Wereldfietser – Orangeguyonabike

Mijn visum verloopt op 1 juni, en ik wil graag naar Colorado, Utah en Arizona. Fietsend is dat echter te ambitieus in de resterende tijd, dus ik ga met de auto en uiteindelijk met de trein naar Denver in Colorado.

Mijn idee was om een dag in Knoxville te blijven, maar volgens mij had ik het met die ene middag wel gezien. Op naar Nashville! Op aanraden van Jess ben ik richting de Lilly Pad Brewery gefietst, dat scheen een brouwerij/camping te zijn. Ik kwam daar na 100 frustrerende kilometers met tegenwind opgelucht aan. Ik had het gehaald! Best een geinige locatie, waar veel op goed vertrouwen gebeurd. Voor 5 dollar kon ik daar overnachten, ik moest het geld in een envelopje stoppen en in de brievenbus douwen. De brievenbus zat niet op slot en zat bomvol met gevulde enveloppen, dat kan dus gewoon!

De volgende 100 kilometers met tegenwind brachten me naar Cookeville, waar ik mijn tent uiteindelijk vlak voor het donker werd opzette op een beschut stukje gras naast een kerk. Toen ik de volgende stormachtige morgen vanuit een Waffle House (een van de vele fastfood restaurants) naar de weersverwachtingen keek, zag ik dat de wind alleen maar toenam de komende dagen. Nu pas snap ik waarom de meerderheid van de vakantiefietsers richting het oosten fiets in Amerika, omdat de wind ALTIJD uit het westen komt. Wist ik veel… Ik zag het niet zitten om er nog twee dagen extra dagen over te doen, dus met enig pessimisme probeerde ik een lift te scoren voor de laatste 140 kilometer. Dat kon wel even duren, dacht ik. Niet dus! De eerste beste poging was meteen raak. Ik zag een pick-up truck met aanhanger bij een benzinestation staan, met twee motors op de aanhanger. Ik vroeg of hij in de richting van Nashville ging en of hij nog ruimte had voor een fiets. Hij ging inderdaad langs Nashville en ik mocht wel mee. Ik vroeg waarom hij de motoren vervoerde. Hij bleek lid te zijn van een Christelijke motorbende (Christian Motorcyclists Association). De rest van de groep stond 100 meter verderop, ik had ze niet eens gezien. Met een man of 8 waren ze aan het toeren op hun dikke motoren. Voordat we vertrokken wilden de mannen eerst ontbijten in The Waffle House, bekend terrein! Ik raakte aan de praat met Larry, Tim en Ron. Tim vroeg of ik achterop de motor wilde. Natuurlijk wilde ik dat!! Voor ik het wist lag mijn fiets in de aanhangwagen en zat ik comfortabel achterop een Dikke Harley Davidson en reden we in een motorstoet richting Nashville, met de pick-up truck als volgauto (foto’s volgen, hoop/denk ik). Onderweg schreeuwde Tim “You can still say you rode a bike all the way!” We hadden afgesproken om bij het eerste tankstation na Nashville te stoppen. Zo gezegd, zo gedaan. Daar nam ik afscheid en bedankte ik ze voor de lift, beter had ik niet kunnen dromen! In een kringetje werd mijn fiets (en ik) gezegend en ik kreeg een mini bijbel mee. Mij kan niks meer overkomen.

Omdat ik onverwachts in Nashville was beland, had ik nog niks van accommodatie geregeld. Dat wist ik vrij snel te regelen in een McDonald’s. ’s middags heb ik in ‘downtown’ Nashville gefietst en gekeken wat er te doen en te zien is. Het werd snel duidelijk dat Broadway the place to be is, zeg maar de belangrijkste straat van Nashville met alle tentjes waar livemuziek gespeeld wordt. Ik ben daar in de avond ook heengegaan en ben willekeurig in een hoop kroegen geweest om naar de live muziek te luisteren. De volgende dag heb ik ook wat musea bezocht en ik heb een auto geboekt via Enterprise. Vanuit Nashville ga ik naar St. Louis rijden.

In de twee dagen dat ik de auto heb gehuurd heb ik iets van 1500 kilometer gereden, eigenlijk net iets teveel van het goede. Toch voelde het wel machtig om een beetje rond te rijden door Amerika. Als eerste ben ik naar Memphis geweest, waar ik wel echt van heb kunnen genieten. De muziekstraat was in mijn belevenis nog groter dan die van Nashville. Het viel me wel op dat er een gigantische hoeveelheid politie aanwezig was, meer dan waar ik dan ook geweest ben in de VS. Ook heb ik even een blik geworpen op het voormalige optrekje (nu een toeristenattractie) van Elvis Presley, Graceland. En zijn vliegtuig.

Mijn volgende stop was Hot Springs, de plaats waar Bill Clinton opgroeide (funfact). Route 7 gaat langs Hot Springs, wat als ‘one of the most scenic drives in America’ werd bestempeld. Ik heb daar bijzonder weinig van meegekregen. De route naar Hot Springs, dwars door Arkansas, was eigenlijk mooier. Het regende pijpenstelen en het begon al te schemeren, dus er was weinig te zien. De volgende morgen moest ik om 5 uur gaan rijden, omdat ik anders niet op tijd in St. Louis zou zijn om de auto terug te brengen. De bergweg was pikdonker en ik reed door de stromende regen, niet de meest ideale condities. Toen het eenmaal licht was, was ik al lang en breed uit het berggebied (top gepland!).

Feyenoord speelde vandaag de bekerfinale en als trouwe supporter moest ik dat natuurlijk volgen. Ik had een aux kabeltje gekocht in een dollar winkel en kon via een radio app langs de lijn aanzetten over de speaker van de auto. Het resultaat mocht er wezen! 0-3. Na een kort bezoek aan Saint Louis fietste ik in twee dagen naar Quincy, waar ik de trein naar Denver ga pakken. Deze twee dagen met (wederom) tegenwind waren onverwachts toch een van de mooiste tot nu toe. Een groot deel van de route langs de Mississippi had een fietspad, wat redelijk speciaal is in de VS. En het was ook redelijk vlak!

De Gateway Arch in St. Louis, die de Westwaartse expansie symboliseert (aankoop van Louisiana in 1803)

Na korte bezoeken aan Bristol en Knoxville ga ik komende week richting Nashville vertrekken. Omdat mijn visum op 1 juni verloopt, moet ik keuzes maken in de staten die ik wil zien. Waarschijnlijk ga ik een auto huren in Nashville en ga ik naar het Noord-Westen, om vanuit daar richting het zuiden te fietsen. ‘Na een lange nachtrust en stevig ontbijt was ik fysiek en mentaal helemaal klaar voor de Blueridge Parkway. Bill fietste het eerste half uur met me mee, vervolgens moest ik nog een half uur klimmen om bij het begin te komen. Bill gaf aan dat de weg ernaartoe zwaarder is dan de parkway zelf. Ik was op het ergste voorbereid, zodat het altijd meevalt. Uiteraard nam ik een fotootje van het bord voordat ik aan de klim begon.En toen was het klimmen! En dat ging me behoorlijk goed af. Ik heb op steilere heuvels gefietst, het grote verschil is dat deze minder steile klimmetjes tientallen kilometers duren. Ik had het gevoel alsof ik voor altijd door kon gaan, het uitzicht was waanzinnig. Elke paar mijl was er een uitkijkpunt en het uitzicht was te mooi om er geen foto’s van te maken.

Tijdens het klimmen zag ik op 150 meter een zwarte beer oversteken, hij bleef even staan, keek in mijn richting en rende toen naar de andere kant van de weg. Ik had graag een stoer verhaal vertelt over een gevecht met een beer en een overnachting in het karkas van een paard, maar dat laat ik aan meneer DiCaprio over. Deze beer stak gewoon over. Om 2 uur ’s middags was ik al bij het punt aangekomen waar ik eraf moest om naar de camping te gaan. Ik had geen zin om al te stoppen, het weer was erg gunstig, en ik wist dat het morgen minder zou worden, dus ik besloot gewoon door te gaan. Uiteindelijk heb ik vandaag door de bergen heel onlogisch mijn grootste afstand tot nu toe afgelegd, het laatste stuk was heerlijk naar beneden. Even voor zessen kwam ik bij de camping aan. De allereerste camping waar ik verblijf (en niet wordt weggestuurd)! Na een warme douche kroop ik in mijn slaapzak en viel ik eigenlijk meteen in slaap. Ik wist dat het de volgende dag minder weer zou worden, maar het was veel slechter dan ze van te voren hadden voorspeld. Mijn tent was ondergesneeuwd en er lag een centimeter of 5. De parkway was gesloten….

Waarschijnlijk zou de parkway rond het middaguur weer open zijn, maar dan zou ik nooit mijn volgende bestemming halen, Roanoke. Ik had geen zin om te wachten en besloot om de bergen heen te fietsen. Achteraf gezien de juiste keuze, want ik kon vanuit de vallei de bovenkant van de bergen niet zien. Ik zou met dus 3 uur de pokken moeten klimmen om vervolgens in de wolken te fietsen, ik vraag me af of ik dat de moeite zou hebben gevonden. Ik had al contact opgenomen met Will en Lyndsey via Warmshowers, en ik had aangegeven dat ik er waarschijnlijk dinsdag zou zijn. Omdat ik zoveel verder was gefietst dan voorspeld was ik een dag eerder. Dat was geen probleem, ze konden me nog steeds ontvangen. Ik heb dus uiteindelijk maar één dag in de bergen gefietst, terwijl ik rekening hield met drie. Ze zouden ’s avonds naar een restaurant gaan om met hun vaste club triviant te spelen, dat doen ze elke maandag. Nadat ik ze had ontmoet gingen we vrijwel meteen door naar het restaurant. Ik dacht dus dat ze triviant speelden met hun ‘eigen’ clubje, maar het hele restaurant bleek dus mee te spelen. Het ging er behoorlijk fanatiek aan toe. De antwoorden op de vragen werden naar elkaar gefluisterd zodat de tafel naast ze niet kon meeluisteren, het werd zelfs op papier geschreven zodat het überhaupt niet uitgesproken hoefde te worden. Dit hadden ze vaker gedaan, dat was wel duidelijk. Op de categorie muziek na kon ik niks bijdragen. Wel een erg gezellige avond gehad. ‘We’ zijn uiteindelijk tweede geworden, en ze waren bijna teleurgesteld omdat ze niet hadden gewonnen.

Will (links van me), Lyndsey (tegenover me) en vrienden

Ik vertrok de volgende dag veel later dan ik eigenlijk wilde. Lyndsey en Will waren allang naar hun werk. Ze hadden met hun reservesleutel gegeven en ik kon gaan wanneer ik wilde en ik moest de sleutel gewoon door de brievenbus gooien. Gisteren kende ik ze nog niet, maar vandaag vertrouwen ze me met de sleutel van hun huis. Ik heb nog best wat kilometers gemaakt, het was koel en zonnig, ideaal fietsweer. Aan het einde van de middag zag ik een kerkje bovenop een heuvel. Ik was klaar met het fietsen op de drukke weg, dus ik besloot een kijkje te nemen en een pauze te nemen. Het uitzicht was prachtig. Het was 1 minuut klimmen van de snelweg maar je had totaal niet het idee dat het naast een snelweg zat. Opeens kwam de een na de andere auto aangereden, er bleek een vergadering te zijn. Ik raakte aan de praat met een vrouw en vroeg of ik op het grasveldje mocht staan naast de kerk. Ze ging het overleggen. Vijf minuten later kwam ze terug en gaf ze aan dat het geen probleem was. Dit was het uitzicht dat ik had:

De volgende dag was mijn eerste dag dat ik er niet zoveel zin in had. Ik reed richting het Zuidwesten, richting Knoxville, en ik was gebonden aan een weg die parallel met zeer drukke interstate snelweg loopt. Verder had ik pure tegenwind. Ik realiseerde me dat ik er maar beter aan kan wennen, want ik zal dagen krijgen waar het erger zal zijn. Ik merk dat de omgeving echt begint te veranderen, het begint meer het platte land te worden met boerderijen en rednecks. Ook zie ik relatief veel controversiële vlaggen van de voormalige Geconfedereerde staten van Amerika, wat door veel mensen als racistisch gezien wordt. Veel mensen hebben met als tip gegeven om op te passen met wildkamperen, omdat het vooral in het zuiden niet op prijs gesteld wordt als je ongevraagd op hun grond gaat kamperen. Ik vroeg aan een paar mensen of ik mijn tentje in hun gigantische tuin mocht staan. Veel mensen weigerden. Ze leken heel voorzichtig/bang te zijn voor vreemden. Het was zelfs zo erg dat ze de deur op slot deed terwijl ze mijn fles met water vulde. Uiteindelijk wist ik gelukkig iemand te vinden die het geen probleem vond, ik kreeg zelfs heel luxe het wifi wachtwoord zodat ik mooi wat dingen kon bijwerken vanuit mijn tent. Vanuit mijn tent heb ik contact gelegd met een adres in Bristol, bij Anne en Ben. Nog voordat ik sliep hadden ze al een berichtje teruggestuurd dat ik meer dan welkom was. Daar was ik erg blij mee en gaf me tevens een doel om morgen wederom een kleine 100 kilometer in de tegenwind te fietsen. De wind was nog krachtiger dan gisteren, maar ondanks dat was ik in no time in Bristol.

Het centrum van Bristol zag er erg gezellig en ouderwets uit. Nadat ik Ben en Anne had ontmoet vertelde Ben enthousiast over de stad. Het blijkt een rijke geschiedenis in de muziek te hebben waar ik niks vanaf wist. Iedereen kent Nashville om de countrymuziek, maar de échte geboorteplaats ligt hier, in Bristol. Ben en Anne hebben als donateurs een hele zwik kaarten voor het museum dat hierover gaat, en gaven een kaartje aan mij. De volgende heeft Ben me naar het centrum gebracht en heb ik het museum bezocht. De stad was veel drukker dan normaal, omdat er dit weekend een NASCAR race in Bristol wordt gehouden. Het museum was gelukkig uitgestorven, waarschijnlijk ook omdat het 27 graden was. Gek hoe snel het weer kan omslaan van winter naar zomer. Later op de middag heb ik een boswandelingetje gemaakt met Anne en Ben. Op deze zomerse dag hebben we heerlijk buiten gegeten. Er zit een wilde uil in de tuin, en Ben voert ‘m af en toe een muis. Ik wist er een mooi plaatje van te schieten.

*Virginia links van de streep, Tennessee rechts van de streep*

Op zaterdag vertrok ik uit Bristol richting Knoxville, waar ik uiteindelijk twee dagen over zou doen. Ik heb mijn afstandsrecord weer verbroken (144 kilometer) en had op de tweede regenachtige dag dus een makkie. Sterker nog, voor de regen echt los ging was ik al lang en breed in Knoxville. Knoxville is zoveel kleiner dan ik van tevoren dacht. Net als Bristol heeft het echt een ouderwetse knusse uitstraling. In één middag had ik het wel zo’n beetje gezien.