Tag: Fietstoer

Na korte bezoeken aan Bristol en Knoxville ga ik komende week richting Nashville vertrekken. Omdat mijn visum op 1 juni verloopt, moet ik keuzes maken in de staten die ik wil zien. Waarschijnlijk ga ik een auto huren in Nashville en ga ik naar het Noord-Westen, om vanuit daar richting het zuiden te fietsen.

Na korte bezoeken aan Bristol en Knoxville ga ik komende week richting Nashville vertrekken. Omdat mijn visum op 1 juni verloopt, moet ik keuzes maken in de staten die ik wil zien. Waarschijnlijk ga ik een auto huren in Nashville en ga ik naar het Noord-Westen, om vanuit daar richting het zuiden te fietsen. ‘Na een lange nachtrust en stevig ontbijt was ik fysiek en mentaal helemaal klaar voor de Blueridge Parkway. Bill fietste het eerste half uur met me mee, vervolgens moest ik nog een half uur klimmen om bij het begin te komen. Bill gaf aan dat de weg ernaartoe zwaarder is dan de parkway zelf. Ik was op het ergste voorbereid, zodat het altijd meevalt. Uiteraard nam ik een fotootje van het bord voordat ik aan de klim begon.En toen was het klimmen! En dat ging me behoorlijk goed af. Ik heb op steilere heuvels gefietst, het grote verschil is dat deze minder steile klimmetjes tientallen kilometers duren. Ik had het gevoel alsof ik voor altijd door kon gaan, het uitzicht was waanzinnig. Elke paar mijl was er een uitkijkpunt en het uitzicht was te mooi om er geen foto’s van te maken.

Tijdens het klimmen zag ik op 150 meter een zwarte beer oversteken, hij bleef even staan, keek in mijn richting en rende toen naar de andere kant van de weg. Ik had graag een stoer verhaal vertelt over een gevecht met een beer en een overnachting in het karkas van een paard, maar dat laat ik aan meneer DiCaprio over. Deze beer stak gewoon over. Om 2 uur ’s middags was ik al bij het punt aangekomen waar ik eraf moest om naar de camping te gaan. Ik had geen zin om al te stoppen, het weer was erg gunstig, en ik wist dat het morgen minder zou worden, dus ik besloot gewoon door te gaan. Uiteindelijk heb ik vandaag door de bergen heel onlogisch mijn grootste afstand tot nu toe afgelegd, het laatste stuk was heerlijk naar beneden. Even voor zessen kwam ik bij de camping aan. De allereerste camping waar ik verblijf (en niet wordt weggestuurd)! Na een warme douche kroop ik in mijn slaapzak en viel ik eigenlijk meteen in slaap. Ik wist dat het de volgende dag minder weer zou worden, maar het was veel slechter dan ze van te voren hadden voorspeld. Mijn tent was ondergesneeuwd en er lag een centimeter of 5. De parkway was gesloten….

Waarschijnlijk zou de parkway rond het middaguur weer open zijn, maar dan zou ik nooit mijn volgende bestemming halen, Roanoke. Ik had geen zin om te wachten en besloot om de bergen heen te fietsen. Achteraf gezien de juiste keuze, want ik kon vanuit de vallei de bovenkant van de bergen niet zien. Ik zou met dus 3 uur de pokken moeten klimmen om vervolgens in de wolken te fietsen, ik vraag me af of ik dat de moeite zou hebben gevonden. Ik had al contact opgenomen met Will en Lyndsey via Warmshowers, en ik had aangegeven dat ik er waarschijnlijk dinsdag zou zijn. Omdat ik zoveel verder was gefietst dan voorspeld was ik een dag eerder. Dat was geen probleem, ze konden me nog steeds ontvangen. Ik heb dus uiteindelijk maar één dag in de bergen gefietst, terwijl ik rekening hield met drie. Ze zouden ’s avonds naar een restaurant gaan om met hun vaste club triviant te spelen, dat doen ze elke maandag. Nadat ik ze had ontmoet gingen we vrijwel meteen door naar het restaurant. Ik dacht dus dat ze triviant speelden met hun ‘eigen’ clubje, maar het hele restaurant bleek dus mee te spelen. Het ging er behoorlijk fanatiek aan toe. De antwoorden op de vragen werden naar elkaar gefluisterd zodat de tafel naast ze niet kon meeluisteren, het werd zelfs op papier geschreven zodat het überhaupt niet uitgesproken hoefde te worden. Dit hadden ze vaker gedaan, dat was wel duidelijk. Op de categorie muziek na kon ik niks bijdragen. Wel een erg gezellige avond gehad. ‘We’ zijn uiteindelijk tweede geworden, en ze waren bijna teleurgesteld omdat ze niet hadden gewonnen.

Ik vertrok de volgende dag veel later dan ik eigenlijk wilde. Lyndsey en Will waren allang naar hun werk. Ze hadden met hun reservesleutel gegeven en ik kon gaan wanneer ik wilde en ik moest de sleutel gewoon door de brievenbus gooien. Gisteren kende ik ze nog niet, maar vandaag vertrouwen ze me met de sleutel van hun huis. Ik heb nog best wat kilometers gemaakt, het was koel en zonnig, ideaal fietsweer. Aan het einde van de middag zag ik een kerkje bovenop een heuvel. Ik was klaar met het fietsen op de drukke weg, dus ik besloot een kijkje te nemen en een pauze te nemen. Het uitzicht was prachtig. Het was 1 minuut klimmen van de snelweg maar je had totaal niet het idee dat het naast een snelweg zat. Opeens kwam de een na de andere auto aangereden, er bleek een vergadering te zijn. Ik raakte aan de praat met een vrouw en vroeg of ik op het grasveldje mocht staan naast de kerk. Ze ging het overleggen. Vijf minuten later kwam ze terug en gaf ze aan dat het geen probleem was. Dit was het uitzicht dat ik had:

De volgende dag was mijn eerste dag dat ik er niet zoveel zin in had. Ik reed richting het Zuidwesten, richting Knoxville, en ik was gebonden aan een weg die parallel met zeer drukke interstate snelweg loopt. Verder had ik pure tegenwind. Ik realiseerde me dat ik er maar beter aan kan wennen, want ik zal dagen krijgen waar het erger zal zijn. Ik merk dat de omgeving echt begint te veranderen, het begint meer het platte land te worden met boerderijen en rednecks. Ook zie ik relatief veel controversiële vlaggen van de voormalige Geconfedereerde staten van Amerika, wat door veel mensen als racistisch gezien wordt. Veel mensen hebben met als tip gegeven om op te passen met wildkamperen, omdat het vooral in het zuiden niet op prijs gesteld wordt als je ongevraagd op hun grond gaat kamperen. Ik vroeg aan een paar mensen of ik mijn tentje in hun gigantische tuin mocht staan. Veel mensen weigerden. Ze leken heel voorzichtig/bang te zijn voor vreemden. Het was zelfs zo erg dat ze de deur op slot deed terwijl ze mijn fles met water vulde. Uiteindelijk wist ik gelukkig iemand te vinden die het geen probleem vond, ik kreeg zelfs heel luxe het wifi wachtwoord zodat ik mooi wat dingen kon bijwerken vanuit mijn tent. Vanuit mijn tent heb ik contact gelegd met een adres in Bristol, bij Anne en Ben. Nog voordat ik sliep hadden ze al een berichtje teruggestuurd dat ik meer dan welkom was. Daar was ik erg blij mee en gaf me tevens een doel om morgen wederom een kleine 100 kilometer in de tegenwind te fietsen. De wind was nog krachtiger dan gisteren, maar ondanks dat was ik in no time in Bristol.

Het centrum van Bristol zag er erg gezellig en ouderwets uit. Nadat ik Ben en Anne had ontmoet vertelde Ben enthousiast over de stad. Het blijkt een rijke geschiedenis in de muziek te hebben waar ik niks vanaf wist. Iedereen kent Nashville om de countrymuziek, maar de échte geboorteplaats ligt hier, in Bristol. Ben en Anne hebben als donateurs een hele zwik kaarten voor het museum dat hierover gaat, en gaven een kaartje aan mij. De volgende heeft Ben me naar het centrum gebracht en heb ik het museum bezocht. De stad was veel drukker dan normaal, omdat er dit weekend een NASCAR race in Bristol wordt gehouden. Het museum was gelukkig uitgestorven, waarschijnlijk ook omdat het 27 graden was. Gek hoe snel het weer kan omslaan van winter naar zomer. Later op de middag heb ik een boswandelingetje gemaakt met Anne en Ben. Op deze zomerse dag hebben we heerlijk buiten gegeten. Er zit een wilde uil in de tuin, en Ben voert ‘m af en toe een muis. Ik wist er een mooi plaatje van te schieten.

Op zaterdag vertrok ik uit Bristol richting Knoxville, waar ik uiteindelijk twee dagen over zou doen. Ik heb mijn afstandsrecord weer verbroken (144 kilometer) en had op de tweede regenachtige dag dus een makkie. Sterker nog, voor de regen echt los ging was ik al lang en breed in Knoxville. Knoxville is zoveel kleiner dan ik van tevoren dacht. Net als Bristol heeft het echt een ouderwetse knusse uitstraling. In één middag had ik het wel zo’n beetje gezien.