise. Vanuit Nashville ga ik naar St. Louis rijden.
In de twee dagen dat ik de auto heb gehuurd heb ik iets van 1500 kilometer gereden, eigenlijk net iets teveel van het goede. Toch voelde het wel machtig om een beetje rond te rijden door Amerika. Als eerste ben ik naar Memphis geweest, waar ik wel echt van heb kunnen genieten. De muziekstraat was in mijn belevenis nog groter dan die van Nashville. Het viel me wel op dat er een gigantische hoeveelheid politie aanwezig was, meer dan waar ik dan ook geweest ben in de VS. Ook heb ik even een blik geworpen op het voormalige optrekje (nu een toeristenattractie) van Elvis Presley, Graceland. En zijn vliegtuig.
Mijn volgende stop was Hot Springs, de plaats waar Bill Clinton opgroeide (funfact). Route 7 gaat langs Hot Springs, wat als ‘one of the most scenic drives in America’ werd bestempeld. Ik heb daar bijzonder weinig van meegekregen. De route naar Hot Springs, dwars door Arkansas, was eigenlijk mooier. Het regende pijpenstelen en het begon al te schemeren, dus er was weinig te zien. De volgende morgen moest ik om 5 uur gaan rijden, omdat ik anders niet op tijd in St. Louis zou zijn om de auto terug te brengen. De bergweg was pikdonker en ik reed door de stromende regen, niet de meest ideale condities. Toen het eenmaal licht was, was ik al lang en breed uit het berggebied (top gepland!).
Feyenoord speelde vandaag de bekerfinale en als trouwe supporter moest ik dat natuurlijk volgen. Ik had een aux kabeltje gekocht in een dollar winkel en kon via een radio app langs de lijn aanzetten over de speaker van de auto. Het resultaat mocht er wezen! 0-3. Na een kort bezoek aan Saint Louis fietste ik in twee dagen naar Quincy, waar ik de trein naar Denver ga pakken. Deze twee dagen met (wederom) tegenwind waren onverwachts toch een van de mooiste tot nu toe. Een groot deel van de route langs de Mississippi had een fietspad, wat redelijk speciaal is in de VS. En het was ook redelijk vlak!
